Κατά τη διάρκεια κάθε περιόδου αναταραχής που έχει μεταμορφώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούν να εμφανιστούν στιγμές ευκαιριών για φιλόδοξους ηγέτες που ελπίζουν να διαμορφώσουν το μέλλον της Ευρώπης. Καθώς οι Ευρωπαίοι συμβιβάζονται με τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της ολικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και το αυξανόμενο απομονωτιστικό αίσθημα στις ΗΠΑ, ο καθυστερημένος αγώνας για την ανοικοδόμηση της αμυντικής ικανότητας της Ευρώπης έχει λογικά επισκιάσει τις συζητήσεις για τις ευρύτερες στρατηγικές φιλοδοξίες της ΕΕ. Ωστόσο, το μεγάλο δυναμικό μιας πιο αυτοδύναμης στρατιωτικά ΕΕ έχει αρχίσει να επηρεάζει τις εσωτερικές πολιτικές και τις συζητήσεις στις Βρυξέλλες που θα επηρεάσουν την ευρωπαϊκή πολιτική τις επόμενες δεκαετίες.

Αν και η υποστήριξη για τον πόλεμο επιβίωσης της Ουκρανίας είχε ήδη συγχωνευθεί τις εβδομάδες μετά την αρχική ρωσική επίθεση τον Φεβρουάριο του 2022, η συνεχιζόμενη ελπίδα για μια στρατιωτική ή διπλωματική πρόοδο που θα μπορούσε να αποφύγει περαιτέρω κλιμάκωση επιβράδυνε τις πρωτοβουλίες της ΕΕ για την ενθάρρυνση της ευρωπαϊκής στρατιωτικής αυτάρκειας. Μόνο μετά την κατάργηση της αντεπίθεσης της Ουκρανίας το καλοκαίρι του 2023, η Ευρώπη άρχισε να αυξάνει την αμυντική βιομηχανική παραγωγή που απαιτείται για τη στήριξη του στρατού της Ουκρανίας και την ανοικοδόμηση της στρατιωτικής ικανότητας των κρατών της ΕΕ.

Αυτή η κατάρρευση των ελπίδων για ένα γρήγορο τέλος της σύγκρουσης με τη Ρωσία εκτυλίχθηκε την ίδια στιγμή που η εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία των ΗΠΑ ως συμμάχου άρχισε να μειώνεται. Η ταχύτητα με την οποία η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν υποστήριξε πλήρως την πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2022 τροφοδότησε ελπίδες ότι η απομονωτική στάση του προκατόχου του, πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, θα παρέμενε ένα φευγαλέο επεισόδιο. Τώρα, ωστόσο, ο Τραμπ είναι βέβαιο ότι θα γίνει υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία αργότερα αυτό το έτος και η βοήθεια των ΗΠΑ για την Ουκρανία έχει μπλοκαριστεί εδώ και μήνες από τους πιστούς Ρεπουμπλικάνους νομοθέτες του στο Κογκρέσο. Ως αποτέλεσμα, η αυγή συνειδητοποίηση ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν πλέον να εξαρτώνται από τη βοήθεια της Ουάσιγκτον οδήγησε σε πιο συντονισμένη έμφαση στη στρατηγική αυτοδυναμία ακόμη και σε κράτη της ΕΕ που παραδοσιακά ήταν βαθιά υπέρ της Ουάσινγκτον.