Η πανδημία του COVID-19 δεν ήταν απλώς ένα βιολογικό γεγονός. ήταν ένας κοινωνικός απολογισμός. Τα ευρήματα της Επιλεγμένης Υποεπιτροπής του Κογκρέσου των ΗΠΑ για την Πανδημία του Κορωνοϊού αποκαλύπτουν μια καταστροφική αλήθεια: η απάντηση της πανδημίας ήταν γεμάτη από πολιτικό οπορτουνισμό, οικονομική καταστροφή και παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η έκθεση, με τίτλο «Μετά την ανασκόπηση δράσης της πανδημίας COVID-19: Διδάγματα που αντλήθηκαν και μια πορεία προς τα εμπρός», απεικονίζει μια καταδικαστική εικόνα του πώς οι αποφάσεις, που συχνά καλύπτονται από το κάλυμμα της επιστήμης, απέτυχαν βαθιά το κοινό.

Σήμερα, πρέπει να παλέψουμε με την πραγματικότητα: η πανδημία δεν ήταν απλώς ένας ιός – ήταν μια δοκιμασία της ανθρωπότητας, και εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία –Η Παγκόσμια Ελίτ του Νταβός και τα Εξαρτήματα Υψηλών Φρυδιών τους– που μας απέτυχαν σε τόσα πολλά επίπεδα. Ας ρίξουμε μια άψογη ματιά στις κοινωνικοοικονομικές συνέπειες της πανδημίας, τα μαθήματα που αγνοήθηκαν και τη λογοδοσία που εξακολουθεί να απαιτείται.

• The Lockdown Experiment—A Global Mistake

Μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση

Τα lockdown πωλήθηκαν όπως ήταν απαραίτητο για να «ισοπεδώσουν την καμπύλη». Στην πραγματικότητα, ισοπέδωσαν τις οικονομίες, συνέτριψαν τις μικρές επιχειρήσεις και διεύρυναν την ανισότητα. Πάνω από 160.000 επιχειρήσεις στις ΗΠΑ έκλεισαν, με το 60% να έχει φύγει οριστικά, αφήνοντας εκατομμύρια άνεργους. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η ανεργία εκτινάχθηκε στα επίπεδα της Μεγάλης Ύφεσης και οι αναπτυσσόμενες χώρες έφτασαν στη φτώχεια. Ολόκληρες βιομηχανίες, ιδιαίτερα η φιλοξενία και το λιανικό εμπόριο, αποδεκατίστηκαν, επηρεάζοντας δυσανάλογα τις μικρές επιχειρήσεις, ενώ μεγάλες εταιρείες όπως η Amazon και η Google άνθισαν. Αυτή η μεταφορά πλούτου, ύψους τρισεκατομμυρίων, ανέδειξε τις συστημικές ανισότητες που επιδεινώθηκαν από τις πολιτικές πανδημίας.

Για άλλη μια φορά, ας είμαστε αρκετά σαφείς: η οικονομική ελίτ άνθισε. Οι δισεκατομμυριούχοι είδαν τον πλούτο τους να αυξάνεται κατά τρισεκατομμύρια κατά τη διάρκεια της κρίσης, απεικονίζοντας ξεκάθαρα έναν κόσμο διχασμένο μεταξύ εκείνων που ελέγχουν τους πόρους και εκείνων που μένουν να υποφέρουν. Ενώ η εργατική τάξη παρατάχθηκε στις τράπεζες τροφίμων, το χρηματιστήριο εκτινάχθηκε στα ύψη, εδραιώνοντας την πανδημία ως μια από τις μεγαλύτερες μεταφορές πλούτου της ιστορίας.

Οι φτωχοί του κόσμου σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος αυτών των πολιτικών. Οι ημερομίσθιοι, οι εργαζόμενοι στην οικονομία των συναυλιών και οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων είδαν τα μέσα επιβίωσής τους να εξατμίζονται. Η οικονομική ανισότητα εκτινάχθηκε, καθώς οι δισεκατομμυριούχοι πρόσθεσαν τρισεκατομμύρια δολάρια στον πλούτο τους, ενώ η μεσαία και η εργατική τάξη πάλευαν να τα βγάλουν πέρα.

Το ανθρώπινο κόστος της απομόνωσης

Τα lockdown μετέτρεψαν τα σπίτια σε φυλακές και τις γειτονιές σε πόλεις φαντάσματα. Η κατάθλιψη, το άγχος και η κατάχρηση ουσιών εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Σύμφωνα με την Εθνική Συμμαχία για την Ψυχική Ασθένεια , οι τηλεφωνικές γραμμές αυτοκτονίας ανέφεραν αύξηση 300% στις κλήσεις καθώς οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν την απομόνωση και την απόγνωση. Η έκθεση της υποεπιτροπής υπογραμμίζει την απότομη αύξηση της κατάχρησης ουσιών και της ενδοοικογενειακής βίας, υπογραμμίζοντας περαιτέρω τις ακούσιες συνέπειες αυτών των υπερβολικά αντιδραστικών μέτρων.

Όλο αυτό το διάστημα, οι ηλικιωμένοι, περιορισμένοι στα σπίτια τους ή στις εγκαταστάσεις νοσηλείας τους, πέθαιναν όχι μόνο από τον COVID-19 αλλά από τη συντριπτική μοναξιά που επιβάλλουν οι λανθασμένες πολιτικές – όλα στο όνομα του Φιλελευθερισμού και του «Καλού του Λαού».

Θέατρο Lockdown

Παρά τα αυξανόμενα στοιχεία ότι τα lockdowns είχαν περιορισμένη αποτελεσματικότητα, οι πολιτικοί ηγέτες προσκολλήθηκαν σε αυτά ως επίδειξη «αποφασιστικής δράσης». Η έκθεση του Κογκρέσου σημείωσε ότι τα επιστημονικά δεδομένα για την υποστήριξη της κοινωνικής απόστασης έξι ποδιών απουσίαζαν σε μεγάλο βαθμό και αργότερα παραδέχτηκε ο ίδιος ο Δρ Άντονι Φάουτσι.

Τι γνωρίζουμε τώρα: Τα lockdowns δεν λειτούργησαν

Ο κανόνας της απόστασης των έξι ποδιών, ο ακρογωνιαίος λίθος των lockdowns, δεν είχε τις ρίζες του σε ισχυρή επιστήμη αλλά σε πολιτικές εικασίες. Χώρες όπως η Σουηδία, που απέφευγαν τα αυστηρά lockdown, τα πήγαν παρόμοια ή καλύτερα από τα έθνη που επέβαλαν δρακόντεια μέτρα, αποδεικνύοντας ότι οι αυστηρές πολιτικές αφορούσαν περισσότερο την οπτική παρά την αποτελεσματικότητα.

• Τα παιδιά που χάθηκαν —Μια γενιά που προδόθηκε

Το κλείσιμο των σχολείων, ακρογωνιαίος λίθος των πολιτικών lockdown, προκάλεσε άνευ προηγουμένου ζημιά στους μαθητές Η έκθεση του Κογκρέσου αναφέρει ιστορικές μαθησιακές απώλειες, με πολλούς μαθητές να υστερούν δύο ή περισσότερες βαθμίδες στα βασικά μαθήματα. Η εξ αποστάσεως μάθηση αποδείχθηκε καταστροφή για εκατομμύρια, ιδιαίτερα για εκείνους σε νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα χωρίς πρόσβαση σε αξιόπιστο διαδίκτυο ή συσκευές. Η απώλεια μάθησης είναι έντονη: μελέτες δείχνουν ότι οι μαθητές υστερούν έως και δύο βαθμίδες σε βασικά μαθήματα όπως τα μαθηματικά και η ανάγνωση.

Καθοδική Κοινωνική και Συναισθηματική Ανάπτυξη

Πέρα από τους ακαδημαϊκούς, το κλείσιμο των σχολείων καθυστέρησε την κοινωνική ανάπτυξη. Τα παιδιά έχασαν διαμορφωτικές εμπειρίες—ομαδικά αθλήματα, χορό, αποφοίτηση και ακόμη και βασικές αλληλεπιδράσεις όπως παιχνίδια παιδικής χαράς. Οι κοινωνικές δεξιότητες διαβρώθηκαν καθώς τα παιδιά κοιτούσαν τις οθόνες αντί να ασχολούνται με τους συνομηλίκους τους. Οι μακροπρόθεσμες ψυχολογικές επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες. Η έκθεση της υποεπιτροπής υπογραμμίζει τα αυξανόμενα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους μεταξύ των παιδιών, άμεσο αποτέλεσμα της παρατεταμένης απομόνωσης.

Για κάποιους, αυτή η υπαρξιακή ζημιά είναι μη αναστρέψιμη. Δεν μπορείτε να «φτιάξετε» τα χρόνια διαμόρφωσης. Αυτά τα παιδιά θα φέρουν τα σημάδια της ανεπαρκούς εκπαίδευσης στην ενηλικίωση, επηρεάζοντας τις προοπτικές εργασίας, τις δυνατότητες κερδών, ακόμη και την ψυχική υγεία.

Τραγική έλλειψη λογοδοσίας

Η έκθεση του Κογκρέσου αποκαλύπτει ότι τα σωματεία των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα τα NEA, άσκησαν δυσανάλογη επιρροή στην επέκταση του κλεισίματος των σχολείων, δίνοντας συχνά προτεραιότητα στις πολιτικές ατζέντες και τη διαπραγματευτική δύναμη έναντι της εκπαιδευτικής και συναισθηματικής ευημερίας των μαθητών. Αυτή η λανθασμένη ευθυγράμμιση των προτεραιοτήτων, που καλύφθηκε ως ανησυχία για την ασφάλεια, καθυστέρησε σημαντικά τη διαπροσωπική μάθηση, ακόμη και όταν αυξανόμενα στοιχεία έδειχναν ότι τα σχολεία δεν ήταν κύριοι φορείς μετάδοσης.

Η αντίσταση των συνδικάτων στα σχέδια επαναλειτουργίας, σε συνδυασμό με τα αιτήματα για αυξημένη χρηματοδότηση και επιδόματα, δημιούργησαν μια κραυγαλέα αποτυχία να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες των παιδιών. Αυτή η αποτυχία να τεθούν οι μαθητές πρώτοι δεν είναι απλώς ένα λάθος πολιτικής – είναι μια βαθιά ηθική αποτυχία που θα υποστούν οι μελλοντικές γενιές καθώς θα παλέψουν με τις συνέπειες της χαμένης εκπαίδευσης, της διεύρυνσης των χασμάτων επιδόσεων και της μακροπρόθεσμης συναισθηματικής βλάβης.

Η επιρροή των ΝΕΑ στην πολιτική για την πανδημία δεν περιορίστηκε στην τάξη. Σε πολιτείες όπως η Καλιφόρνια, όπου το συνδικάτο κατέχει σημαντική δύναμη, τα σχολεία παρέμειναν κλειστά για πολύ καιρό αφότου ήταν σαφές ότι τα παιδιά διέτρεχαν χαμηλό κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών από τον COVID-19. Η έκθεση του Κογκρέσου υπογραμμίζει τον τρόπο με τον οποίο η NEA άσκησε πιέσεις στο CDC για να προσαρμόσει τις κατευθυντήριες γραμμές για το άνοιγμα εκ νέου για να ευνοήσει το παρατεταμένο κλείσιμο. Αυτός ο πολιτικός ελιγμός καθυστέρησε άμεσα την επιστροφή στη διαπροσωπική μάθηση, δίνοντας προτεραιότητα στα συνδικαλιστικά συμφέροντα έναντι της ευημερίας των μαθητών.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αντίδραση της πανδημίας ήταν βαθιά πολιτικοποιημένη, ιδιαίτερα από το Δημοκρατικό Κόμμα. Οι πολιτικές και οι αφηγήσεις συχνά έδιναν προτεραιότητα στα πολιτικά κέρδη έναντι της λήψης αποφάσεων που βασίζονται σε στοιχεία. Ακόμη χειρότερα, η έκθεση της υποεπιτροπής υπογραμμίζει τον ρόλο των ΝΕΑ στην πίεση για «αμοιβή ηρώων» και πρόσθετα οφέλη για τους εκπαιδευτικούς, συχνά ως προϋπόθεση για την επαναλειτουργία των σχολείων. Αυτά τα αιτήματα δεν συνοδεύονταν από αντίστοιχη υπευθυνότητα για τη βελτίωση των αποτελεσμάτων της εξ αποστάσεως μάθησης. Αυτή η έλλειψη εστίασης στην πραγματική εκπαίδευση ενίσχυσε την αντίληψη ότι οι προτεραιότητες των συνδικάτων αφορούσαν περισσότερο την πολιτική μόχλευση παρά τη δημόσια υγεία ή την ακαδημαϊκή επιτυχία.

• Πολιτικοποίηση της Πανδημίας

Ο COVID-19 έγινε ένα πολιτικό κουκούλι, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με την έκθεση του Κογκρέσου, τα μηνύματα για τη δημόσια υγεία χειραγωγήθηκαν για να ταιριάζουν σε πολιτικές αφηγήσεις. Ο Δρ Fauci και άλλοι χρησιμοποίησαν τις πλατφόρμες τους για να προωθήσουν ασυνεπείς οδηγίες, συχνά αγνοώντας τα αναδυόμενα δεδομένα. Πολιτικές όπως οι εντολές εμβολίων και οι απαιτήσεις για μάσκα άρχισαν να αφορούν λιγότερο την επιστήμη και περισσότερο να σηματοδοτούν την πίστη σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτικό κόμμα.

Το «Ακολουθήστε την επιστήμη» έγινε ένα κούφιο μάντρα καθώς η ίδια η επιστήμη χειραγωγήθηκε για να εξυπηρετήσει τις ατζέντες. Η πανδημία χρησιμοποιήθηκε για τη συγκέντρωση της εξουσίας και την επέκταση του κυβερνητικού ελέγχου υπό το πρόσχημα της δημόσιας υγείας. Οποιαδήποτε διαφωνία ενάντια σε πολιτικές όπως τα lockdown ή οι εντολές εμβολίων χαρακτηρίστηκε ως «αντιεπιστήμη» ή θεωρίες συνωμοσίας, καταστέλλοντας τη νόμιμη συζήτηση.

The Lab Leak Truth and the Cover-Up

Αρχικά απορρίφθηκε ως «θεωρία συνωμοσίας» και ως ξενοφοβική, η θεωρία της διαρροής εργαστηρίου αναγνωρίζεται πλέον ως η πιο εύλογη προέλευση του COVID-19. Η έκθεση υπογραμμίζει τον ρόλο της αμερικανικής έρευνας, η οποία χρηματοδοτείται εν μέρει από τους φορολογούμενους των ΗΠΑ μέσω μεσαζόντων όπως η EcoHealth Alliance, στη διεξαγωγή επικίνδυνων πειραμάτων κέρδους λειτουργίας στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν. Αυτή η σκόπιμη καταστολή κρίσιμων ερωτημάτων σχετικά με την προέλευση του ιού επέτρεψε σε πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς ηγέτες να εκτρέψουν την ευθύνη και να φιμώσουν τη διαφωνία. Η απροθυμία να αναγνωριστεί αυτή η πιθανότητα δεν αφορούσε την επιστήμη αλλά την προστασία ισχυρών οντοτήτων από την ευθύνη. Η σκόπιμη απόρριψη αυτής της θεωρίας δείχνει πώς η αφήγηση της πανδημίας ήταν αυστηρά ελεγχόμενη.

Φίμωση της Διαφωνίας

Όσοι αμφισβήτησαν τη σοφία των lockdown ή τις εντολές εμβολίων δυσφημίστηκαν, αποπλατφορμοποιήθηκαν και χαρακτηρίστηκαν ως «ανατρεπτικά κατά της επιστήμης». Τα άτομα που αμφισβήτησαν τα εμβόλια ή τα lockdown αντιμετώπισαν διώξεις, απώλειες θέσεων εργασίας και κοινωνικό εξοστρακισμό. Οι πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κατόπιν εντολής των κυβερνήσεων, λογοκρίνουν τις φωνές που διαφωνούν. Οι νόμιμες ανησυχίες για τις πολιτικές ελευθερίες και τη σωματική αυτονομία απορρίφθηκαν ως ριζοσπαστισμός. Ακόμη και τώρα, καθώς τα στοιχεία δικαιώνουν ορισμένες από αυτές τις φωνές, δεν υπήρξε καμία συγγνώμη, καμία αναγνώριση της ζημιάς που προκλήθηκε από τη φίμωση της συζήτησης.

Τα εμβόλια ως δίκοπο μαχαίρι

Ενώ τα εμβόλια αναμφίβολα έσωσαν ζωές μειώνοντας σοβαρές περιπτώσεις COVID-19, χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία διαίρεσης. Οι εντολές εμβολίων απέκλειαν τους μη εμβολιασμένους από τη δημόσια ζωή, οδηγώντας σε απώλεια θέσεων εργασίας, εξοστρακισμό και μηνύσεις.

Οι εντολές εξέθεσαν ένα ανησυχητικό ηθικό ερώτημα: Έχει το κράτος το δικαίωμα να εξαναγκάζει τα άτομα σε ιατρικές αποφάσεις; Για πολλούς, η απάντηση είναι όχι. Η σωματική αυτονομία είναι ακρογωνιαίος λίθος της ελευθερίας και η παραβίασή της δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο.

Δίωξη χωρίς ευθύνη – Δεν υπάρχει χώρος για αντίθετες απόψεις

Γιατροί και επιστήμονες που αμφισβήτησαν την κυρίαρχη αφήγηση λογοκρίθηκαν ή εξοστρακίστηκαν επαγγελματικά. Οι γονείς που υποστήριζαν το άνοιγμα των σχολείων χαρακτηρίστηκαν εγωιστές, παρά τις αυξανόμενες ενδείξεις ότι το κλείσιμο έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Ωστόσο, παρά τη δίωξη αυτή, δεν υπάρχει κανένας απολογισμός για εκείνους που φίμωσαν τη διαφωνία.

Χωρίς συγγνώμη, χωρίς ευθύνη

Παρά τα συντριπτικά στοιχεία για αποτυχίες πολιτικής, οι αρχιτέκτονες αυτών των αποφάσεων —οι κυβερνητικοί ηγέτες, οι υγειονομικοί υπάλληλοι και τα μέσα ενημέρωσης— δεν έχουν λογοδοτήσει. Δεν έχει ζητηθεί συγγνώμη για τη ζημιά που προκλήθηκε στα μέσα διαβίωσης, στα παιδιά ή στα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών. Η έλλειψη συγγνώμης υπογραμμίζει ένα ευρύτερο ζήτημα: την απουσία λογοδοσίας για όσους πολιτικοποίησαν την πανδημία σε βάρος των μαθητών και των οικογενειών.

Μια στρατιωτική επιχείρηση μεταμφιεσμένη σε δημόσια υγεία

Τα ευρήματα του Κογκρέσου φωτίζουν μια ανησυχητική αποκάλυψη: η αντιμετώπιση της πανδημίας συντονίστηκε ως στρατιωτική επιχείρηση. Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη διάδοση των κατευθυντήριων γραμμών μέσω των κρατών μελών αποκαλύπτει ότι οι πολιτικές πανδημίας επηρεάστηκαν από γεωπολιτικές προτεραιότητες και όχι από καθαρά ανησυχίες για τη δημόσια υγεία. Αυτή η στρατιωτικοποίηση μιας κρίσης υγείας εγείρει σοβαρά ερωτήματα ηθικής και διακυβέρνησης.

Η αντιμετώπιση της πανδημίας ενορχηστρώθηκε με στρατιωτική ακρίβεια, όπως επιβεβαιώνουν οι πρόσφατες αποκαλύψεις από την ολλανδική κυβέρνηση και άλλες. Πρέπει να επαναληφθεί ότι η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον συντονισμό των στρατηγικών πανδημίας εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο των στρατιωτικών και υπηρεσιών πληροφοριών σε μια φαινομενικά κρίση δημόσιας υγείας.

Πολιτικές όπως τα στρατόπεδα καραντίνας και τα διαβατήρια εμβολίων απηχούσαν δυστοπικά μέτρα ελέγχου που ταιριάζουν περισσότερο στην οργουελική μυθοπλασία παρά στις δημοκρατικές κοινωνίες – ειδικά σε εκείνες που φαινομενικά είναι τόσο αφοσιωμένες στη «σωτηρία της δημοκρατίας και στην τήρηση του κράτους δικαίου».

Η πανδημία αποκάλυψε τις φιλοσοφικές αδυναμίες της ανθρωπότητας – την αδυναμία μας να εξισορροπήσουμε τις ατομικές ελευθερίες με τη συλλογική ευθύνη.

Η απώλεια της ατομικής αντιπροσωπείας

Κλείδωμα και εντολές στέρησαν από τους ανθρώπους την αυτονομία τους. Οι κυβερνήσεις υπαγόρευαν κάθε πτυχή της ζωής—από το αν θα μπορούσατε να δείτε αγαπημένα σας πρόσωπα που πεθαίνουν μέχρι το πώς θα μπορούσατε να κερδίσετε τα προς το ζην. Ενώ η δημόσια υγεία είναι ζωτικής σημασίας, η υπερβολή υπονόμευσε τις αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Ο φόβος χρησιμοποιήθηκε για να εξαναγκάσει τη συμμόρφωση. Φιλοσοφικά, αυτό παραπέμπει στις αρχές του Χομπς, όπου η ασφάλεια ανταλλάσσεται με ελευθερίες. Αλλά η ασφάλεια που υποσχέθηκε συχνά αποδείχτηκε απατηλή, ενώ οι ελευθερίες που χάθηκαν ήταν πραγματικές και διαρκείς.

• Τι πρέπει να μάθουμε για την επόμενη πανδημία

Ισορροπημένες απαντήσεις

1. Αποφύγετε το απόλυτο κλείδωμα :
   • Η εστιασμένη προστασία των ευάλωτων ομάδων, όπως προτείνεται στη Διακήρυξη του Great Barrington (4 Οκτωβρίου 2020), θα είχε ελαχιστοποιήσει τις οικονομικές και εκπαιδευτικές επιπτώσεις. Αντί για γενικά lockdown, οι μελλοντικές αντιδράσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν στην προστασία των ευάλωτων πληθυσμών, επιτρέποντας παράλληλα τη λειτουργία της κοινωνίας. Η στοχευμένη προσέγγιση της Σουηδίας προσφέρει ένα μοντέλο που αξίζει να μιμηθεί κανείς.
2. Διαφανής Επικοινωνία :
   • Η εμπιστοσύνη του κοινού διαβρώθηκε επειδή οι κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης προώθησαν ασυνεπείς αφηγήσεις. Μια μελλοντική πανδημία απαιτεί ειλικρίνεια, ακόμα και όταν η αλήθεια είναι άβολη. Οι κυβερνήσεις πρέπει να δεσμευτούν για διαφάνεια. Η επιστήμη πρέπει να καθοδηγεί την πολιτική, χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Οι μηχανισμοί λογοδοσίας πρέπει να διασφαλίζουν την αναγνώριση των αστοχιών και τη λήψη διορθωτικών μέτρων.

Επενδύστε στην Ανθεκτικότητα

• Ενίσχυση των υποδομών δημόσιας υγείας, με επίκεντρο τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης για εστίες.
• Οικοδομήστε την κοινωνική ανθεκτικότητα με προγράμματα που υποστηρίζουν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας και έκτακτη οικονομική ανακούφιση.
• Οι κυβερνήσεις πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στο να διατηρούν τα σχολεία ανοιχτά, ακόμη και σε περιόδους κρίσεων. Η υποδομή της εξ αποστάσεως μάθησης θα πρέπει να είναι ισχυρή και δίκαιη για να αποτραπεί μια άλλη γενιά απώλειας μάθησης.
• Ενθαρρύνετε τη συζήτηση: Η διαφωνία δεν είναι επικίνδυνη. καταστολή της διαφωνίας είναι. Ο ανοιχτός λόγος είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη αποτελεσματικών πολιτικών.

Αποκαταστήστε τις Πολιτικές Ελευθερίες το συντομότερο δυνατό

Οι κυβερνήσεις πρέπει να διασφαλίσουν ότι τα έκτακτα μέτρα είναι προσωρινά. Η ομαλοποίηση της επεμβατικής επιτήρησης και ελέγχου διαβρώνει τη δημοκρατία. Οι πανδημίες δεν πρέπει να γίνονται προσχήματα για τη διάβρωση των ελευθεριών. Οι εξουσίες έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να έχουν σαφείς περιορισμούς και η χρήση τους πρέπει να υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο.

Προχωρώντας προς τα εμπρός

Θεραπεία κοινωνικών διαχωρισμών

• Αναγνωρίστε τα λάθη : Οι κυβερνήσεις και οι υπεύθυνοι υγείας πρέπει να παραδεχτούν τις αποτυχίες τους. Χωρίς αναγνώριση, η συμφιλίωση είναι αδύνατη.
• Υποστηρίξτε την ενότητα : Η πολιτικοποίηση της δημόσιας υγείας πρέπει να σταματήσει. Η επιστήμη πρέπει να είναι ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από την επιρροή κομματικών σχεδίων.

Παγκόσμια Συνεργασία

Η πανδημία ήταν ένα παγκόσμιο γεγονός, ωστόσο οι απαντήσεις ήταν κατακερματισμένες. Οι μελλοντικές κρίσεις απαιτούν συντονισμένες παγκόσμιες στρατηγικές , εξισορροπώντας την εθνική κυριαρχία με την κοινή ανθρωπότητα.

Σύναψη

Η πανδημία αποκάλυψε την ευπάθεια της ανθρωπότητας όχι μόνο στους ιούς αλλά στον φόβο, τον διχασμό και την αυταρχική υπερβολή. Είναι επιτακτική ανάγκη να μάθουμε από αυτά τα λάθη. Η προετοιμασία για την επόμενη πανδημία δεν αφορά μόνο τα εμβόλια ή τα νοσοκομειακά κρεβάτια – έχει να κάνει με τη διασφάλιση ότι η κοινωνία παραμένει ελεύθερη, δίκαιη και λειτουργική ακόμη και ενόψει της κρίσης.

Οι αποτυχίες που καταγράφονται στην έκθεση του Κογκρέσου δεν είναι απλώς ιστορικές υποσημειώσεις. είναι προειδοποιήσεις. Αν δεν μάθουμε από αυτά τα λάθη, είμαστε καταδικασμένοι να τα επαναλάβουμε. Αυτή είναι μια στιγμή απολογισμού. Τα πορίσματα της υποεπιτροπής απαιτούν δράση, υπευθυνότητα και επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε παγκόσμιες κρίσεις. Ο COVID-19 ήταν μια κλήση αφύπνισης. Το αν θα ανταποκριθούμε στην πρόκληση ή θα συνεχίσουμε να σκοντάφτουμε στο σκοτάδι θα καθορίσει το συλλογικό μας μέλλον.

Ας είναι αυτό ένα σημείο καμπής. Αφήστε τα σημάδια του COVID-19 να υπενθυμίσουν ότι η ανθρωπότητα δεν ευδοκιμεί όταν ελέγχεται αλλά όταν ενδυναμώνεται. Ας απαιτήσουμε λογοδοσία, ας ενισχύσουμε την ενότητα και ας ξαναχτίσουμε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς μας. Μόνο τότε μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι η επόμενη κρίση θα μας δυναμώσει αντί να μας σπάσει.

Το κόστος της κακοδιαχείρισης του COVID-19 μετριέται όχι μόνο σε χαμένες ζωές, αλλά σε ελευθερίες που παραδόθηκαν, οικονομίες που καταστράφηκαν και μελλοντικά κλεμμένα. Αυτός ο απολογισμός έχει καθυστερήσει. Μόνο αντιμετωπίζοντας αυτές τις σκληρές αλήθειες μπορούμε να ελπίζουμε να βγούμε πιο δυνατοί, σοφότεροι και πιο ενωμένοι.

Αν προσέξουμε αυτά τα μαθήματα, ίσως η επόμενη κρίση να μην μας χωρίσει αλλά να μας ενώσει σε κοινό σκοπό. «Μην σπαταλάτε ποτέ μια κρίση», λένε – αλλά ας είναι για το καλό όλων, όχι για το κέρδος μερικών Κουκλοπαίχτες.

Οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι αυτές του συγγραφέα.

Ο Emir J. Phillips DBA/JD MBA είναι διακεκριμένος χρηματοοικονομικός σύμβουλος και αναπληρωτής καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Lincoln (HBCU) στο Jefferson City, MO με περισσότερα από 35 χρόνια εκτεταμένης επαγγελματικής εμπειρίας στον τομέα του. Με ένα DBA από την Grenoble Ecole De Management, Γαλλία, ο Dr. Phillips στοχεύει να εξοπλίσει τους μελλοντικούς επαγγελματίες με μια βαθιά κατανόηση των μεγάλων στρατηγικών, της κριτικής σκέψης και της θεμελιώδης ηθικής στις επιχειρήσεις, δίνοντας έμφαση στην πρακτική εφαρμογή τους στον επαγγελματικό κόσμο.