Το 2024 θα είναι ακόμα πιο τρελό από το προηγούμενο
Η χρονιά πίσω μας ήταν κυριολεκτικά τρελή όσον αφορά τις κινήσεις των παγκόσμιων γεωπολιτικών διαδικασιών, αλλά το 2024 θα είναι σίγουρα ακόμα πιο τρελό. Χρησιμοποιώ αυτόν τον «ψυχιατρικό» όρο σκόπιμα για αυτόν τον σκοπό, θεωρώντας ότι ο κόσμος κυβερνάται όλο και περισσότερο από τρελούς, όχι λογικούς ανθρώπους – με την απαραίτητη δόση σοβαρότητας και επαγγελματισμού για να αποφευχθεί το χάος. Και φαίνεται πως είναι πλέον αδύνατο να τον αποφύγεις
Όταν πρόκειται για μια ακόμη πιο τρελή χρονιά μπροστά, το σκέφτομαι στο πλαίσιο δύο βασικών στοιχείων: της αβεβαιότητας και του κινδύνου. Και ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερες και πιο ολοκληρωμένες. Καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα: από τρέχουσες και πιθανές κρίσεις στρατιωτικής ασφάλειας με καταστροφικές δυνατότητες, μέσα από πολιτικές σφαίρες (που σχετίζονται κυρίως με την αβεβαιότητα των εκλογών σε βασικές χώρες του κόσμου που θα καθορίσουν πολλά πράγματα), την παγκόσμια οικονομία και το εμπόριο γεμάτο παγίδες και άγνωστα, και τα πάντα μέχρι τις αυξανόμενες κοινωνικές εντάσεις και τις ανισότητες σε κοινωνίες που ξεσπούν στα άκρα (από μεταναστευτικές κρίσεις, προβλήματα στον οικονομικό τομέα, εντατική «εισαγωγή» τεχνητής νοημοσύνης που απειλεί την απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και πολλά άλλα) κ.λπ. ., και τα λοιπά.
Οι εμπνευστές της παγκοσμιοποίησης μεταμορφώθηκαν σε μερκαντιλιστές αρπακτικά
Ακόμη και εκείνοι που τα κατάφεραν έτσι στο μεγαλύτερο βαθμό, νομίζοντας (υπολογίζοντας στην πρόσφατη ιστορική πρακτική) ότι μπορούν πάντα να ελέγχουν τα πάντα, να επιβλέπουν τις διαδικασίες, να τις διαχειρίζονται, να βρίσκουν όλο και λιγότερο τον δρόμο τους σε αυτόν και τον άλλον κόσμο.
Αν και ως επί το πλείστον πιστεύουν έτσι, έκαναν πολύ λάθος, υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους και υποτίμησαν ή αγνοώντας τα συμφέροντα και τη δύναμή τους, και κυρίως την αποφασιστικότητα άλλων παραγόντων στο παγκόσμιο γεωπολιτικό μέτωπο να καθορίσουν και να εφαρμόσουν ανεξάρτητα την αναπτυξιακή τους πορεία και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις στο σύμφωνα με τα εθνικά τους συμφέροντα στο βαθμό που είναι δυνατό να το πραγματοποιήσουν (ποτέ δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν πλήρως τα εθνικά συμφέροντα).
Στην πραγματικότητα, οι κύριοι αρχιτέκτονες της πολυσυζητημένης παγκοσμιοποίησης, που βρίσκεται στο δυτικό ημισφαίριο της Γης, έχουν πλέον μετατραπεί σε μερκαντιλιστές αρπακτικά, ηγέτες της ληστείας ό,τι είναι πολύτιμο στον κόσμο – πάνω από όλα, των φυσικών πόρων και κάτω από τον δικό τους έλεγχο, δηλαδή στις δικές τους τσέπες.
Αντί του πολυδιακηρυγμένου ιδεαλισμού μέσω της επιβολής ιδεολογικών προτύπων, δηλαδή κλισέ για τη δημοκρατία, τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα (τα οποία γίνονται όλο και λιγότερο παντού), λόγω της αρπακτικότητάς τους, ο κόσμος διολισθαίνει γρήγορα όχι σε ένα λαμπρό μέλλον , αλλά προς τον ζοφερό 19ο αιώνα και την κορύφωση της αποικιοκρατίας, δηλαδή στον ανελέητο αγώνα των καπιταλιστικών δυνάμεων που δεν επιλέγουν τα μέσα για να πετύχουν τους στόχους τους, δηλαδή το κέρδος.
Αντίπαλες δυνάμεις και αναπόφευκτη σύγκρουση
Με τη σειρά τους, αντιτίθενται οι νέες παλαιές παγκόσμιες δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία), καθώς και οι αναδυόμενες δυνάμεις (Ινδία, Τουρκία, αραβικές μοναρχίες) και καθεμία από αυτές έχει επίσης τις δικές της ιδιαίτερες φιλοδοξίες και συμφέροντα, ανεξάρτητα από το πόσο επίσημα υποστηρίζουν για δικαιότερες και πιο ισότιμες σχέσεις στον κόσμο.
Καθώς ποτέ δεν υπήρξε δικαιοσύνη και ισότητα στον κόσμο και δεν θα υπάρξει ποτέ, σε αυτές και σε αυτές τις συνθήκες μια μεγάλη σύγκρουση μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη, και είναι μόνο θέμα χρόνου πότε θα συμβεί. Ένας κόσμος χωρίς Θεό, που στενάζει κάτω από την ηθική διάβρωση και υποβάθμιση των αληθινών αξιών, χωρίς σεβασμό στην εξουσία, στον οποίο βασιλεύει ο εγωισμός, ο ηδονισμός και ο αισθησιασμός – δεν μπορεί να αντιληφθεί σωστά βασικά προβλήματα, πόσο μάλλον να τα λύσει.
Γι' αυτό, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, η αναφερόμενη σύγκρουση μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος, γιατί πουθενά και τίποτα δεν είναι πια ασφαλές. Όλοι είναι ευάλωτοι και κινδυνεύουν. Το ένα περισσότερο και το άλλο λιγότερο – αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα στην ουσία. Οι κοινωνίες διαβρώνονται εκ των έσω, πάνω απ' όλα σε ανύπαρκτες δημοκρατίες, ενώ οι στρατιωτικές συμμαχίες που έχουν συναφθεί ή σχηματίζονται είναι πάντα ένα δυσοίωνο σημάδι δύσκολων καιρών. Ταυτόχρονα, ακόμη και εκείνοι που θέλουν να μείνουν αμέτοχοι σε όλη αυτή την τρέλα δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν τις συνέπειες στο τέλος.
Αν σε όλα αυτά πιστεύετε ότι ο πόλεμος της Ουκρανίας και ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα, καθώς και το σημείο ανάφλεξης που σιγοκαίει που σχετίζεται με την Ταϊβάν και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αφορούν παγκόσμιο κίνδυνο – θα κάνετε πολύ λάθος. Στον ορίζοντα είναι επίσης ορατές μερικές εντελώς νέες κρίσεις εξίσου εκρηκτικού χαρακτήρα με αυτές που αναφέρονται, αν και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ουκρανική – χέρι στην καρδιά – δεδομένου ότι η Ρωσία και οι ΗΠΑ ήδη αντιμετωπίζουν σχεδόν άμεσα η μια την άλλη στρατιωτικά ως οι δύο μόνο πυρηνικές υπερδυνάμεις.. Υπερδυνάμεις, που διαθέτουν περισσότερο από το 92% του συνολικού πυρηνικού οπλοστασίου του κόσμου. Ταυτόχρονα, σε αυτό το τμήμα, βρίσκονται σε αμοιβαία ισοτιμία, άρα εγγυώνται ο ένας τη σίγουρη καταστροφή του άλλου.
Αυτό που είναι πλέον ορατό στον ορίζοντα είναι μια πιθανή μεγάλη πυρκαγιά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και επίσης, ολοένα και περισσότερο παρασκευάζεται στην αιώνια ψυχρή Αρκτική, όπου οι Αμερικανοί μόλις έκαναν μια κίνηση που αργά ή γρήγορα μπορεί να τους ωθήσει σε άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία και τον κινηματογράφο.
Ας ξεκινήσουμε με τη σειρά.
Άλλαξαν ριζικά οι γεωπολιτικές σχέσεις στη Μέση Ανατολή
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ανεξάρτητα από την απόλυτη και ολοκληρωμένη βοήθειά τους προς το Ισραήλ στον πόλεμο του στη Γάζα – οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική, δεν ενδιαφέρονται σε καμία περίπτωση για την κλιμάκωση αυτής της σύγκρουσης, δηλαδή τη διάχυση της σε ολόκληρη την περιοχή. Πέραν του γεγονότος ότι σε αυτή την περίπτωση θα απειλούνταν τα αμερικανικά πολιτικά συμφέροντα όσον αφορά τις σχέσεις με τα βασικά κράτη εκεί, τα οποία διαφοροποιούν γρήγορα τις πολιτικές και οικονομικές τους σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα επιδιώκοντας στρατηγική ισορροπία, οι στρατιωτικές τους βάσεις στη Μέση Ανατολή θα να βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση.ούτως ή άλλως, ακόμη και τώρα, χωρίς ευρύ πόλεμο, δέχεται συχνά επίθεση από διάφορες φιλοϊρανικές οργανώσεις στη Συρία και το Ιράκ. Θα ήθελα απλώς να σας υπενθυμίσω ότι το αρχηγείο του αμερικανικού πέμπτου στόλου βρίσκεται στο πλειοψηφικό σιιτικό Μπαχρέιν (μια σουνιτική δυναστεία βρίσκεται στην εξουσία), στον Περσικό Κόλπο – ακριβώς απέναντι από το Ιράν – τον πικρό Αμερικανό αντίπαλο και τον ολοένα και πιο στρατιωτικό και στρατηγικό ( κυρίως γεω-κυκλοφορία) προσανατολισμένη στη Ρωσία και οικονομικά στην Κίνα.
Το πόσο ευαίσθητα έχουν γίνει τα αμερικανικά συμφέροντα στο πλαίσιο της ολοένα και πιο ανεξάρτητης πολιτικής των αραβικών κρατών αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μετά την πρόσφατη επιτυχή επιχείρηση των αγγλοαμερικανικών πετρελαϊκών γιγάντων που επηρέασαν την απόφαση της Αγκόλα να αποχωρήσει από την ομάδα χωρών του ΟΠΕΚ (που στο στρίψτε τελείως έξω από την παρακολούθηση από την Ουάσιγκτον και, επιπλέον, από το 2016, έχει συνδεθεί με τη Ρωσία σε μορφή OPEC+, η οποία υπαγορεύει το επίπεδο παραγωγής του «μαύρου χρυσού» – ένα τμήμα που έχει χειραγωγήσει οι ΗΠΑ για δικούς τους σκοπούς εδώ και δεκαετίες), υποδηλώνεται και από την είδηση ότι από την Πρωτοχρονιά είναι νέο μέλος του ΟΠΕΚ έγινε η Βραζιλία! Η χώρα που έχει τη μεγαλύτερη αύξηση στην παραγωγή πετρελαίου στον κόσμο και σίγουρα θα παίξει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στην παγκόσμια ενεργειακή σφαίρα στο άμεσο μέλλον.
Τόσο η Βραζιλία (από νωρίτερα) όσο και το Ιράν από την Πρωτοχρονιά είναι μέλη του συλλόγου BRICS μαζί με (επίσης από την Πρωτοχρονιά) τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και την Αιθιοπία. Ένας σύλλογος που σίγουρα θα είναι γεννήτρια πολυμέρειας το 2024, στον οποίο προεδρεύει η Ρωσία.
Άρα, στο πλαίσιο όλων των παραπάνω, δεν είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών να εισέλθουν σε έναν νέο μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, στον οποίο απλά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το μοναδικό Ιράν χωρίς τη βοήθεια του γειτονικού Άραβα. και δεν θέλουν πλέον να συμμετέχουν σε αυτό. Ούτε καν τα ΗΑΕ, ως ο μεγαλύτερος Άραβας εταίρος της Αμερικής και του Ισραήλ. Αυτό έδειξαν καλύτερα τα Εμιράτα τον περασμένο μήνα, όταν φιλοξένησαν τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, τον εξοστρακισμένο από τη Δύση, με τιμές και με τρόπο που άφησε λίγους ανθρώπους αδιάφορους. Το ίδιο και η γειτονική Σαουδική Αραβία. Επιπλέον, τα ΗΑΕ δεν άκουσαν τις ΗΠΑ και ενθάρρυναν και προκάλεσαν τη συμφιλίωση του αραβικού κόσμου με τον Σύριο ηγέτη Μπασάρ Άσαντ και κυρίως υποστήριξαν την επιστροφή της Συρίας στο μαντρί του Αραβικού Συνδέσμου ανοίγοντας την πρεσβεία τους στη Δαμασκό πριν από πέντε χρόνια όταν το τελευταίο βρισκόταν σε βαθιά σύγκρουση με το Ριάντ λόγω της βοήθειας του τελευταίου σε ριζοσπαστικές ισλαμιστικές οργανώσεις στο έδαφος της Συρίας.
Ζ. Μέτερ: Βασικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή: Ο Άσαντ ως «περιζήτητο εμπόρευμα»
Οι ΗΠΑ σπεύδουν σε έναν πόλεμο που δεν θέλουν
Έτσι, αν και ακόμη με τεράστια στρατιωτική ισχύ, την οποία προσπαθούν να επιδείξουν οι Αμερικανοί με τις κινήσεις του ναυτικού τους στόλου υπό την ηγεσία εντυπωσιακά αεροπλανοφόρα – από την ανατολική Μεσόγειο, μέσω της Ερυθράς Θάλασσας έως την Αραβική Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο, η επιρροή και Η εμπιστοσύνη στις ΗΠΑ στην περιοχή αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο. Η Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον ο κυρίαρχος της κατάστασης εκεί, και απλώς δεν έχει συνηθίσει να επιλύει τις κρίσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να πρέπει να υπολογίζει με τα συμφέροντα των τοπικών παραγόντων. Αυτό αυξάνει τη νευρικότητά του. Επιπλέον, τα περιφερειακά κράτη δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να τον δουν ως αμερόληπτο μεσολαβητή. Πρώτα από όλα, όσον αφορά το Ισραήλ και τα συμφέροντά του.
Σε τέτοιες συνθήκες, όταν δεν έχει πλέον ανεξάρτητο έλεγχο της κατάστασης, η Ουάσιγκτον απειλείται με επικίνδυνη εμπλοκή σε έναν πόλεμο στη Μέση Ανατολή, τον οποίο θέλει να αποφύγει πάση θυσία (αυτό δεν περιλαμβάνει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς ή αεροπορικές επιθέσεις από τους Αμερικανούς σε ιρανικούς αντιπροσώπους στόχους στην περιοχή, οι οποίοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν, και ο τελευταίος είναι αυτός σύμφωνα με τους Χούτι της Υεμένης).
Το αμερικανικό POLITICO γράφει σχετικά στις 4 Ιανουαρίου, αναφέροντας τα εξής:
«Αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν ετοιμάζουν σχέδια για τις Ηνωμένες Πολιτείες να απαντήσουν στην ολοένα και πιο ανησυχητική κλιμάκωση του πολέμου στη Γάζα σε μια ευρύτερη, παρατεταμένη περιφερειακή σύγκρουση. … Τέσσερις αξιωματούχοι που γνωρίζουν το θέμα, συμπεριλαμβανομένου ενός ανώτερου αξιωματούχου της διοίκησης, περιέγραψαν εσωτερικές συζητήσεις σχετικά με σενάρια που θα μπορούσαν ενδεχομένως να παρασύρουν τις ΗΠΑ σε έναν άλλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. … οι αρχές διεξάγουν εσωτερικές συζητήσεις για τα σενάρια πιθανής συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών σε νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή».
Τα ίδια μέσα γράφουν περαιτέρω ότι ο στρατός των ΗΠΑ «επεξεργάζεται σχέδια για αντίποινα εναντίον στόχων των Χούτι στην Υεμένη που επιτίθενται σε εμπορικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα» και ότι «εκπρόσωποι της κοινότητας πληροφοριών ετοιμάζουν σχέδια για να αποκρούσουν επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες φιλοϊρανικές ομάδες στο Ιράκ και τη Συρία».
Ταυτόχρονα, το κείμενο τονίζει ότι «παρασκηνιακά, οι Ηνωμένες Πολιτείες καλούν την Τεχεράνη εδώ και μήνες να πείσει τους πληρεξουσίους της να αποτρέψουν επιθέσεις, αλλά δεν έχουν δει σημάδια μείωσης αυτής της δραστηριότητας, και στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον είναι ανησυχούν για την αύξηση της βίας τις επόμενες ημέρες».
«Αυτή η κλιμάκωση θα μπορούσε να κάνει τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ακόμα πιο μπλεγμένο στη Μέση Ανατολή, καθώς η περίοδος της προεδρικής εκστρατείας του 2024 θερμαίνεται και η εκστρατεία του απαιτεί εστίαση σε εσωτερικά ζητήματα». – γράφει το POLITICO προειδοποιώντας για τους κινδύνους για την επανεκλογή του.
«Η πιθανότητα για μια ευρύτερη σύγκρουση αυξάνεται, δήλωσαν αξιωματούχοι, μετά από μια σειρά συγκρούσεων στο Ιράκ, τον Λίβανο και το Ιράν τις τελευταίες ημέρες. Έχουν πείσει κάποιους στη διοίκηση ότι ο πόλεμος στη Γάζα έχει κλιμακωθεί επίσημα πολύ πέρα από τα σύνορα της λωρίδας – ένα σενάριο που οι ΗΠΑ προσπαθούν να αποφύγουν εδώ και μήνες», συνεχίζουν τα ίδια ΜΜΕ.
«Τα γεγονότα είναι επικίνδυνα όχι μόνο για την περιφερειακή ασφάλεια, αλλά και για τις πιθανότητες επανεκλογής του Μπάιντεν. Ανέλαβε καθήκοντα με υποσχέσεις για τον τερματισμό των πολέμων, κάτι που επιτεύχθηκε με τη χαοτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν που απομάκρυνε τις ΗΠΑ από 20 χρόνια μάχης», καταλήγει το POLITICO, το οποίο τονίζει ότι η κατάσταση έχει ήδη κλιμακωθεί από τη Λωρίδα της Γάζας προς Λίβανο, Ιράκ και Το Ιράν, το οποίο, υπενθυμίζω, την Παρασκευή συγκλόνισε μια μεγάλη τρομοκρατική επίθεση κατά την οποία περίπου εκατό άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 200 τραυματίστηκαν, και για την οποία η Τεχεράνη κατηγορεί τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Ο αραβικός κόσμος αγωνίζεται για ουδετερότητα
Από την άλλη πλευρά, όπως ανέφεραν τα ΜΜΕ της Σαουδικής Αραβίας την περασμένη εβδομάδα, οι αραβικές χώρες ξεφεύγουν από τις συγκρούσεις και δεν θέλουν να ευθυγραμμιστούν. Έτσι, στο Αραβικό Στρατηγικό Φόρουμ 2024, το οποίο επιβεβαιώνει την αυξανόμενη επιρροή των χωρών του ΣΣΚ (Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου) , ο Σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ Αλ Μακτούμ , Αντιπρόεδρος και Πρωθυπουργός των ΗΑΕ, επιβεβαίωσε ότι «η διατήρηση μιας απόστασης από τις παγκόσμιες πολώσεις είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα και η ευημερία της περιοχής». Τόνισε ότι το κόστος των πολέμων είναι υψηλό τόσο σε ζωές όσο και σε πόρους και ότι η συνέχιση της σύγκρουσης σημαίνει ότι όλοι χάνουν στις προσπάθειες ανάπτυξης και διαμόρφωσης του μέλλοντος.
«Η περιοχή μας χρειάζεται επειγόντως, περισσότερο από ποτέ, να συμφιλιώσει τις διαφορές της, να ενώσει τις προσπάθειες και να χρησιμοποιήσει την ενέργεια των ανθρώπων για συνολική ευημερία», είπε ο Αλ Μακτούμ.
«Η μοναδική μας θέση μάς έχει δώσει ιστορικά ένα μοναδικό πλεονέκτημα να λειτουργήσουμε ως ανθρωπιστική και πολιτιστική γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ παγκόσμιων οντοτήτων. Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, πιστεύουμε στην ποικιλομορφία των προοπτικών μεταξύ των εθνών στην πολιτική, την οικονομία και τις ατομικές τους απόψεις για παγκόσμια ζητήματα». … «Η στρατηγική μας περιλαμβάνει την αντιμετώπιση των αναδυόμενων κρίσεων και την αντιμετώπιση των αναπτυξιακών και κοινωνικών προκλήσεων. Είμαστε πεπεισμένοι ότι τα επόμενα χρόνια οι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ) θα συνεχίσουν να εδραιώνουν την παρουσία τους με επιρροή σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο», δήλωσε ο σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ Αλ Μακτούμ, προσθέτοντας ότι θα κινηθούν προς νέους ορίζοντες στην οικονομική διαφοροποίηση, για την οποία αναμένεται να έχει θετική επίδραση στους ανθρώπους της περιοχής και του κόσμου».
Πράγματι, είναι κρίσιμο να τονίσουμε εδώ ότι οι δηλωμένες απόψεις του Άραβα (Ειρατικού) αξιωματούχου συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με την εξωτερική πολιτική και τις οικονομικές στρατηγικές της Κίνας και της Ρωσίας. Απλώς τραβάει τα βλέμματα και δεν μπορεί να ερμηνευτεί με άλλο τρόπο παρά ως μια ορισμένη συμβίωση δράσης προς την ίδια κατεύθυνση, ενάντια στα συμφέροντα της ενωμένης Δύσης με επικεφαλής τις ΗΠΑ.
Η Αμερική καταλαμβάνει πάνω από ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα με την κίνηση ενός στυλό
Μια άλλη μεγάλη κρίση που ανεβαίνει ραγδαία στον ορίζοντα και σίγουρα θα μεγαλώσει το 2024 είναι αυτή που αφορά τον έλεγχο της Αρκτικής. Τα αμερικανικά και τα ρωσικά συμφέροντα βρίσκονται τώρα σε άμεση σύγκρουση εκεί, με την τελευταία να προσχωρεί γρήγορα από την Κίνα ως χώρα εκτός Αρκτικής, αλλά ενδιαφέρεται πολύ για τους φυσικούς, κυρίως ενεργειακούς πόρους της και τη Βόρεια Θάλασσα που καθιέρωσε η Ρωσία, η οποία μειώνει σημαντικά την μήκος του ταξιδιού με κατεύθυνση ανατολή-δύση για εμπορικά και άλλα πλοία. Η Ρωσία προσπαθεί να ελέγξει την ασφάλειά της, με την οποία θα διασφαλίζει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των εμπορικών πλοίων στα ύδατά της, αλλά όχι των στρατιωτικών άλλων χωρών. Υπό αυτή την έννοια, διαθέτει ήδη έναν εντυπωσιακό αριθμό παγοθραυστικών, συμπεριλαμβανομένων των πιο σύγχρονων πυρηνοκίνητων (πάνω από 70, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, που έχουν μόνο περίπου 5), με τα οποία θέλει να επεκτείνει τη δυνατότητα ναυσιπλοΐας πέρα από η καλοκαιρινή περίοδος, όταν ο αρκτικός πάγος βρίσκεται στη ζώνη, διαλύεται σε μεγάλο βαθμό.
Η Ρωσία ενισχύει επίσης ενεργά τη στρατιωτική της παρουσία στην Αρκτική, όπου ανοίγει σύγχρονες στρατιωτικές βάσεις και μεταφέρει μέσα αεράμυνας, ενώ υπάρχουν ακόμη και βάσεις για τα στρατηγικά της βομβαρδιστικά. Ο ουρανός πάνω από την Αρκτική είναι μια «πλατφόρμα» για χτυπήματα από τους στρατηγικούς (διηπειρωτικούς) πυρηνικούς πυραύλους της Ρωσίας στις ΗΠΑ και αντίστροφα, γιατί αντιπροσωπεύει το συντομότερο μονοπάτι και άρα τον χρόνο για να φτάσετε στον στόχο.
Όπως έγραψε το αμερικανικό Bloomberg στις 4 Ιανουαρίου στο κείμενο του συγγραφέα του Liam Denning , τον Δεκέμβριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς να περιμένουν κανέναν, έδωσαν στον εαυτό τους ένα χριστουγεννιάτικο δώρο και αυτό στην Αρκτική. Οικειοποιήθηκαν «περίπου ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα βυθού (περιοχή συγκρίσιμη με την πολιτεία του Τέξας συν το Νέο Μεξικό). Η Ουάσιγκτον αποκάλεσε αυτή την περιοχή επέκταση της υφαλοκρηπίδας».
Τα ΜΜΕ υπενθυμίζουν ότι σύμφωνα με τη διεθνή σύμβαση, η αποκλειστική οικονομική ζώνη της χώρας εκτείνεται 200 ναυτικά μίλια (370,4 χιλιόμετρα) από την ακτή. Ωστόσο, εάν οι αξιωματούχοι μπορούν να αναφέρουν πειστικά ορισμένα γεωγραφικά χαρακτηριστικά που επεκτείνουν το ράφι πέρα από τη δεδομένη ζώνη, θα μπορούν να θεσπίσουν οικονομικά δικαιώματα σε αυτήν την πρόσθετη περιοχή βυθού (ενώ τα προαναφερθέντα ύδατα παραμένουν διεθνή). Το ενδιαφέρον για αυτά τα δικαιώματα έχει ενταθεί με την αυξανόμενη ζήτηση για βασικά ορυκτά (τόσο για καθαρή ενέργεια όσο και για αμυντικούς σκοπούς), καθώς και με την ανάπτυξη τεχνολογιών για την εξόρυξή τους από τον βυθό της θάλασσας», γράφει το Bloomberg .
Ο συγγραφέας δηλώνει ότι περίπου το 70% της επικράτειας που οριοθετείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκεται κάτω από τον Αρκτικό Ωκεανό ή την υποαρκτική Βερίγγεια Θάλασσα.
Και εκεί έγκειται η ταλαιπωρία, αναφέρεται παρακάτω στο κείμενο. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν επικυρώσει ποτέ τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Οι αντιρρήσεις της Ουάσιγκτον στη σύμβαση περιλαμβάνουν παραβίαση της κυριαρχίας. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει στην πραγματικότητα τους κανόνες της ως εθιμικό διεθνές δίκαιο…»
«Αλλα κράτη της Αρκτικής, αντίθετα, χτίζουν τις θέσεις τους αποκλειστικά κάτω από την ομπρέλα της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας εδώ και πολλά χρόνια. Το 2001, η Ρωσία ανακοίνωσε τα τεράστια δικαιώματά της στην εκτεταμένη λωρίδα, η οποία κάλυπτε τελικά το 70% του βυθού του Αρκτικού Ωκεανού. Το 2007, στη συνηθισμένη της ευρεία χειρονομία, τοποθέτησε ακόμη και μια σημαία από τιτάνιο στον βυθό της θάλασσας στο Βόρειο Πόλο. Τόσο ο Καναδάς όσο και η Δανία (άλλωστε, η τελευταία δεν έχει πουλήσει ακόμη τη Γροιλανδία και δεν σκοπεύει να το πράξει) υπέβαλαν ανταγωγές, επαναλαμβάνοντας εν μέρει τις ρωσικές. Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ρωσία κέρδισε μια μερική νίκη όταν η Επιτροπή του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έκρινε ότι οι περισσότεροι ισχυρισμοί της υποστηρίζονταν από γεωλογικά δεδομένα», αναφέρει το Bloomberg .
«Το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν τώρα τα δικαιώματά τους (και πώς!) είναι ένα σημαντικό και ανησυχητικό σημάδι τόσο για την Αρκτική όσο και για τον κόσμο. Βλέποντας την Κίνα να παραβιάζει τις διεθνείς συμβάσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και να σηματοδοτεί ανοιχτά την αποδοκιμασία της μέσω του ναυτικού τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να αποφασίσουν ότι αντί να ζητήσουν προηγούμενη έγκριση, είναι πιο λογικό να δράσουν προληπτικά και να αντεπιτεθούν. Οι δικές τους διεκδικήσεις για την Αρκτική δεν συμπίπτουν με τις διεκδικήσεις της Ρωσίας… Ακόμη και η δέσμευση της Ρωσίας στη Σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση όταν ληφθούν υπόψη και πιθανώς υποστηριχθούν καναδικοί και δανικοί ισχυρισμοί ότι επικαλύπτονται με εκείνους της Ρωσίας», αναφέρουν τα αμερικανικά ΜΜΕ.
Ο Τραμπ ασταμάτητος παρόλο που οι δισεκατομμυριούχοι έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές, που διεξάγονται στις αρχές Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους. Άλλες εκλογές σε βασικές χώρες είναι ως επί το πλείστον προβλέψιμες και επομένως πολύ λιγότερο ενδιαφέρουσες (η νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι σίγουρη στη Ρωσία, ο Ναρέντρα Μόντι και το εθνικιστικό ινδουιστικό κόμμα του στην Ινδία, ενώ ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ αφαίρεσε το θέμα από την ημερήσια διάταξη στις αρχές του περασμένου έτους) .
Η κατάσταση, εκτός από τις ΗΠΑ, είναι εξαιρετικά αβέβαιη μόνο εντός της ΕΕ, όπου αναμένεται ανάπτυξη της δεξιάς και συνακόλουθα νέες εσωτερικές αναταράξεις στις εκλογές. Επειδή όμως η ΕΕ δεν έχει βασικό παγκόσμιο γεωπολιτικό βάρος, δεν θα ασχοληθώ με αυτό σε αυτήν την ανάλυση. Θα υπάρχει αρκετός χρόνος για αυτό.
Αυτό, ωστόσο, που έμεινε εντελώς εκτός εστίασης των κροατικών ΜΜΕ είναι η είδηση του περασμένου Νοεμβρίου, σύμφωνα με την οποία οι ισχυρές οργανώσεις των μεγαλύτερων Αμερικανών συντηρητικών δισεκατομμυριούχων αποφάσισαν να γυρίσουν επιτέλους την πλάτη στον Ντόναλντ Τραμπ και την υποστήριξή τους (οικονομική μέσω προεκλογικών πληρωμών και διαφήμιση στον χώρο των μέσων ενημέρωσης) την παραμονή των προκριματικών για να δώσει σε έναν άλλο Ρεπουμπλικανό υποψήφιο – τη Nikki Haley , πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ και πρώην κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας.
Το έχουν ανακοινώσει από τον περασμένο Φεβρουάριο, φοβούμενοι ότι ο Τραμπ δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στον Μπάιντεν και να τον νικήσει στις εκλογές λόγω της μεγάλης πίεσης από το δικαστικό σώμα.
Μία από αυτές τις οργανώσεις είναι η Americans for Prosperity Action , η οποία υποστηρίζεται από τον δισεκατομμυριούχο Charles Koch και το δίκτυο πλούσιων συντηρητικών του. Αυτή η ομάδα έμεινε εκτός των προεδρικών κύκλων του 2016 και του 2020, αλλά διαθέτει σημαντικούς πόρους για να προσπαθήσει να ενισχύσει την εκστρατεία της Χέιλι. Αν και εκπρόσωποι της οργάνωσης δεν έδωσαν πληροφορίες για το πόσα σκοπεύουν να δαπανήσουν για το σκοπό αυτό, ανακοίνωσαν ότι είχαν συγκεντρώσει περισσότερα από 70 εκατομμύρια δολάρια στην τελευταία δημόσια αίτησή τους τον Ιούνιο, εκ των οποίων τα 25 εκατομμύρια προήλθαν από τον ίδιο τον Koch και άλλα 25 εκατομμύρια από έναν από τους μη κερδοσκοπικούς ομίλους του.
Η άποψη των νέων ισχυρών υποστηρικτών είναι ότι η Nikki Haley «έχει ό,τι χρειάζεται για να ηγηθεί ενός πολιτικού προγράμματος που θα αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες προκλήσεις του έθνους μας και θα βοηθήσει να διασφαλιστεί ότι οι καλύτερες μέρες της χώρας μας είναι μπροστά», ότι «οι πολιτικές της είναι πολύ ευθυγραμμισμένες με η ιδεολογία της ομάδας για την ελεύθερη αγορά» και ότι «η Χέιλι προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για τη βελτίωση της ζωής όλων των Αμερικανών».
Η ίδια η Χέιλι δήλωσε τότε ότι ήταν «τιμή» που έχει την υποστήριξη της ομάδας και ότι «έχουμε μια χώρα να σώσουμε και είμαι ευγνώμων που το AFP Action είναι μαζί μας».
Ωστόσο, φαίνεται ότι τελικά όλη αυτή η προσπάθεια μπορεί να είναι μάταιη. Γιατί πέρα από το ότι ο Τραμπ δεν χρειάζεται τα λεφτά τους, οι δημοσκοπήσεις είναι και πολύ υπέρ του.
Συγκεκριμένα, όπως έγραψε το Forbes την περασμένη εβδομάδα, αν και η Nikki Haley γνώρισε άλμα στις δημοσκοπήσεις τους τελευταίους μήνες επειδή ο κυβερνήτης της Φλόριντα Ρον ΝτεΣάντης έχασε τη δημοτικότητά του και άλλοι υποψήφιοι αποχώρησαν από την κούρσα, εξακολουθεί να είναι πολύ πίσω από τον πρώην πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είναι προηγείται στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις. πεδίο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με μέσο όρο έως και 62% (σύμφωνα με το FiveThirtyEight poll tracker. "Η Haley, η οποία επισκίασε για λίγο τον μέσο όρο δημοσκοπήσεων του DeSantis νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, έχει την υποστήριξη του 11%. και ο DeSantis με 12%», – σύμφωνα με το Forbes .
Ο αποσχισμός των νότιων πολιτειών των ΗΠΑ απειλεί
Είτε ήταν η Haley είτε ο DeSantis – η διαφορά τους με τον Τραμπ εξακολουθεί να είναι τεράστια και ανέφικτη υπό κανονικές συνθήκες. Την περασμένη εβδομάδα, ο Τραμπ κέρδισε επίσης μερικούς από τους πιο σημαντικούς Ρεπουμπλικάνους στο Κογκρέσο που είχαν αρνηθεί στο παρελθόν να τον υποστηρίξουν στο διαμέρισμά του.
Σίγουρα ενισχυμένο, το μόνο εμπόδιο για τον επίσημο διορισμό του παραμένει πλέον το αμερικανικό δικαστικό σύστημα – πιο συγκεκριμένα, εκείνο το τμήμα του που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Δημοκρατικών στις ομοσπονδιακές πολιτείες υπό την κυριαρχία τους και όπου έχουν κινηθεί τέσσερις δικαστικές διαδικασίες εναντίον του Τραμπ έως και 91 κατηγορίες του κατηγορητηρίου. Αυτό θα έπρεπε να είναι εξουθενωτικό για οποιονδήποτε, οπότε το όνομά του ήταν Ντόναλντ Τραμπ.
Το πιο επικίνδυνο σε όλα αυτά είναι ότι η αμερικανική κοινωνία είναι πιο διαστρωματωμένη από ποτέ. Σε δύο στρατόπεδα: υπέρ του Μπάιντεν και υπέρ του Τραμπ. Στις τελευταίες εκλογές, ο Τραμπ κέρδισε έως και 70 εκατομμύρια ψήφους – τους περισσότερους ποτέ στην αμερικανική ιστορία, αλλά ο Μπάιντεν κέρδισε 72 εκατομμύρια, κάτι που ο τελευταίος αμφισβήτησε δημόσια.
Στο πλαίσιο των σημερινών αυξανόμενων κοινωνικών διαιρέσεων και των μέχρι τώρα πρωτοφανών οξέων συγκρούσεων μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα από τα κόμματα θα αποδεχθεί ή θα αναγνωρίσει ελαφρά τη νίκη του υποψηφίου του άλλου
Δηλαδή, αυτές οι εκλογές αφορούν τεράστια διακυβεύματα που θα καθορίσουν την εσωτερική δομή των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του ιδεολογικού και της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό, φυσικά, θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις και την εμφάνιση του μελλοντικού κόσμου.
Ωστόσο, ακόμη και το δικαστήριο που εμποδίζει τον Τραμπ να συμμετάσχει στις εκλογές θα μπορούσε να προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου εσωτερική κρίση όταν τίποτα δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί. Και ούτε καν οι αποσχιστικές φιλοδοξίες ορισμένων πολιτειών όπως το Τέξας, που τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ γνωστό στους υψηλούς πολιτικούς κύκλους και στο πιο σημαντικό και πλούσιο αμερικανικό κράτος, που τώρα βαρύνεται πολύ από τη μεταναστευτική κρίση.
Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα σε τι θα επικεντρωθεί η αμερικανική και παγκόσμια προσοχή το 2024. Επιπλέον, παρέχει επίσης μια σαφή απάντηση στο ερώτημα γιατί ο πόλεμος της Ουκρανίας εξαφανίζεται γρήγορα από τα πρωτοσέλιδα των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης με επιρροή από τα μέσα του περασμένου έτος. Σε αντίθεση με το 2022 – όταν η Ουκρανία ήταν μακράν το πιο κυρίαρχο θέμα τους.
Greek 
English