Η υπόθεση Μπούσκουρα (C-387/24 PPU ), που κατατέθηκε στις 4 Ιουνίου 2024 και επιλήφθηκε τελικά από το ΔΕΚ στις 4 Οκτωβρίου 2024, φέρνει σημαντικές γνώσεις σε ένα κρίσιμο σημείο μεταξύ των θεμελιωδών δικαιωμάτων των μεταναστών και των διαδικαστικών ζητημάτων όσον αφορά την αίτηση ασύλου και αποφάσεις επιστροφής. Η εν λόγω διαφορά αφορά έναν υπήκοο τρίτης χώρας («TCN») ο οποίος άσκησε έφεση κατά δύο μέτρων κράτησης, που εκδόθηκαν από την πλευρά του Ολλανδού Υφυπουργού, ισχυριζόμενος την απώλεια της νομιμότητας του πρώτου μέτρου και, κυρίως, την αποτυχία των αρμόδιων αρχών να διαθέσει την αποφυλάκισή του εντός των προθεσμιών που ορίζει η εθνική νομολογία, με τη σειρά του να θέσει σε κίνδυνο τη νομιμότητα του δεύτερου μέτρου.

Ενώ, αφενός, επιβεβαιώνεται εκ νέου ο κεντρικός χαρακτήρας του δικαιώματος στην ελευθερία, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης («ο Χάρτης»), υπογραμμίζοντας, κατά συνέπεια, τα όρια στα οποία υπόκειται η εξουσία των εθνικών αρχών να κρατούν υ.τ.χ. ( C-387/24 PPU , σκέψη 43), το Δικαστήριο νομιμοποίησε ουσιαστικά το μέτρο της κράτησης του οποίου η εγκυρότητα αμφισβητήθηκε από το αιτούν δικαστήριο, προωθώντας έτσι αυτό που, εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια αυστηρότερη και πιο διαδικαστικά προσανατολισμένη ερμηνεία του δικαίου της ΕΕ.

Αυτή η ανάρτηση εμπλέκεται σε ανάλυση της υπόθεσης, εστιάζοντας ιδιαίτερα στο νομικό πλαίσιο της ΕΕ που ρυθμίζει την κατάσταση των μη ευρωπαίων πολιτών που αναζητούν διεθνή προστασία, καθώς και στις διαδικασίες επιστροφής στις οποίες ενδέχεται να υπόκεινται παράτυπα TCN. Οι σχετικές νομοθετικές πράξεις που λαμβάνονται υπόψη εξετάζονται τόσο στην αμοιβαία αλληλεπίδρασή τους όσο και στην αλληλεπίδρασή τους με τις εθνικές διατάξεις και την ενοποιημένη νομολογία που διέπει το ίδιο πεδίο.

Κύρια διαδικασία

Ο ενάγων της υπόθεσης, που αναφέρεται ως «C», είναι Μαροκινός υπήκοος, ο οποίος, στις 2 Μαΐου 2024, υποβλήθηκε σε μέτρο κράτησης που εκδόθηκε με εντολή του Ολλανδού Υφυπουργού. Πριν από τη διευθέτηση της κράτησης, την 1η Μαΐου 2024, ο άνδρας είχε τεθεί υπό κράτηση για ανάκριση από Ολλανδούς αξιωματικούς μετανάστευσης, αφού δεν παρείχε έγκυρο εισιτήριο κατά τη διάρκεια επιθεώρησης σε διεθνές τρένο από το Βέλγιο προς την Ολλανδία, όπου υπέβαλε αυθημερόν αίτηση διεθνούς προστασίας ( Γνωμοδότηση Α. Γ. Ράντος , παρ. 14-15).

Η νομική τεκμηρίωση για το εν λόγω μέτρο παρασχέθηκε βάσει του άρθρου 59α παράγραφος 1 του ολλανδικού νόμου για τους αλλοδαπούς υπηκόους του 2000 , ο οποίος επιτρέπει στην αρμόδια αρχή να οργανώσει προφυλακίσεις για τους παράνομα διαμένοντες υπηκόους τρίτων χωρών που αποτελούν σοβαρή απειλή για το κοινό του κράτους παραγγελία. Επιπλέον, σε συνδυασμό με το άρθρο 28 παράγραφος 2 του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. για την εξασφάλιση των διαδικασιών μεταφοράς […]», η αρχή που απορρέει από τη σχετική εθνική διάταξη επεκτείνεται περαιτέρω στη ρύθμιση των μέτρων κράτησης με σκοπό τη μεταφορά του ενδιαφερομένου στο κράτος μέλος («MS») θεωρήθηκε υπεύθυνος για την αξιολόγηση της αίτησης ασύλου, η οποία στην παρούσα υπόθεση ταυτίστηκε με την Ισπανία ( C-387/24 PPU , παρ. 14).

Επίσημο αίτημα για να αναλάβει τον C και την αίτησή του για διεθνή προστασία στάλθηκε στην Ισπανία στις 3 Μαΐου 2024. Το αίτημα υποβλήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 18 παράγραφος 1 στοιχείο α) του κανονισμού Δουβλίνο III , το οποίο προβλέπει ότι «Το κράτος μέλος αρμόδιος δυνάμει του παρόντος κανονισμού υποχρεούται να αναλαμβάνει, […], έναν αιτούντα που έχει υποβάλει αίτηση σε διαφορετικό κράτος μέλος». Ωστόσο, καθώς ο C απέσυρε την αίτησή του στις 6 Μαΐου 2024, οι ισπανικές αρμόδιες αρχές, αφού ενημερώθηκαν για την απόσυρση, απέρριψαν το αίτημα να αναλάβουν την κατάστασή του στις 14 Μαΐου 2024, υπονομεύοντας έτσι ουσιαστικά τους νομικούς λόγους βάσει των οποίων το μέτρο κράτησης προτάθηκε ( Γνωμοδότηση Α. Γ. Ράντος , παρ. 16-18).

Έχοντας αποδεχτεί την απόφαση των ισπανικών αρχών χωρίς να τους ζητήσει να αναθεωρήσουν τη θέση τους, ο Υφυπουργός έλαβε δεύτερο μέτρο κράτησης, στις 17 Μαΐου 2024, βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 1 της οδηγίας 2008/115/ΕΚ («Οδηγία για την επιστροφή» ), κατόπιν της απόφασης να διευθετηθεί η επιστροφή του Γ στο Μαρόκο και με σκοπό να αποτραπεί η απόπειρα διαφυγής του, στο βαθμό που Ο άνδρας είχε προηγουμένως αρνηθεί να συνεργαστεί για τη διευκόλυνση της διαδικασίας επιστροφής και παρουσίαζε σοβαρό κίνδυνο να «αποφύγει την επιτήρηση και να αποφύγει ή να παρεμποδίσει την προετοιμασία της επιστροφής ή της διαδικασίας απέλασης» ( Γνώμη του AG Rantos , παρ. 19, 21).

Παρά την άρση του πρώτου μέτρου κράτησης αμέσως μετά την εφαρμογή του δεύτερου, ο C υπέβαλε καταγγελίες κατά των δύο αποφάσεων ενώπιον του περιφερειακού δικαστηρίου του Roermond (δηλαδή του αιτούντος δικαστηρίου), υποστηρίζοντας ότι το χρονικό διάστημα των 72 ωρών που μεσολάβησε μεταξύ της απώλειας της νομιμότητας της πρώτης το μέτρο και η έκδοση του δεύτερου μέτρου δεν ήταν σύμφωνες με την ενοποιημένη νομολογία του Τμήματος Διοικητικής Αρμοδιότητας του Συμβουλίου της Επικρατείας («AJDCS»), η οποία όρισε ένα όριο 48 ωρών εντός του οποίου ο Υφυπουργός υποχρεούται να εξατομικεύσει έναν άλλο νομικό λόγο που νομιμοποιεί τη συνέχιση της κράτησης ενός ατόμου που υπόκειται σε κράτηση. Ως εκ τούτου, δεδομένου ότι το προαναφερθέν όριο ξεπεράστηκε κατά 24 ώρες, το Γ έπρεπε να είχε αποδεσμευτεί πριν από την έκδοση του δεύτερου μέτρου ( C-387/24 PPU , παρ. 17-18).

Αντίθετα, ο Υφυπουργός υποστήριξε την παρανομία του πρώτου μέτρου να μην παρεμβαίνει στο δεύτερο, στο βαθμό που αυτό το τελευταίο δικαιολογείται σε ανεξάρτητη νομική βάση. Αν και παραδέχτηκε την ευθύνη για την έλλειψη εκπλήρωσης των προαναφερθέντων χρονικών απαιτήσεων, κανονίζοντας συνεπώς αποζημίωση 100 ευρώ στον Γ προκειμένου να αποκατασταθεί η ζημιά που προκλήθηκε, η αρχή τόνισε επίσης ότι, τη στιγμή που ο άνδρας υπέβαλε τις καταγγελίες του ενώπιον του αιτούντος δικαστηρίου, το πρώτο μέτρο είχε ήδη αρθεί ( παρ. 19 ).

Ερωτήσεις που υποβλήθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου

Αυτό που ζητούσε διευκρίνιση το δικαστήριο του Roermond αφορούσε τη διαδικαστική διάσταση της διαφοράς, και ειδικότερα το αν η μη αποφυλάκιση του Γ εντός της καθορισμένης προθεσμίας, δεδομένου ότι το μέτρο στο οποίο υποβλήθηκε ήταν παράνομο, συνιστούσε βάσιμο λόγο για να απαιτηθεί η αποφυλάκισή του, αν και το μέτρο δυνάμει του οποίου τέθηκε υπό κράτηση κατά τον χρόνο υποβολής της καταγγελίας ήταν δικαιολογημένο σε χωριστή και αυτοτελή βάση.

Πιο συγκεκριμένα, το αιτούν δικαστήριο ανέφερε ότι τόσο η εθνική νομοθεσία όσο και η νομολογία δεν συνεπάγονται γενικά τη δυνατότητα να επηρεαστεί ένα νομικά δικαιολογημένο μέτρο κράτησης από ένα ίσο προηγούμενο μέτρο του οποίου η νομιμότητα είχε αντίθετα υπονομευθεί, επιτρέποντας έτσι στην αρμόδια αρχή να απελευθερώσει το αποδέκτη και των δύο μέτρων για λόγους αυτής της αρχικής παρανομίας. Ως εκ τούτου, το αιτούν δικαστήριο δεν μπόρεσε να κανονίσει την αποφυλάκιση του Γ αποκλειστικά λόγω της έλλειψης τεκμηρίωσης που συνέβη στο πλαίσιο του πρώτου μέτρου κράτησής του ( παρ. 20 ).

Ωστόσο, το Δικαστήριο του Roermond σημείωσε επίσης ότι η νομολογία του AJDCS προέβλεπε στην πραγματικότητα την έκτακτη περίσταση σύμφωνα με την οποία «μια σοβαρή παραβίαση του δικαιώματος απελευθέρωσης» μπορεί να επιτρέψει την «απόκλιση από τον κανόνα ότι το παράνομο αρχικό μέτρο κράτησης δεν θίγει τη νομιμότητα δεύτερου μέτρου κράτησης» ( παρ. 25 ). Η αρχή αυτή αντικατοπτρίζει, σύμφωνα με το αιτούν δικαστήριο, τις διατάξεις του άρθρου 15, παράγραφος 2, της οδηγίας περί επιστροφής και του άρθρου 9, παράγραφος 3, της οδηγίας 2013/33/ΕΕ («οδηγία για τις συνθήκες υποδοχής»), και οι δύο ισχυρίζονται ότι όλοι οι υ.τ.χ. που αφορούν τα μέτρα κράτησης που κρίθηκαν παράνομα πρέπει να απελευθερωθούν αμέσως.

Ως εκ τούτου, το ερώτημα που υποβλήθηκε στο Δικαστήριο διερεύνησε συγκεκριμένα την έννοια των δύο προαναφερθέντων άρθρων, μαζί με το άρθρο 28 παράγραφος 4 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ , και αποσκοπούσε στην επαλήθευση του κατά πόσον τέτοιες διατάξεις, σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 47 του Χάρτη (που καθιερώνουν αντίστοιχα το δικαίωμα στην ελευθερία και το δικαίωμα σε αποτελεσματική ένδικη προστασία και δίκαιη δίκη), θα έπρεπε να ερμηνευθούν ως «που σημαίνει ότι η Η δικαστική αρχή είναι πάντοτε υποχρεωμένη να απελευθερώνει αμέσως τον κρατούμενο εάν [η] κράτηση ήταν ή κατέστη παράνομη οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της συνεχούς εφαρμογής σειράς διαδοχικών μέτρων κράτησης» ( παρ. 29 ).

Υπό το πρίσμα των αναφερόμενων παρατηρήσεων, το αιτούν δικαστήριο στράφηκε προς την άμεση αποφυλάκιση του C ως τη μόνη λύση που θα μπορούσε να αποζημιώσει πλήρως τη ζημία που προκλήθηκε από τη συνεχιζόμενη κράτηση, ακόμη και όταν το αρχικό μέτρο έπαυσε να είναι νόμιμο, διασφαλίζοντας παράλληλα προστασία και διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων ( παρ. 28 ).

Επιπλέον, το αιτούν δικαστήριο ζήτησε και ζήτησε την εξέταση της υπόθεσης στο πλαίσιο της επείγουσας προδικαστικής διαδικασίας , στο μέτρο που η διαδικασία εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του κανονισμού του Τίτλου V, Κεφάλαιο III, της ΣΛΕΕ, ο οποίος διέπει τη σύσταση και τη διατήρηση της στον Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης. Επιπλέον, η απάντηση του Δικαστηρίου θα αποτελούσε το απόλυτο και απαραίτητο βήμα για να καθοριστεί εάν ο καταγγέλλων, ο οποίος κρατούνταν αδιάκοπα υπό κράτηση από την εφαρμογή του πρώτου μέτρου κράτησης (δηλαδή από τις 2 Μαΐου 2024), επρόκειτο ουσιαστικά να αφεθεί ελεύθερος ( παρ. 31 ).

Η απόφαση του Δικαστηρίου

Όπως επισημάνθηκε στην εισαγωγική ενότητα, η παρούσα απόφαση αποτελεί μια αρκετά ενδιαφέρουσα περίπτωση διαπλοκής μεταξύ της διατήρησης και του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων, αφενός, και της ανάγκης αποκατάστασης της διαδικαστικής σαφήνειας, αφετέρου.

Η πρώτη από αυτές τις δύο διαστάσεις υπενθύμισε την κεντρική της σημασία καθώς το Δικαστήριο τόνισε πώς «[…] οποιαδήποτε κράτηση υπηκόου τρίτης χώρας, είτε βάσει της οδηγίας 2008/115 […], βάσει της οδηγίας 2013/33 […], είτε σύμφωνα με τον κανονισμό Δουβλίνο III […], συνιστά σοβαρή παρέμβαση στο δικαίωμα στην ελευθερία που κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 του Χάρτη», υπονοώντας έτσι «την εξουσία των αρμόδιων αρχών να κρατούν υπηκόους τρίτων χωρών (είναι) αυστηρά οριοθετημένος» ( παρ. 41, 43 ). Επιπλέον, υπογράμμισε τον τρόπο με τον οποίο οι διατάξεις της οδηγίας για την επιστροφή, της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής και του κανονισμού Δουβλίνο III που θεσπίστηκαν για πρώτη φορά από το αιτούν δικαστήριο, μαζί με άλλες διατάξεις που το Δικαστήριο έκρινε σχετικές για την εν λόγω υπόθεση (βλ. σκέψη 45 ). , ουσιαστικά ζήτησε την άμεση απελευθέρωση του υποβληθέντος σε μέτρο κράτησης, σε περίπτωση που εκλείψουν οι προϋποθέσεις νομιμότητας ( παρ. 44 ).

Αφού διευκρίνισε αυτό το σημείο, το Δικαστήριο στάθηκε στους συγκεκριμένους νομικούς λόγους που δικαιολογούν τα δύο μέτρα κράτησης. Υπενθυμίζοντας ό,τι επισημάνθηκε στην ανάλυση της κύριας δίκης, το αρχικό μέτρο βρήκε νομιμοποίηση στον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙΙ , ο οποίος αφορά τη μεταφορά αιτούντων διεθνή προστασία στα κράτη μέλη που κρίνονται αρμόδια για την εξέταση της αίτησης. Οι ομοιότητες μπορούν εύκολα να σημειωθούν με το αντικείμενο της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής , η οποία παρέχει διαισθητικά ρύθμιση σχετικά με την υποδοχή αιτούντων διεθνή προστασία, υπονοώντας ότι τα δύο νομοθετήματα είναι συμβατά για να συνιστούν κοινό έδαφος που δικαιολογεί τη λήψη μέτρου κράτησης ( παρ. 47 ).

Αντίθετα, η οδηγία για την επιστροφή , στην οποία βασίστηκε το δεύτερο μέτρο κράτησης, προορίζεται να διέπει τις διαδικασίες επιστροφής που προκύπτουν από την παράνομη μονιμότητα ενός υ.τ.χ. στην επικράτεια ενός κράτους μέλους, θεωρώντας επομένως ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν έχει ούτε το καθεστώς του πρόσφυγα, ούτε περιμένει να εξεταστεί αίτηση ασύλου.

Επομένως, απόφαση κράτησης δεν μπορεί να ληφθεί ταυτόχρονα βάσει της οδηγίας για την επιστροφή και είτε της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής είτε του κανονισμού Δουβλίνο III, εφόσον ο αιτών διεθνή προστασία δεν πρέπει να θεωρείται ότι διαμένει παράνομα στην επικράτεια της ΕΕ. Η κατάστασή της δεν εμπίπτει στο πεδίο ρύθμισης της Οδηγίας περί Επιστροφών ( παρ. 49-50 ). Στη συγκεκριμένη περίπτωση του C, το καθεστώς του αιτούντος διεθνή προστασία μειώθηκε τη στιγμή που απέσυρε την αίτησή του, πράγμα που σημαίνει ότι ο Ολλανδός Υφυπουργός, επίσης υπό το φως των συνθηκών που οδήγησαν στην αρχική του σύλληψη, θα μπορούσε δικαιολογημένα να τον θεωρήσει παράνομα διαμένοντα Το TCN, ως εκ τούτου, εξουσιοδοτήθηκε να κανονίσει ένα μέτρο κράτησης, βάσει της οδηγίας περί επιστροφής, του οποίου η ισχύς δεν επρόκειτο κατ' αρχήν να επηρεαστεί από την απώλεια νομιμότητας του πρώτου μέτρου.

Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο γενικός εισαγγελέας («AG») Rantos παρατήρησε στις προτάσεις του ότι, ενώ δεν μπορεί να εφαρμοστεί όποτε εξετάζεται αίτηση διεθνούς προστασίας, η απόφαση επιστροφής θα μπορούσε να εκκρεμεί ακόμη για τον ενδιαφερόμενο, με τη διαδικασία να εκτελείται ουσιαστικά. μόνο σε περίπτωση αρνητικής απάντησης. Αυτή η ίδια άποψη, η οποία αποδεικνύεται συνεπής με την προηγούμενη νομολογία του ΔΕΚ (βλ. C-329/11 PPU , υπόθεση Arslan ), υιοθετήθηκε από το Δικαστήριο, συμφωνώντας έτσι με την άποψη του Rantos , για να επιβεβαιώσει την άποψη σύμφωνα με την οποία η κράτηση μέτρο που βασίζεται στην οδηγία για την επιστροφή μπορεί να εκδοθεί μετά από μέτρο κράτησης που θεσπίζεται βάσει της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής ή της Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙΙ, όπου αυτός ο τελευταίος παύει να είναι νόμιμος, στο βαθμό που «ο στόχος αυτής της οδηγίας [της επιστροφής], […], θα υπονομευόταν εάν ήταν αδύνατο για τα κράτη μέλη να εμποδίσουν το ενδιαφερόμενο πρόσωπο να εξασφαλίσει αυτόματα την απελευθέρωση από υποβολή αίτησης ασύλου» ( C-387/24 PPU , παρ. 51, γνωμοδότηση Α.Γ. Ράντος , παρ. 61).

Μια άλλη σημαντική εκτίμηση που προέκυψε από τη γνώμη της AG Rantos, την οποία το Δικαστήριο ενέκρινε περαιτέρω στην απόφασή του ( σκ. 58-59 ), αφορούσε την εικαζόμενη παράβαση των άρθρων 6 και 47 του Χάρτη. Ενώ το καθήκον περίθαλψης , που απορρέει από τη δέσμευση προστασίας των ατόμων που υπόκεινται σε κράτηση από αυθαιρεσίες και δόλιες προθέσεις, αποκλείει τις δικαστικές αρχές από τη σκόπιμη συνέχιση της κράτησης υπό παράνομες συνθήκες, καταφεύγοντας στη συνέχεια σε χρηματική αποζημίωση ( Γνώμη , παρ. 75), παρατήρησε ο Ράντος πώς δεν είναι πάντα υλικώς δυνατό να αποζημιωθεί πλήρως ένα άτομο που στερείται την ελευθερία του από τη ζημία που προκαλείται από την καθυστερημένη αποφυλάκιση, στο βαθμό που «η μη συμμόρφωση με την περίοδο αποφυλάκισης δεν μπορεί να δώσει στον ενδιαφερόμενο δικαίωμα επιπλέον ημερών εκτός κέντρου κράτησης, ιδίως όταν η κράτηση έχει ήδη παύσει» ( παρ. 73 ) και, ως για τη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν έχει ήδη εκδοθεί άλλο αυτόφωρο μέτρο κράτησης.

Επιπλέον, η Ολλανδική Κυβέρνηση παραδέχτηκε τη δυνατότητα του αιτούντος δικαστηρίου να απαιτήσει από τον Υφυπουργό μεγαλύτερη αποζημίωση για την προσφορά C, δεδομένου ότι η αρχική αποζημίωση των 100 ευρώ δεν κρίθηκε επαρκής για την εξασφάλιση αποτελεσματικής ένδικης προστασίας και δικαστικής προστασίας ( παρ. 74 ).

Τελική Αξιολόγηση

Μια πρώτη επισκόπηση της απόφασης υποδηλώνει ότι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της συμπίπτει με την ιεράρχηση της διαδικαστικής σαφήνειας έναντι της διασφάλισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Όσον αφορά αυτή την τελευταία διάσταση, θα ήταν ασφαλώς εσφαλμένο να ισχυριστεί κανείς ότι το Δικαστήριο ενήργησε αγνοώντας την, δεδομένου ότι τονίστηκε επανειλημμένα ο περιορισμός της εξουσίας των κρατών μελών να θεσπίζουν μέτρα που στερούν την ελευθερία τους από τους υπηκόους τρίτων χωρών.

Εντούτοις, δεν μπορεί επίσης να αμφισβητηθεί πώς, σε αυτήν την περίπτωση, η δέσμευση για τη διασφάλιση της αποτελεσματικότητας των διαδικασιών έχει τουλάχιστον εν μέρει συσκοτίσει τη σημασία που δόθηκε σε αμιγώς ανθρωπιστικές ανησυχίες ( Engel ).

Επιπλέον, αυτό το τελικό αποτέλεσμα επισημαίνει την περίπλοκη αλληλεπίδραση του κοινοτικού δικαίου με τις εθνικές νομοθεσίες, καταδεικνύοντας πώς πτυχές του δεύτερου, φαινομενικά σε αντίθεση με τις αρχές του πρώτου, μπορούν τελικά να διευκολύνουν την αποτελεσματική και κατάλληλη εφαρμογή του δικαίου της ΕΕ.

Ειδικότερα στην προκειμένη περίπτωση, μολονότι δεν περιλήφθηκε επισήμως στο ερώτημα που υποβλήθηκε στο Δικαστήριο, το ασυμβίβαστο του ορίου των 48 ωρών που προβλέπει η ολλανδική νομολογία με τη ρήτρα άμεσης αποδέσμευσης που απορρέει από τις σχετικές διατάξεις του δικαίου της ΕΕ ήταν έμμεσα. προτείνεται από το αιτούν δικαστήριο παρατηρώντας ότι «το δίκαιο της ΕΕ δεν παρέχει τη δυνατότητα συνέχισης της κράτησης για διοικητικούς λόγους ή για την προετοιμασία της υιοθέτηση νέου μέτρου κράτησης, αλλά απαιτεί την άμεση αποφυλάκιση του υπηκόου τρίτης χώρας του οποίου η κράτηση είναι παράνομη, ανεξάρτητα από το πότε θα ελεγχθεί η νομιμότητα αυτής της κράτησης» ( C-387/24 PPU , παρ. 24).

Ενώ μια κυριολεκτική προσέγγιση της προαναφερθείσας παρατήρησης θα απέκλειε αναμφίβολα τις εθνικές νομοθεσίες από το να συνεχίσουν μια κράτηση η οποία, ανά πάσα στιγμή, έχει καταστεί παράνομη, στη συγκεκριμένη περίπτωση το Δικαστήριο φάνηκε να περιορίζει το πεδίο εφαρμογής αυτής της απαγόρευσης υποστηρίζοντας μια ερμηνεία της διατήρηση της κράτησης ως εκπλήρωση αυτού που μπορεί να θεωρηθεί προληπτικός σκοπός.

Το σκεπτικό στο οποίο βασίζεται αυτό το συμπέρασμα επεξηγείται δεόντως στη σκέψη 52 της απόφασης, όπου το Δικαστήριο, αντλώντας από τα συμπεράσματά του στην υπόθεση Achughbabian του 2011 ( C-329/11 PPU , σκέψη 30) ισχυρίστηκε ότι «[ο] στόχος της οδηγίας 2008 /115 θα διακυβευόταν εάν ήταν αδύνατο για τα κράτη μέλη να αποτρέψουν, με στέρηση της ελευθερίας, άτομο που είναι ύποπτο ότι παρέμεινε παράνομα από τη φυγή προτού καν διευκρινιστεί η κατάστασή του». Με άλλα λόγια, το Δικαστήριο επιβεβαίωσε ότι η προφυλάκιση ύποπτων παράτυπων υπηκόων τρίτων χωρών, των οποίων η κατάσταση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί βάσει της οδηγίας για την επιστροφή, μπορεί να διευθετηθεί ακόμη και με σκοπό να επαληθευτεί η πραγματική παρατυπία της μονιμότητάς τους στην επικράτεια του κράτους, διασφαλίζοντας συνεπώς ότι η ίδια η εφαρμογή της οδηγίας είναι απαραίτητη και επαρκής για τη διαχείριση των εν λόγω περιστάσεων.

Στην ιδιαιτερότητα της υπόθεσης Μπούσκουρα, η ρήτρα των 48 ωρών έχει αποδειχθεί έτσι λειτουργική για να αξιολογηθεί εάν η οδηγία 2008/115 θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σωστά για την αντιμετώπιση της κατάστασης του Γ, εφόσον η κράτηση του δεν μπορούσε πλέον να δικαιολογηθεί βάσει του κανονισμού Δουβλίνο III.

Εν κατακλείδι, η υπόθεση Μπούσκουρα παρουσίασε στο Δικαστήριο μια διπλή πρόκληση: πρώτον, να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της διασφάλισης διαδικαστικής σαφήνειας σε θέματα που αφορούν τον χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης. και δεύτερον, για την επίλυση της περίπλοκης σύγχυσης μεταξύ του κοινοτικού δικαίου και των εθνικών διατάξεων που καθορίζουν μια πορεία δράσης που φαινομενικά έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που καθιέρωσε η πρώτη. Ενώ έχει επιτευχθεί μεγαλύτερη σύγκλιση ως προς αυτό το τελευταίο ζήτημα, το ζήτημα της εξισορρόπησης των ανθρωπιστικών εκτιμήσεων και της αποτελεσματικότητας των διαδικασιών έχει αποδειχθεί ένας μεγάλος αγώνας που απαιτούσε, σε αυτό το ενδεχόμενο, να δοθεί τουλάχιστον μερική προτεραιότητα στη μία διάσταση έναντι της άλλης. Δανειζόμενος τα λόγια του Ένγκελ :

«Το εάν αυτή η εγγύηση για τη διαδικαστική αποτελεσματικότητα ισοδυναμεί επίσης με αποδυνάμωση της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων θα πρέπει να εξεταστεί σε μελλοντικές υποθέσεις σε αυτόν τον τομέα».

Η Έλενα Παλτρινιέρη ολοκλήρωσε πρόσφατα τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Διεθνή Πολιτική και Οικονομικά στο Alma Mater Studiorum – University of Bologna, όπου απέκτησε επίσης πτυχίο στις Πολιτικές, Κοινωνικές και Διεθνείς Επιστήμες. Τα τρέχοντα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν τη ρύθμιση της ελεύθερης κυκλοφορίας και των δικαιωμάτων διαμονής των υπηκόων τρίτων χωρών εντός του νομικού πλαισίου της ΕΕ, καθώς και ζητήματα μετανάστευσης και ασύλου, θεμελιωδών δικαιωμάτων των μεταναστών και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου επί του λόγου αυτού.