Περιοδικό

Κάποια στιγμή, πολλοί αναλυτές και παρατηρητές θεώρησαν βαρετές τις προεδρικές εκλογές της Ταϊβάν το 2024. Μόλις δύο μήνες πριν από την ημέρα των εκλογών, υπήρχαν τέσσερις προεδρικοί υποψήφιοι, τρεις από τους οποίους – ο Hou Yu-ih του Kuomintang (KMT), ο Ko Wen-je του Λαϊκού Κόμματος της Ταϊβάν ( TPP ) και ο ανεξάρτητος Terry Gou, ο οποίος είχε ανεπιτυχώς αναζήτησαν το νεύμα KMT – ήταν όλοι στο μπλε άκρο του πολιτικού φάσματος της Ταϊβάν. Ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Προοδευτικού Κόμματος (DPP) Λάι Τσινγκ-τε, γνωστός και ως Γουίλιαμ Λάι, έτρεχε χωρίς αντίπαλο εκπροσωπώντας το πανπράσινο στρατόπεδο.

Με τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης διχασμένες, ο Λάι είχε ένα σαφές πλεονέκτημα για τους περισσότερους καλοκαιρινούς μήνες έως το φθινόπωρο του 2023. Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ήταν έτοιμος να κινηθεί προς τη νίκη.

Τούτου λεχθέντος, το μεταγενέστερο στάδιο του αγώνα έφερε απροσδόκητο δράμα. Ξεκινώντας στα τέλη Νοεμβρίου, η δυνατότητα της αντιπολίτευσης να καταλήξει σε ένα εισιτήριο ενότητας για να αντιμετωπίσει τον Λάι τελικά κατέρρευσε σε μια από τις πιο θεαματικές συνεντεύξεις Τύπου στην ιστορία της Ταϊβάν. Ο Hou, ο Ko και ο Gou βελόναζαν επανειλημμένα ο ένας τον άλλο σε ζωντανή τηλεόραση.

Στο τέλος η Ταϊβάν κατέληξε με τρία εισιτήρια: Lai και Hsiao Bi-khim του DPP, Hou και Jaw Shao-kong του KMT και Ko και Cynthia Wu του TPP. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, η εκστρατεία με πλήρη εισιτήρια διήρκεσε λίγο περισσότερο από ένα μήνα. Εκείνη την περίοδο, οι υποψήφιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πολεμήσουν, να επηρεάσουν και να κερδίσουν τους Ταϊβανέζους ψηφοφόρους.

Τι ήταν αυτές οι εκλογές; Για το DPP και το KMT, αυτές ήταν κλασικές προεδρικές εκλογές στην Ταϊβάν: Αφορούσαν την Κίνα και ποιος θα μπορούσε να κρατήσει την Ταϊβάν ασφαλή. Το πλαίσιο « πόλεμος εναντίον ειρήνης» εμφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα προεκλογικά συνθήματα και τη ρητορική του KMT, ενώ το DPP μίλησε για τις εκλογές ως επιλογή μεταξύ « δημοκρατίας και απολυταρχίας». Για αυτά τα δύο μέρη, αυτή η προσέγγιση είχε νόημα. Δεκαετίες έρευνας της κοινής γνώμης καταδεικνύει ότι για την πλειοψηφία των Ταϊβανέζων ψηφοφόρων, είναι η Κίνα και τα διασταυρούμενα ζητήματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία όταν έρχεται η ώρα να ψηφίσουν για προέδρους.

Αλλά για τον Κο, το πρόσωπο ενός νεαρού πολιτικού κόμματος, η Κίνα δεν ήταν το κορυφαίο ζήτημα (αν και ήταν ένα ζήτημα). Η προεκλογική ρητορική του Κο επικεντρώθηκε σε δύο πράγματα: στην αντίθεση με το DPP και το KMT και την έκκληση σε κοινωνικά ζητήματα. Ο Κο και η λαϊκιστική του έκκληση προσέλκυσαν πολλούς Ταϊβανέζους ψηφοφόρους, ιδιαίτερα νεότερους ψηφοφόρους, που δεν βλέπουν την Κίνα ως υπαρξιακό ζήτημα με τον ίδιο τρόπο που βλέπουν το DPP και το KMT. Ο Κο ήταν σε θέση να κάνει εκστρατεία για να είναι κατά του κατεστημένου, ισχυριζόμενος ότι θα βελτιώσει τους μισθούς, τη στέγαση και άλλα προβλήματα που σχετίζονται με το εσωτερικό, και εστίασε λιγότερο στην Κίνα.