Η εθνολογία δεν είναι πλέον της μόδας – και αυτό είναι κρίμα. Μακριά από κάθε εξωτισμό, δείχνει ότι η κοινή μας ανθρωπότητα παρουσιάζεται με τόσο ποικίλες εκφράσεις που μερικές φορές παραμένουν αόρατες και αόρατες. Αυτό είναι σήμερα το παράδοξο μιας παγκοσμιοποίησης που απαιτεί οι άνθρωποι από τις λεγόμενες χώρες του «Παγκοσμίου Νότου» να μοιάζουν με εμάς, τους Δυτικούς, ακόμη και στην πιο οικεία έκφραση του πόνου τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε τομείς που είναι αφόρητοι, όπως τα μαζικά εγκλήματα.

Η μεγάλης κλίμακας βία που διαπράχθηκε από τη μαοϊκή επανάσταση, γνωστή ως «καθεστώς των Χμερ Ρουζ», στην εξουσία από τις 17 Απριλίου 1975 έως τις 7 Ιανουαρίου 1979 στην Καμπότζη, έχει αποτελέσει αντικείμενο πολυάριθμων περιγραφών και αναλύσεων. Όμως, μέχρι σήμερα, πολύ λίγες πληροφορίες έχουν φιλτραριστεί για τις αντιλήψεις και τα συναισθήματα των ανδρών και των γυναικών της Καμπότζης .

Η αφήγηση που λέγεται στις δυτικές χώρες είναι μέρος ενός πολύ συγκεκριμένου πλαισίου: ότι, μάλλον άθλια, ανθρωπιστικής έκτακτης ανάγκης, βλέποντας την Καμπότζη ως μια χώρα επιζώντων που πρέπει να σωθεί από τον αφανισμό, παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) έφτασε στην Καμπότζη δέκα χρόνια, ακόμη και είκοσι χρόνια μετά τη γενοκτονία. Από τη δεκαετία του 2000 και μετά, η ιδέα ενός μαζικού και γενικευμένου τραύματος εμφανίστηκε στα γραπτά.

Μοντέλο ανθεκτικότητας

Αυτό το όραμα μιας κατεστραμμένης και τραυματισμένης χώρας, που περιμένει τη δυτική ανθρωπιστική βοήθεια για να την αναβιώσει, δεν απέχει πολύ από αυτό του ^19ου αιώνα που παρουσίαζε την Καμπότζη ως ένα μικρό βασίλειο στα πρόθυρα της εξαφάνισης, που καταβροχθίστηκε από τους δύο ισχυρούς γείτονές του, το βασίλειο του Σιάμ (σημερινή Ταϊλάνδη) και το Đệtpres (σημερινό Βιετνάμ). Αυτό το όραμα ήταν η αφετηρία της παρέμβασης της Γαλλίας στην Καμπότζη και της καθιέρωσής της ως προτεκτοράτου, από το 1863 έως το 1953.

Σε αντίθεση με ό,τι υποδηλώνει αυτή η δυτική αφήγηση, οι Καμποτζιανοί, από την πρώτη μέρα της «απελευθέρωσης» το 1979, έχουν επιδείξει αποφασιστικότητα και θάρρος που προκαλούν σεβασμό και αποτελούν πρότυπο ανθεκτικότητας. Τις περισσότερες φορές, μπορούσαν να βασιστούν μόνο στη δύναμή τους, στην υποστήριξη του σοσιαλιστικού μπλοκ και στην πενιχρή βοήθεια που παρείχε ο βιετναμέζος κατακτητής, ο οποίος έφυγε από την Καμπότζη γύρω στο 1988.

Σας απομένει να διαβάσετε το 60,3% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.