Η επιδρομή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ σκότωσε περίπου 1.200 Ισραηλινούς. 100 Ισραηλινοί κρατούνται ακόμη όμηροι.

Καθώς το Ισραήλ φέρεται να ετοιμάζεται να εισβάλει στην πόλη Ράφα στη νότια Γάζα στην αρχή του Ραμαζανιού την επόμενη εβδομάδα, οι Γυναίκες του ΟΗΕ προειδοποίησαν ότι «ο πόλεμος στη Γάζα είναι επίσης πόλεμος κατά των γυναικών».

Ο αριθμός των γυναικών που σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις έχει ανέλθει σε 9.000 – και θα ανέβει υψηλότερος, εκτός εάν υπάρξει άμεση κατάπαυση του πυρός.

Τα στατιστικά είναι συγκλονιστικά, η πραγματικότητα, αποκαρδιωτική.

Υπολογίζεται ότι 37 παλαιστίνιες μητέρες σκοτώνονται κάθε μέρα. Οι γυναίκες είναι επιφορτισμένες με την εύρεση τροφής που είναι πιο σπάνια και σπάνια, γεννούν στις πιο απίστευτες συνθήκες — και είτε πεθαίνουν κατά τον τοκετό είτε θάβουν τα μωρά και τα παιδιά τους. Τα είδη υγιεινής είναι ελλιπή.

Οι Παλαιστίνιες γυναίκες έχουν γίνει «θύματα εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και μιας εκτυλισσόμενης γενοκτονίας», σύμφωνα με την Reem Alsalem, την ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών.

Υπάρχουν καταγγελίες για βιασμό και σεξουαλικά βασανιστήρια που διαπράχθηκαν σε βάρος ομήρων που κατασχέθηκαν από τη Χαμάς, καθώς και για εκτεταμένη κακοποίηση Παλαιστινίων κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών, στα ισραηλινά κέντρα κράτησης.

Τα δεινά αυτών των γυναικών είναι ξεκάθαρα παραβίαση των μυριάδων συμβάσεων και διακηρύξεων του ΟΗΕ, καθώς και της δέσμευσης της ΕΕ για τον τερματισμό των διακρίσεων λόγω φύλου και την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών.

Πολλοί στην Ευρώπη μιλούν ανοιχτά.

Αρκετές γυναικείες οργανώσεις, καθώς και μέλη του προσωπικού της ΕΕ , ευρωπαίοι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων Βέλγων, Ισπανών και Ιρλανδών πολιτικών, ηγούνται των εκκλήσεων για άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, απαιτώντας εμπάργκο όπλων της ΕΕ κατά του Ισραήλ και πιέζοντας για παραδόσεις ανθρωπιστικής βοήθειας στον θύλακα.

Χιλιάδες γυναίκες —και άνδρες— βγαίνουν επίσης στους δρόμους κάθε εβδομάδα, ζητώντας από τις κυβερνήσεις τους να τηρήσουν το διεθνές δίκαιο και τις πολυάριθμες δεσμεύσεις της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο ήχος της σιωπής

Ωστόσο, δυστυχώς, πολλοί άλλοι διακρίνονται από τη σιωπή τους.

Οι Ευρωπαίες φεμινίστριες χρησιμοποίησαν τη φωνή και την ορατότητά τους για να επιστήσουν την προσοχή στην τραγική περίπτωση της Ιρανής Mahsa Amini, η οποία πέθανε αφότου τέθηκε υπό κράτηση στην αστυνομία επειδή φορούσε «ακατάλληλη» χιτζάμπ.

Έχουν επίσης επικεντρωθεί στο Αφγανιστάν όπου οι γυναίκες και τα κορίτσια στερούνται το δικαίωμα στην εκπαίδευση — αν και οι απλοϊκές ευρωκεντρικές φεμινιστικές προσεγγίσεις τους δεν ευθυγραμμίζονται πάντα με την πραγματικότητα.

Η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα και άλλες γυναίκες ευρωβουλευτές ηγήθηκαν εκκλήσεων για προστασία των γυναικών που εγκαταλείπουν την Ουκρανία.

Αυτές οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης παρέχουν πολύτιμη υποστήριξη σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, την ελευθερία και, μερικές φορές, τη ζωή τους.

Ωστόσο, παρά την προσωρινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου του περασμένου μήνα που έδωσε εντολή στο Ισραήλ να σταματήσει μια «εύλογη γενοκτονία» στη Γάζα, οι αναφορές στην τρομερή κατάσταση των γυναικών και των κοριτσιών στη Γάζα ήταν ελάχιστες.

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία ανακάλυψε τον εσωτερικό της φεμινιστή μετά από μια πολυδιαφημισμένη στιγμή στην Άγκυρα πριν από τρία χρόνια, παραδέχτηκε ότι «ενοχλήθηκε βαθιά από τις εικόνες από τη Γάζα» μετά από αυτό που περιέγραψε ο ΟΗΕ ως μια «σφαγή» αμάχων που αναζητούσαν ανθρωπιστική βοήθεια.

Η απτόητη «απολύτως φιλο-ισραηλινή» στάση της έχει επικριθεί από τον επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Josep Borrell — και το προσωπικό της.

Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Analena Baerbeck , ισχυρή υποστηρικτής μιας «φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής» , πέρασε μήνες αρνούμενος να συμμετάσχει στις απαιτήσεις για τερματισμό των εχθροπραξιών στη Γάζα προτού καλέσει τελικά το Ισραήλ στα μέσα Φεβρουαρίου «να συμφωνήσει σε μια κατάπαυση του πυρός αντί να αναλάβει έδαφος επίθεση κατά της Χαμάς στην πόλη Ράφα».

Οι αναφορές στα δικαιώματα των Παλαιστινίων γυναικών είναι σπάνιες σε πολλούς φεμινιστικούς κύκλους στις Βρυξέλλες και σε άλλες πρωτεύουσες της ΕΕ. Η ανησυχία, όταν εκφράζεται, είναι ψιθυριστά, πιθανώς από φόβο μήπως παρερμηνευθεί ως αντισημιτισμός.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ευρωπαίες γυναίκες κατηγορούνται για επιλεκτική αγανάκτηση και διπλά μέτρα και σταθμά και ότι ασκούν ένα σήμα «λευκού φεμινισμού» που αγνοεί τις ανησυχίες και τα δικαιώματα των μαύρων και καστανών γυναικών — εκτός αν είναι (γεω) πολιτικά βολικό.

«Είναι σαν η φεμινιστική οργή και δύναμη να σηκώνει επιλεκτικά το κεφάλι της για ζητήματα που ταιριάζουν με μια αποφασιστικά δυτική αφήγηση της απελευθέρωσης – αφήνοντας άλλες, όπως αυτές στην Παλαιστίνη, στη σκιά», σύμφωνα με τη Maryam Aldossari , ερευνήτρια του Πανεπιστημίου του Λονδίνου στη Μέση Ανατολή. ανισότητα.

Την άποψη συμμερίζονται και άλλοι που πιστεύουν ότι ο φεμινισμός πρέπει να είναι περιεκτικός και διασταυρούμενος, να μην επηρεάζεται από ιδεολογία ή γεωπολιτικές εκτιμήσεις.

«Μία από τις αρχές της φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής είναι να καταθέσουμε τα όπλα για να καταστεί δυνατή η ανθρωπιστική βοήθεια», γράφει η Lydia Both , επικεφαλής του περιφερειακού προγράμματος Friedrich-Ebert-Stiftung για τον πολιτικό φεμινισμό και το φύλο.

Η στάση του Βερολίνου για τη Γάζα έχει προκαλέσει «δυσπιστία και αγανάκτηση» στον Παγκόσμιο Νότο, λέει.

Η «ζωντανή κόλαση» της Γάζας δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί.

Η ανθρωπιστική βοήθεια της ΕΕ και η απόφασή της να επαναφέρει κάποια χρηματοδότηση στην UNRWA είναι σημαντικά βήματα. Αλλά δεν μπορούν να γίνουν προπέτασμα καπνού για τις επαναλαμβανόμενες συλλογικές πολιτικές αποτυχίες του μπλοκ.

Οι Ευρωπαίες φεμινίστριες που μέχρι στιγμής έχουν σιωπήσει ενώ ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα σκοτώνει γυναίκες με φρικτούς «άνευ προηγουμένου τρόπους», πρέπει να βρουν τη φωνή τους — και το θάρρος να μιλήσουν.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας τους προσφέρει την ευκαιρία να το κάνουν.