Η δύσκολα κερδισμένη πολιτική συμφωνία την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου σχετικά με το σχέδιο ευρωπαϊκού κανονισμού για την τεχνητή νοημοσύνη (AI) πιθανότατα σηματοδοτεί το τέλος ενός σκληρού ρυθμιστικού κύκλου , που θα σηματοδοτήσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά της η Επιτροπή φον ντερ Λάιεν , γίναμε μάρτυρες ενός κύματος κειμένων που έκαναν την Ευρώπη τον ψηφιακό ρυθμιστή για τον υπόλοιπο κόσμο. Για πολλούς, αυτή η αφθονία κρύβει μια αδυναμία δράσης.

Και, στην πραγματικότητα, όπως σπάνια πριν, η διαπραγμάτευση του κανονισμού για την τεχνητή νοημοσύνη θα έχει δυστυχώς φέρει σε σύγκρουση αυτούς που είναι υπέρ της ρύθμισης εναντίον εκείνων που είναι υπέρ της καινοτομίας σε μια διαλεκτική που μας κάνει να ξεχνάμε πόσο η ρύθμιση είναι μέρος του κύκλου καινοτομία στο ότι καθορίζει την πορεία της. Για να γίνει καινοτομία, μια εφεύρεση πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη στον κοινωνικό ιστό.

Αυτό γίνεται μέσω της χρήσης, αλλά και μέσω αυτής της έκφρασης συλλογικής βούλησης που είναι νόμος. Ο ρόλος του είναι να μας διαβεβαιώσει, μέσω δημοκρατικών διαβουλεύσεων, ότι ο τεχνολογικός αγώνας στον οποίο ξεκινάμε είναι ο σωστός. Το να το παραμελούμε αυτό σημαίνει, διαφορετικά, να πιστεύουμε ότι η τεχνολογία θα λύσει από μόνη της τα προβλήματα που δημιουργεί ή ότι μπορούμε να δράσουμε μόνο διορθωτικά.

Αντίθετα, η Ευρώπη μάς προσφέρει τη δυνατότητα να καταστήσουμε τις αρχές της διαφάνειας, τις θεμελιώδεις ελευθερίες μας ή ακόμα και την φιλοδοξία μας για ειρήνη να κυριαρχήσουν στην τεχνολογική ανάπτυξη. Ας το εκμεταλλευτούμε λοιπόν και να θυμάστε ότι δεν έχει νόημα να ξεκινήσετε έναν αγώνα του οποίου η γραμμή τερματισμού είναι αναμφίβολα ένας τοίχος. Μπορούμε να χαρούμε που δεν ξεκινήσαμε ποτέ αυτόν τον αγώνα.

Διαχείριση κινδύνου

Όπως έχει εντοπιστεί ξεκάθαρα τα τελευταία πέντε χρόνια, η διαχείριση κινδύνων έχει γίνει η πρωταρχική πυξίδα της ευρωπαϊκής ψηφιακής νομοθεσίας και ο κανονισμός για την τεχνητή νοημοσύνη που ολοκληρώνεται επί του παρόντος είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη έκφραση.

Εάν είναι κατανοητό ότι η ευθύνη του νομοθέτη είναι πρώτα να μας προστατεύσει από τους σημαντικότερους κινδύνους, μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι αυτό δεν αποτελεί βιώσιμο πολιτικό στόχο μακροπρόθεσμα. Το να διέπεται αποκλειστικά από τον κίνδυνο δεν θα σήμαινε την οικοδόμηση ενός κοινωνικού έργου, αλλά απλώς την ανάληψη των κομματιών. Πριν από την εμφάνιση των συστημάτων, πρέπει να ορίσουμε τα απαραίτητα ορόσημα αλλά και τους θετικούς στόχους που θέλουμε να επιτύχουμε. Αυτό συνδέεται καλά με τον δομικό ρόλο που πρέπει να έχει η νομοθεσία στην ανάπτυξη της καινοτομίας.

Σας απομένει να διαβάσετε το 70% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.