Από την αρχή της στρατιωτικής εκστρατείας του Ισραήλ με στόχο τη Χεζμπολάχ και το Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν σε όλο τον Λίβανο και τη Συρία, οι εταίροι και οι αντίπαλοι του Ισραήλ φαίνονται συγκλονισμένοι από τον ρυθμό των γεγονότων. Από τις αρχικές αεροπορικές επιδρομές εναντίον ανώτερων αξιωματούχων της Χεζμπολάχ και του IRGC στα τέλη Ιουλίου έως την έκρηξη παγιδευμένων τηλεειδοποιητών που σκότωσαν και ακρωτηρίασαν χιλιάδες στελέχη της Χεζμπολάχ στα μέσα Σεπτεμβρίου, κάθε βήμα που έκανε το Ισραήλ έχει δείξει πόσο ξεπερασμένες πολλές υποθέσεις που κάποτε καθοδηγούσαν τη διεθνή διπλωματία στη Μέση Ανατολή έχουν γίνει .

Τώρα, με την πιθανότητα τόσο μιας ολοκληρωτικής ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο όσο και μιας άμεσης σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επηρεάσει τις εξελίξεις στην ανατολική μεσογειακή περιφέρειά της έχει γίνει ένα ιδιαίτερα έντονο σύμβολο μιας ευρύτερης διεθνούς αίσθησης ανημπόριας. μπροστά σε έναν πόλεμο που ξεφεύγει από τον έλεγχο .

Ο βαθμός στον οποίο τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα κράτη μέλη της ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν γίνει ατυχείς παρευρισκόμενοι μπροστά στην κλιμακούμενη σύγκρουση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις φιλοδοξίες που είχαν κάποτε οι Ευρωπαίοι να γίνουν κεντρικοί παίκτες στην εμφάνιση μιας ειρηνικής και ευημερούσας «νέας» Μέσης Ανατολή. Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν ο πιο ισχυρός παράγοντας ασφάλειας στην περιοχή, οι ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για την προώθηση του περιφερειακού εμπορίου, της οικονομικής ανάπτυξης και της συνδεσιμότητας των υποδομών έγιναν κρίσιμες πτυχές κάθε προσπάθειας για διαρκή ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Έκτοτε, η ΕΕ παρέμεινε σταθερή πηγή τεράστιων ποσών βοήθειας για την ανασυγκρότηση και επιχειρηματικές επενδύσεις σε ολόκληρη την περιοχή, παρόλο που κάθε νέα πρωτοβουλία υψηλού προφίλ που αποσκοπούσε στην προώθηση της περιφερειακής σταθερότητας κατέληγε σε καταστροφή.