Η Ρωσία δεν είναι πλέον αντίπαλος για τις ΗΠΑ, αλλά εχθρός!

Ο συγγραφέας προειδοποιεί ότι αυτή είναι μια λανθασμένη και επικίνδυνη θέση και ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα υπό ορισμένες, εγγενώς δυσάρεστες συνθήκες, ενώ πιστεύει ότι μπορεί να μην τα χρησιμοποιήσει εναντίον της Ουκρανίας, αλλά μάλλον εναντίον των χωρών της συμμαχίας του ΝΑΤΟ

Η Ουκρανία παραμένει ένα βασικό παγκόσμιο γεωπολιτικό ζήτημα στο οποίο οι σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας έχουν κολλήσει επικίνδυνα.

Αν και σύμφωνα με όλα τα κριτήρια -γεωστρατηγικά, γεωοικονομικά (κυρίως γεωενέργεια) και άλλα- η τρέχουσα εξέλιξη της κατάστασης ασφάλειας στη Μέση Ανατολή είναι πολύ πιο σημαντική για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα και πιο πιθανή από την Ουκρανία όσον αφορά την πιθανότητα κλιμάκωσης, Το ίδιο το γεγονός ότι στην ουκρανική πρώτη γραμμή αρκούν δύο από τις μοναδικές πυρηνικές υπερδύναμες για τη δήλωση από την αρχική πρόταση.

Υπαρξιακός πόλεμος και σήμα για δικτατορίες

Για τη Ρωσία, όλοι οι σοβαροί δυτικοί αναλυτές συμφωνούν, ότι ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα, ενώ στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μπάιντεν το απεικονίζει ως τέτοιο, παρόλο που δεν είναι σε καμία περίπτωση. Για την Αμερική, αυτός ο πόλεμος είναι πολύ περισσότερο από μια απειλή για την ασφάλεια, ένα θέμα κύρους, δηλ. ένας πόλεμος που στέλνει σημαντικά σήματα, όχι μια υπαρξιακή απειλή για την επιβίωση των ΗΠΑ.

Έτσι, σύμφωνα με τον Μπάιντεν, η νίκη του Πούτιν θα ήταν «ένα μήνυμα προς την Κίνα και άλλα δικτατορικά καθεστώτα στον κόσμο ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν», ότι η δυτική δύναμη υποχώρησε μπροστά στον Πούτιν, ότι θα ήταν ένα θανατηφόρο πλήγμα για την παγκόσμια δημοκρατία και γιατί όχι.

Ως εκ τούτου, η Ρωσία δεν επιτέθηκε στις ΗΠΑ ή σε οποιοδήποτε μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, ώστε γι' αυτές να είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα στο οποίο, σύμφωνα με τους κανόνες της συμμαχίας, θα αναγκαστούν σε κοινή στρατιωτική απάντηση. Όλα πέρα από αυτό καταλήγουν αποκλειστικά σε υποθέσεις ότι κάτι θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβεί μια φορά υπό ορισμένες συνθήκες, κ.λπ. Αλλά έτσι μπορεί κανείς να συνεχίσει ατελείωτα για πολλά πράγματα και ερωτήματα, και αυτό τελικά δεν θα μας οδηγούσε πουθενά.

Γεγονός είναι ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν (πίσω από το λεγόμενο βαθύ κράτος) αποφάσισε να εξουθενώσει μακροπρόθεσμα τη Ρωσία με τον πόλεμο της Ουκρανίας με απώτερο στόχο την αποδοχή της ειρήνης με αμερικανικούς όρους και την τοποθέτηση της Ρωσίας εκεί που η Ουάσιγκτον θεωρεί τη θέση της στην παγκόσμια τάξη.

Όπως είπε ο Πούτιν στη δημόσια ομιλία του την περασμένη εβδομάδα, οι Αμερικανοί γνώριζαν από παλιά ότι η Ρωσία δεν μπορεί να παραμείνει απρόσβλητη σε ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία (από το 2014). «Αν δεν είχαμε αντιδράσει (με μια στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία),» συνέχισε ο Πούτιν, «θα συνέχιζαν σιγά σιγά να δαγκώνουν τα πάντα κατά μήκος των ρωσικών συνόρων» και θα είχαν αναγκάσει τη Ρωσία σε μια γωνία. Παρά τη συνειδητοποίηση ότι θα επέμβουμε στρατιωτικά (μετά τις ρωσικές προειδοποιήσεις από τα τέλη του 2021 και τις αρχές του 2022 και την επιμονή στις διαπραγματεύσεις για τη ρωσική στρατηγική ασφάλεια, τις οποίες η Ουάσιγκτον απέρριψε μετά τις αρχικές συναντήσεις στις αρχές Φεβρουαρίου 2022), ο Πούτιν συνέχισε – το έκαναν δεν θέλουν να αποτρέψουν αυτόν τον πόλεμο. Και στην πραγματικότητα, γιατί μόνο η δήλωση ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ήταν αρκετή – δήλωσε.

Οι Ρώσοι θα επιτεθούν στο ΝΑΤΟ;

Όλες οι αμερικανικές διοικήσεις, ξεκινώντας από αυτή του Μπιλ Κλίντον τη δεκαετία του '90 του περασμένου αιώνα, παρά τις προειδοποιήσεις (συμπεριλαμβανομένων των πολύ σοβαρών) από ειδικούς (αναλυτές) από τις τάξεις των λεγόμενων. ρεαλιστές ότι δεν πρέπει να το κάνουν γιατί θα κάνουν λάθος – άρχισαν να εφαρμόζουν την επέκταση της συμμαχίας του ΝΑΤΟ παρά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δηλ. Νίκες των ΗΠΑ στον Ψυχρό Πόλεμο.

Τόνισαν πρωτίστως τη σημασία των γενικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των κρατών να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις) και έτσι για πρώτη φορά τα ανέβασαν πάνω από το επίπεδο των κλασικών κανόνων ασφαλείας, που εξασφάλιζαν πρωτίστως ότι τα συμφέροντα του αντιπάλου δεν υπέστησαν σοβαρή ζημιά, γεγονός που θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία για αμοιβαία σύγκρουση. Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τελευταίο "δόγμα" απορρίφθηκε επειδή κρίθηκε ότι η Ρωσία, γεμάτη από τα δικά της προβλήματα μετά την κατάρρευση του 70χρονου κοινού σοβιετικού κράτους, δεν αποτελεί πλέον σοβαρή απειλή και ότι η έχει έρθει η ώρα για την εγκαθίδρυση της πλήρους αμερικανικής παγκόσμιας κυριαρχίας σε όλους τους τομείς – στρατιωτικούς, οικονομικούς και οικονομικούς.

Αν και ενδείξεις, ακόμη και πολύ σοβαρές όπως η ομιλία του Πούτιν στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου το 2007, ότι η Ρωσία δεν συμφωνεί με έναν τέτοιο τρόπο σκέψης και την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, έρχονταν από τη Μόσχα στην Ουάσιγκτον όλο και πιο συχνά – το έκαναν. δεν θέλουν να ληφθούν υπόψη. Σήμερα, γι' αυτό βρισκόμαστε εδώ που είμαστε.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον Μπάιντεν. Πρόσφατα, όξυνε περαιτέρω τη ρητορική του (η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ) δηλώνοντας ότι μετά τη στρατιωτική νίκη στην Ουκρανία, η Ρωσία πιθανότατα θα επιτεθεί σε ένα από τα ανατολικά μέλη της συμμαχίας ΝΑΤΟ και ότι εξαιτίας αυτού, οι ΗΠΑ θα πρέπει να ενισχύσουν περαιτέρω τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στην ανατολική πλευρά της, με στόχο να την αποτρέψουν, γιατί, διαφορετικά, οι ΗΠΑ θα έπρεπε να αντιδράσουν στρατιωτικά, δηλ. πάμε σε πόλεμο με τη Ρωσία (τις δημόσιες διαβεβαιώσεις του Πούτιν την περασμένη εβδομάδα ότι τέτοιοι ισχυρισμοί Μπάιντεν είναι «ανοησίες» και ότι η Ρωσία δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση και συμφέρον να επιτεθεί σε οποιοδήποτε μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, λίγοι θέλουν να ακούσουν).

Επιπλέον, τώρα η Ουάσιγκτον προωθεί ενεργά θέσεις ότι, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, είναι φθηνότερο να συνεχίσει να παρέχει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και έτσι να αποτρέψει μια ρωσική νίκη, παρά να επενδύσει τεράστιους πόρους για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας για χρόνια. Πιθανώς, αυτές οι δηλώσεις έγιναν κυρίως με σκοπό τη νέα πίεση στο Κογκρέσο με στόχο να ξεμπλοκάρει την πρόταση Μπάιντεν για νέα δημοσιονομική βοήθεια για την Ουκρανία ύψους 61,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η Ρωσία δεν είναι πλέον αντίπαλος, αλλά εχθρός

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Μπάιντεν επιμένει στη συνέχιση του πολέμου (δεν έχει αναφέρει τις διαπραγματεύσεις με τη Μόσχα εδώ και πολύ καιρό, και αν το κάνει – τότε μόνο με στόχο να δείξει ότι οι διαπραγματεύσεις απορρίπτονται από τη ρωσική πλευρά). Επιπλέον, πρόσφατα ο επικεφαλής του Πενταγώνου (Υπουργός Άμυνας) Lloyd Austin σε μια ορισμένη διάσκεψη ασφαλείας (που πήρε το όνομά του από τον Ronald Reagan) αποκάλεσε ανοιχτά τη Ρωσία "εχθρό" για πρώτη φορά. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται αποκλειστικά για χώρες με τις οποίες διεξάγεται ή σχεδιάζεται να γίνει πόλεμος, ενώ μέχρι τώρα (αν και πολύ σοβαρός όρος) η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στην επίσημη κυκλοφορία είναι η λέξη «αντίπαλος».

Ωστόσο, η Αμερική σίγουρα δεν θέλει να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά θέλει πραγματικά να την «κρατήσει από τα ηνία» μέσω της ουκρανικής σύγκρουσης. Σε κάθε περίπτωση, η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε νικηφόρα θέση ακόμα κι αν δεν καταφέρει να νικήσει στρατηγικά τη Ρωσία (το οποίο γνωρίζει: η ρωσική οικονομία δεν έχει καταρρεύσει και παρά τα προβλήματα κυρώσεων μετατρέπεται με επιτυχία από τη δυτική στην ανατολική αγορά, και Η Ρωσία δεν είναι καν απομονωμένη παγκοσμίως) γιατί θα το κάνει μέσω της Ουκρανίας, για να μπορέσει να κρατήσει την ΕΕ σε υποδεέστερη θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα και να αποκόψει τη Ρωσία από αυτήν μακροπρόθεσμα.

Αλλά θα προσπαθήσουν ακόμη, μακροπρόθεσμα, να κρατήσουν ζωντανό τον ουκρανικό πόλεμο, όπως αποδεικνύεται από τις τελευταίες ανακοινώσεις της Ουάσιγκτον ότι είναι πλέον απαραίτητο να οπλιστεί ξανά η Ουκρανία για να είναι σε θέση μια νέα αντεπίθεση το επόμενο έτος. Ο Μπάιντεν είπε ότι είναι απαραίτητο οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να παρέχουν βοήθεια στην Ουκρανία «καθ' όλη την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο». Οι αρνητές θα έλεγαν – μέχρι τις εκλογές στις ΗΠΑ, που θα γίνουν στις 5 Νοεμβρίου 2024.

Σε παλαιότερες αναλύσεις μου για το θέμα του ουκρανικού πολέμου, επεσήμανα ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί σε αυτόν. Μιλώντας για τον κίνδυνο κλιμάκωσης, υποστήριξα επίσης ότι δεν θα συμβεί όσο η Μόσχα πιστεύει ότι μπορεί να κρατήσει τον πόλεμο υπό έλεγχο και να επιτύχει τους (προαναφερθέντες) βασικούς της στόχους ασφαλείας. Αλλά τη στιγμή που η Ρωσία θα συνειδητοποιούσε ότι λόγω της τεράστιας εμπλοκής της Δύσης στο πλευρό της Ουκρανίας, απειλείται με στρατιωτική ήττα, θα ήταν -είπα τότε και παραμένω δίπλα της- θα ήταν έτοιμη να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Γιατί, λοιπόν, στην πραγματικότητα; Για διακόσμηση ή χόμπι κάποιου; Αλλά αυτά θα ήταν ακόμα πολύ ακριβά παιχνίδια.

Καμία πυρηνική υπερδύναμη δεν μπορεί να ηττηθεί σε έναν εγγενώς υπαρξιακό πόλεμο (οι πόλεμοι του Βιετνάμ ή του Αφγανιστάν δεν ήταν υπαρξιακής φύσης σύμφωνα με τις ΗΠΑ, ούτε οι σοβιετικοί πόλεμοι στο Αφγανιστάν σύμφωνα με την ΕΣΣΔ, παρόλο που όλοι άφησαν βαθιές συνέπειες στις κοινωνίες τους ) – και αυτός είναι ο κανόνας που γνωρίζουν καλά όλοι όσοι πρέπει να γνωρίζουν.

Η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα

Το άρθρο του Peter Schroeder που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό μέσο Foreign Affairs (FA) με τίτλο "The Real Russian Nuclear Threat" αναφέρει επίσης ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εάν το θεωρήσει απαραίτητο στην περίπτωση της Ουκρανίας και ότι οι ΗΠΑ το κάνουν. δεν θέλω να μπω σε πυρηνικό πόλεμο εξαιτίας αυτής της χώρας » (
https://www.foreignaffairs.com/ukraine/real-russian-nuclear-threat ).

Ο συγγραφέας είναι ανώτερος συνεργάτης στο Πρόγραμμα Διατλαντικής Ασφάλειας στο Κέντρο για μια Νέα Αμερικανική Ασφάλεια. Από το 2018 έως το 2022, ήταν ο Κύριος Αναπληρωτής Αξιωματικός Εθνικών Πληροφοριών για τη Ρωσία και την Ευρασία στο Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών και μέλος της Επικεφαλής Υπηρεσίας Πληροφοριών της CIA.

Το κείμενο αναφέρει αρχικά ότι μετά την αρχική ανησυχία στην πρώτη φάση της ουκρανικής σύγκρουσης ότι ο Πούτιν μπορεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, η Ουάσιγκτον κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτό δεν θα συμβεί, ότι ο Πούτιν μπλοφάρει, ότι οι κίνδυνοι τόσο για αυτόν όσο και για τη Ρωσία είναι πάρα πολύ υπέροχο, και ούτω καθεξής.

Ωστόσο, ο συγγραφέας προειδοποιεί ότι αυτή είναι μια λανθασμένη και επικίνδυνη στάση και ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα υπό ορισμένες, εγγενώς δυσάρεστες συνθήκες, ενώ πιστεύει ότι μπορεί να μην τα χρησιμοποιήσει εναντίον της Ουκρανίας, αλλά μάλλον εναντίον των χωρών της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. .

Ο συγγραφέας λέει τα εξής:

«Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι σίγουρα δεν θέλουν η Μόσχα να φτάσει στα πυρηνικά όπλα… Ως αποτέλεσμα, προσπάθησαν να τρομάξουν τη Ρωσία από την κλιμάκωση απειλώντας με «καταστροφικές συνέπειες», όπως είπε ο Λευκός Οίκος τον Σεπτέμβριο του 2022, εάν ο Πούτιν χρησιμοποιούσε το πυρηνικό του οπλοστάσιο. Όμως τέτοιες προειδοποιήσεις είναι απίθανο να αποτρέψουν τον Ρώσο πρόεδρο. Ο Πούτιν θα εκλάβει αυτή την απειλή ως μπλόφα. Γνωρίζει ότι τελικά η Ουάσιγκτον δεν θέλει να διακινδυνεύσει μια πυρηνική σύγκρουση για την Ουκρανία. Είναι βαθιά αφοσιωμένος στη νίκη στην Ουκρανία, σε σημείο που μπορεί να αποφασίσει να κλιμακωθεί γρήγορα ακόμα κι αν πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σοβαρά να απαντήσουν με βία. Είναι πιθανό να αμφισβητήσουν τη σοβαρότητα οποιασδήποτε απειλής των ΗΠΑ και να υποθέσουν ότι η Ουάσιγκτον θα επιλέξει τελικά συμβιβασμό αντί να εξαπολύσει πυρηνική επίθεση στην ίδια τη Ρωσία, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνική απάντηση στο έδαφος των ΗΠΑ. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να εμποδίσει τον Πούτιν να κλιμακώσει την κατάσταση σε σημείο που να μην χρησιμοποιεί πυρηνικά όπλα λόγω της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Αν και ο Πούτιν δεν θα πάρει ελαφρά μια τέτοια κλιμάκωση ούτε θα αγνοήσει τους σοβαρούς κινδύνους για τη Ρωσία, πιθανότατα αναμένει ότι θα μπορέσει να κερδίσει τον «πόλεμο των θελήσεων» ενόψει μιας πυρηνικής κρίσης .

Ο Peter Schroeder δίνει τη συνταγή του για την αποτροπή ενός τέτοιου σεναρίου, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι εξίσου μη ρεαλιστικό με τις διαβεβαιώσεις ότι η Ρωσία φοβάται την κλιμάκωση λόγω της Ουκρανίας. Το θεωρώ είτε ανεπαρκή γνώση της τρέχουσας κατάστασης στη ρωσική κοινωνία (πράγμα που είναι λιγότερο πιθανό επειδή ο συγγραφέας είναι κορυφαίος ειδικός), είτε την ανάγκη για κάποια κολακεία του αμερικανικού κυρίαρχου ρεύματος με στόχο να συνεχίσει να επισημαίνει τη σοβαρότητα του κατάσταση και την ανάγκη αλλαγής της τρέχουσας πολιτικής που δεν οδηγεί σε τίποτα άλλο στην αμοιβαία αντιπαράθεση των πυρηνικών υπερδυνάμεων, η οποία είναι αναπόφευκτη στον σημερινό πολιτικό λόγο.

Έτσι ο συγγραφέας συνεχίζει:

«Ως εκ τούτου, εάν η Ουάσιγκτον θέλει να αποφύγει μια πυρηνική σύγκρουση, πρέπει να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Οι Αμερικανοί πολιτικοί πρέπει να ακολουθήσουν πολιτικές που στοχεύουν στην υπονόμευση της ρωσικής λήψης αποφάσεων. Έτσι, εάν ο Πούτιν διατάξει κλιμακούμενα βήματα, θα αντιμετωπίσει εσωτερική αντίσταση. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε να εξουσιοδοτήσουμε Ρώσους αξιωματούχους που θέλουν να αποτρέψουν οποιαδήποτε προσπάθεια του Πούτιν να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Αυτό δεν θα είναι εύκολο, δεδομένου ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας είναι τόσο κακές που τα πράγματα απλά δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον μπορεί να αρχίσει να αλληλεπιδρά πιο στενά με τη Μόσχα, όσο δυσάρεστη κι αν φαίνεται τώρα. Ο μόνος τρόπος για τους Αμερικανούς αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της κοινότητας των πληροφοριών, να καλλιεργήσουν τη διαφωνία μεταξύ των Ρώσων αξιωματούχων είναι να δημιουργήσουν πιο άμεση επαφή μαζί τους ».

Ο συγγραφέας αναφέρει επίσης ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να βρει μηχανισμούς για να αποφύγει την αντίληψη της ρωσικής ήττας (αν και δεν τίθεται θέμα στην πράξη, ειδικά μετά την κατάρρευση της ουκρανικής θερινής αντεπίθεσης) και να καταλήξει σε τελική συμφωνία. Λέει λοιπόν τα εξής:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να πείσουν Ρώσους αξιωματούχους ότι υπάρχει ένας δρόμος εξόδου από την Ουκρανία που δεν τελειώνει ούτε με νίκη ούτε με ταπεινωτική ήττα». Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε, για παράδειγμα, να προτείνει να τιμωρούνται μόνο οι ανώτατοι Ρώσοι αξιωματούχοι για το SVO (!), να περιοριστούν όλες οι αποζημιώσεις στην Ουκρανία και να υπάρχει τρόπος να αρθούν οι κυρώσεις στη Ρωσία και να επιτραπεί στη χώρα να επιστρέψει στην κοινότητα των έθνη. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε με σαφήνεια τι ακριβώς θα συνεπάγεται ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Οι κορυφαίοι Ρώσοι αξιωματούχοι πρέπει απλώς να γνωρίζουν ότι η επιλογή τους δεν είναι μεταξύ συνθηκολόγησης και πυρηνικής κλιμάκωσης».

Μετά από αυτό, ο ίδιος εξέφρασε αμφιβολίες για αυτό που πρότεινε και δήλωσε τα εξής:

«Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να βασίζονται σε Ρώσους αξιωματούχους για να εμποδίσουν τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει ταυτόχρονα να συγκεντρώσουν ουδέτερα κράτη για να αναγκάσουν τη Μόσχα να σταματήσει την κλιμάκωση. Πρέπει να αναγκάσουν αυτές τις χώρες να καταστήσουν σαφές στις επικοινωνίες τους με Ρώσους αξιωματούχους ότι οποιαδήποτε χρήση πυρηνικών όπλων είναι παράνομη και ότι αυτό θα τις οδηγήσει να τερματίσουν κάθε άμεση, ακόμη και σιωπηρή υποστήριξη στις στρατιωτικές φιλοδοξίες της Ρωσίας. Οι δημόσιες προειδοποιήσεις της Κίνας και της Ινδίας κατά των πυρηνικών επιθέσεων ήταν ένα θετικό σημάδι, αλλά αυτές και άλλες χώρες όπως η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία που βοηθούν στη στήριξη της ρωσικής οικονομίας μπορούν να κάνουν περισσότερα.

Και πρέπει να το κάνουν. Ένα πυρηνικό χτύπημα είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι, ειδικά με έναν αυταρχικό ηγέτη όπως ο Πούτιν . Τώρα δεν είναι ώρα για εφησυχασμό. Προκειμένου ο κόσμος να αποτρέψει τον πυρηνικό πόλεμο, τα έθνη θα πρέπει να πείσουν τη Μόσχα ότι η νίκη στην Ουκρανία απλά δεν αξίζει το τίμημα του να πάει ο πλανήτης στο χείλος του γκρεμού — ή χειρότερα».

Ο Παγκόσμιος Νότος έχει χορτάσει από την αμερικανική αυθαιρεσία

Θα ήθελα να προσθέσω εδώ ότι στον σημερινό κόσμο, ακόμη και όταν έχουν αφαιρεθεί όλες οι μάσκες, ένας σημαντικός αριθμός λεγόμενων χωρών Αυτοί του Παγκόσμιου Νότου (και μεταξύ αυτών σίγουρα ο συγγραφέας που αναφέρεται εδώ), δεν θέλουν πραγματικά τη ρωσική ήττα όχι μόνο στον πόλεμο με την Ουκρανία αλλά και στην παγκόσμια σύγκρουση με τη Δύση. Αντιλαμβάνονται τη Ρωσία σήμερα, όχι λόγω της συμπάθειας ή της αγάπης τους για αυτήν, που συνήθως απουσιάζει – ως αντίβαρο και η μόνη χώρα στον κόσμο που είναι σε θέση να αντιταχθεί στρατιωτικά στη δυτική ηγεμονία και την αυθαιρεσία.

Αυτή η αυθαιρεσία μπορεί να φανεί καλύτερα σήμερα στο θέμα του ισραηλινού πολέμου στη Γάζα, όπου, πάνω απ' όλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτρέπουν στο Ισραήλ σχεδόν τα πάντα όσον αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου και όπου υπάρχουν διπλά μέτρα και σταθμά. κριτική (για να μην αναφέρουμε την τιμωρία) των ισραηλινών εγκλημάτων κατά του άμαχου πληθυσμού και εκείνων που διέπραξε η Ρωσία στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ αποτρέπουν τακτικά όλες τις προτάσεις ψηφίσματος που δεν καταδικάζουν καν το Ισραήλ, αλλά απαιτούν μόνο μια ανθρωπιστική εκεχειρία, με την οποία μένουν όλο και περισσότερο μόνες στον ΟΗΕ ή με την υποστήριξη των εκπροσώπων του Ισραήλ και μερικών εξωτικών χωρών, με ορισμένες ουδέτερες από τη συμμαχία της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ.

Επομένως, δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε ότι ο Παγκόσμιος Νότος, με επικεφαλής την Κίνα και την Ινδία, θα ασκήσει πίεση στη Μόσχα σχετικά με το τέλος του ουκρανικού πολέμου με τρόπο που δεν θα του ταιριάζει . Σε ορισμένες χώρες του Παγκόσμιου Νότου, η αμοιβαία κατάληψη της προσοχής η μία της άλλης (Ρωσία και Δύση), εξάλλου, τους ταιριάζει, γιατί ενισχύει τις γεωπολιτικές τους θέσεις και τους δίνει χώρο για «εμπορικά» συμφέροντα (είμαι πρωτίστως αναφερόμενος στην Τουρκία και την πλούσια μοναρχία των χωρών του Αραβικού Κόλπου). Δηλαδή, ούτε η Δύση ούτε η Ρωσία θέλουν να τους χάσουν, δεδομένου του αυξανόμενου βάρους και του ρόλου τους στον κόσμο γενικότερα, και το γνωρίζουν καλά.

Η ρωσική εισβολή άλλαξε τον κόσμο

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία άλλαξε ριζικά τον κόσμο και οδήγησε στη νέα γεωπολιτική του διαμόρφωση, ενώ δεν αποκλείεται καθόλου αυτός να ήταν ο πρωταρχικός στόχος της Μόσχας και των συμμάχων και εταίρων της (δεν εννοώ μόνο την Κίνα). Γιατί τελικά δεν σημαίνει τίποτα για τη Ρωσία πόση ουκρανική επικράτεια θα πάρει, γιατί έχει πάρα πολλά δικά της, αλλά το μόνο που έχει σημασία είναι ότι αυτή η χώρα δεν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και δεν γίνει πλατφόρμα για η αιώνια δυτική εξάντληση της Ρωσίας (έγινε αυτή η πλατφόρμα ακόμη και πριν από τη ρωσική εισβολή: θυμηθείτε αρκετά τους ρωσο-ουκρανικούς «πόλεμους αερίου» ή τις εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ του Κιέβου και των φιλορωσικών περιοχών στη νοτιοανατολική Ουκρανία που η Μόσχα δεν μπορούσε να ανατρέψει κατευθύνομαι προς).

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό την ηγεσία της κυβέρνησης Μπάιντεν, εάν θέλουν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους (δεν είναι πλέον δυνατόν να μιλάμε για ηγεμονία) και έναν μονοπολικό κόσμο υπό την ηγεσία τους, δεν έχουν πλέον την ευκαιρία ή η ώρα για διπλωματικές δραστηριότητες, παιχνίδια, παραινέσεις και κλασικές πιέσεις με «καρότα».και με ρόπαλο» που έχουμε συνηθίσει εδώ και καιρό. Γιατί το μόνο που αναγνωρίζεται σήμερα στον κόσμο είναι η γυμνή δύναμη – δηλαδή η στρατιωτική δύναμη, που λύνει τα πάντα και που «καθαρίζει το χώρο» για μεταγενέστερες διπλωματικές δραστηριότητες που συνήθως επισημοποιούν μόνο την κατάσταση στο έδαφος.

Τρία απροσδόκητα προβλήματα

Όμως, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, συμπεριλαμβανομένων ολοένα και περισσότερων Αμερικανών, ο Μπάιντεν «έπαιξε» πάρα πολύ ξεκινώντας μια ταυτόχρονη σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα, οι οποίες με τη σειρά τους επιδεικνύουν όλο και πιο δημοσίως «τη συνεργασία τους που είναι μεγαλύτερη από τη συμμαχία». Σύμφωνα με τα σχέδια της Ουάσιγκτον, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη μακροπρόθεσμη βοήθεια στην Ουκρανία στον πόλεμο με τη Ρωσία, ενώ η Ουάσιγκτον θα πρέπει να μεταφέρει όλη την αποτελεσματικότητά της στην Άπω Ανατολή για να αντιμετωπίσει την Κίνα μαζί με τους συμμάχους και εταίρους της εκεί.

Ωστόσο, προέκυψαν τέσσερα σημαντικά προβλήματα:

1. Η ρωσική εταιρεία που «μένει στα πόδια της» που απειλεί να εξαντλήσει τη Δύση πάρα πολύ σε σχέση με τα αναμενόμενα μερίσματα.
2. η κρίση στη Μέση Ανατολή λόγω του πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα.
3. αποκλεισμός από το Κογκρέσο των κονδυλίων του προϋπολογισμού για την Ουκρανία.
4. αποτυχία επίτευξης συμφωνίας εντός της ΕΕ σχετικά με τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ουκρανίας μέσω της έγκρισης ενός επεκτάσιμου πακέτου βοήθειας ύψους 50 δισ. ευρώ.

Θα ξεκινήσω με το τελευταίο, πριν αναφερθώ στο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής. Στις 20 Δεκεμβρίου, η Ευρωπαϊκή Ένωση πλήρωσε στην Ουκρανία την τελευταία δόση ενός πακέτου οικονομικής βοήθειας ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, αφήνοντάς την χωρίς οικονομική διάσωση (το αμερικανικό είναι μπλοκαρισμένο) από τον Ιανουάριο του επόμενου έτους.

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι το 2023, η ΕΕ έστελνε 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ στο Κίεβο κάθε μήνα με σκοπό τη διασφάλιση της μακροοικονομικής σταθερότητας και την ανοικοδόμηση ζωτικής σημασίας υποδομών που καταστράφηκαν από τον ρωσικό στρατό.

Προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η Ουκρανία έχει ένα προβλέψιμο, μακροπρόθεσμο εισόδημα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε το αναφερόμενο πακέτο των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ έως το 2027, αλλά εμπόδισε η Ουγγαρία με βέτο στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, παρά το γεγονός ότι 26 από τους 27 ηγέτες των κρατών μελών ψήφισαν υπέρ του μέτρου. Η απόφαση ήταν άλλο ένα μεγάλο πλήγμα για τον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι, λίγες μέρες αφότου απέτυχε να πείσει τους αμερικανούς νομοθέτες να εγκρίνουν την προαναφερθείσα βοήθεια αξίας 61 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη χώρα του.

Μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στις 24 Φεβρουαρίου 2022, η ΕΕ παρείχε στην Ουκρανία περίπου 85 δισεκατομμύρια ευρώ σε οικονομική, ανθρωπιστική, έκτακτη δημοσιονομική και στρατιωτική βοήθεια.

Η κατάσταση είναι πολύ αβέβαιη, εκτός από την ίδια την Ουκρανία και την ΕΕ, η οποία, προφανώς, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, αντιμετωπίζει τη μοίρα να μετατραπεί σε μια μπάλα τυλιγμένη σε συρματοπλέγματα που κυλά κατά μήκος των ρωσικών συνόρων, αναμένοντας ανά πάσα στιγμή την έναρξη του ένας μεγάλος πόλεμος, για τον οποίο είναι απαραίτητο να οπλίζει συνεχώς είναι πολύ ακριβό).

Το Ισραήλ επιτίθεται στον Λίβανο, η Συρία επιτίθεται στα Υψίπεδα του Γκολάν

Όσο για τη νέα κρίση στη Μέση Ανατολή, η οποία ξεκίνησε με έναν πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς μετά τη βάναυση τρομοκρατική επίθεση της τελευταίας στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου – τα πράγματα περιπλέκονται και η κλιμάκωση δεν αποκλείεται ακόμη.

Γι' αυτό η Ουάσιγκτον πρέπει να παρέχει στο Ισραήλ όλο και περισσότερα χρήματα και στρατιωτική βοήθεια σε συνθήκες όπου το αμερικανικό κοινό αυξάνει ραγδαία την αντίσταση κατά των ισραηλινών πολιτικών λόγω της επιχείρησης στη Γάζα, αλλά επίσης χρειάζονται όλο και περισσότερα χρήματα για τις αμερικανικές δυνάμεις που τώρα στάλθηκε στην περιοχή για να προστατεύσει το ίδιο το Ισραήλ. Χρήματα χρειάζονται επίσης για τις αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται ήδη εκεί, οι οποίες εκτίθενται σε όλο και συχνότερες επιθέσεις από φιλοϊρανικές οργανώσεις στο Ιράκ και τη Συρία.

Οι ΗΠΑ θέλουν να αποτρέψουν την κλιμάκωση γιατί δεν είναι προς το συμφέρον τους στις τρέχουσες γεωπολιτικές συνθήκες, δεδομένου ότι θα πρέπει να εμπλακούν ενεργά στρατιωτικά στο πλευρό του Ισραήλ, το οποίο είναι και πολύ ακριβό και όλο και πιο αντιδημοφιλές.

Η φόρμουλα για μια νέα αμερικανική εμπλοκή στον πόλεμο για τον Μπάιντεν θα φαινόταν καταστροφική την εκλογική χρονιά: μετά την αποχώρησή του από το Αφγανιστάν, έσυρε τις ΗΠΑ σε δύο, ακόμη μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες συγκρούσεις – την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, με τον κίνδυνο ανοίγοντας ένα τρίτο μέτωπο με την Κίνα γύρω από τα στενά της Ταϊβάν.

Χάρτης 1: Υψίπεδα Γκολάν

Ωστόσο, τα πράγματα δεν φαίνονται αισιόδοξα στη Μέση Ανατολή. Εκτός από τις βάρβαρες σκηνές ισραηλινής βίας κατά αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας, οι επιθέσεις του λιβανέζικου σιιτικού φιλοϊρανικού κινήματος Χεζμπολάχ δεν σταματούν ούτε στο βόρειο Ισραήλ. Η κατάσταση είναι τόσο καυτή που η ισραηλινή κυβέρνηση προειδοποίησε πρόσφατα ότι θα αναγκαστεί να επιτεθεί και να διεισδύσει στον Λίβανο σε βάθος 40 χιλιομέτρων από τα σύνορα, χωρίς να αποκλείει το σενάριο της Βηρυτού να υποστεί τη μοίρα της Γάζας . Σύντομα ακολούθησε η πρώτη ισραηλινή δράση μαχητικών αεροσκαφών κατά στόχων στον Λίβανο και μέχρι τη συγγραφή αυτού του κειμένου η κατάσταση παρέμεινε έτσι.

Η Χεζμπολάχ, ωστόσο, απειλεί να βομβαρδίσει ολόκληρη την επικράτεια του Ισραήλ με ρουκέτες σε αυτή την περίπτωση, ενώ το πυραυλικό της δυναμικό (συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς του σύγχρονου τύπου, που διαθέτει περίπου το ήμισυ του συνολικού πυραυλικού οπλοστασίου) είναι αρκετά αξιοσέβαστο και μάλιστα εντυπωσιακό. . Υποτίθεται ότι υπάρχουν έως και 150.000 πύραυλοι (άρα περίπου 70.000 πύραυλοι μπορούν να φτάσουν σε οποιοδήποτε σημείο στο Ισραήλ), σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ορισμένων ισραηλινών αναλυτικών πηγών. Καθώς το Ισραήλ έχει μια πολύ μικρή εθνική επικράτεια, είναι εύκολο να προβλέψει κανείς τι θα σήμαινε τελικά για αυτό ένας ολοκληρωτικός πόλεμος με τη Χεζμπολάχ, γιατί ο «Σιδερένιος Θόλος» δεν μπορεί να γκρεμίσει τα πάντα, ειδικά αν το εξαπατήσουν ταυτόχρονα με ψεύτικους πυραύλους και drones. .

Ότι τα πράγματα δεν φαίνονται καλά αποδεικνύεται από την είδηση ότι την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου, ο συριακός στρατός, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό (και μετά από ολοένα και συχνότερες επιθέσεις ισραηλινών αεροσκαφών σε φιλοϊρανικούς στόχους στη Συρία και πρόσφατα και σε μονάδα του επίσημου συριακού στρατού), πραγματοποίησε πυραυλική επίθεση κατά των ισραηλινών δυνάμεων στα προσαρτημένα συριακά υψώματα του Γκολάν.

Ο αποκλεισμός της Ερυθράς Θάλασσας και τα παγκόσμια προβλήματα για τα ισραηλινά εμπορικά πλοία

Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο! Λόγω των συχνών επιθέσεων των φιλοϊρανικών δυνάμεων της Υεμένης από το κίνημα των Χούτι σε εμπορικά πλοία που συνδέονται με το Ισραήλ στην περιοχή του στενού Bab el-Mandeb, την περασμένη εβδομάδα ορισμένες από τις μεγαλύτερες εταιρείες μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στον κόσμο (όπως η Maersk της Δανίας) έδωσαν πλέοντας σε αυτή τη θάλασσα. Σύντομα ακολούθησαν ορισμένες ενεργειακές εταιρείες που έχουν τα δικά τους πετρελαιοφόρα, με επικεφαλής τη βρετανική πολυεθνική εταιρεία BP (πρώην British Petroleum ).

Όλοι τους πλέον αναγκάζονται να διασχίσουν την παλιά θαλάσσια διαδρομή γύρω από τη Δυτική Αφρική και το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας προς τα ανατολικά, όπως στην εποχή πριν από την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ το 1869, η οποία επιμηκύνει τη μεταφορά έως και 40 ημέρες. και που, φυσικά, στη συνέχεια αυξάνει το κόστος. Λόγω της διακοπής της ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα, οι συνέπειες γίνονται ήδη αισθητές στον ευρωπαϊκό ενεργειακό τομέα, ο οποίος, μετά τη λήξη της συνεργασίας με τη Ρωσία, εξαρτάται πλέον σε μεγάλο βαθμό από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής.

Χάρτης 2: Μαλαισιανό Στενό

Ταυτόχρονα, η Μαλαισία, η οποία ελέγχει το στρατηγικά σημαντικό Μαλαισιανό στενό από το οποίο διέρχεται η συντομότερη ακτοπλοϊκή διαδρομή από τον Ειρηνικό στον Ινδικό Ωκεανό και χρησιμοποιείται από σχεδόν όλα τα πλοία, την περασμένη εβδομάδα απαγόρευσε την είσοδο στα λιμάνια της σε πλοία που συνδέονται με το Ισραήλ. , συμπεριλαμβανομένων πλοίων κορυφαίας ισραηλινής εταιρείας ΧΕΙΜΩΝΑΣ.

Οι Αμερικανοί εξαπέλυσαν διεθνή στρατιωτική επιχείρηση στην Ερυθρά Θάλασσα

Λόγω της νέας κατάστασης, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να ξεκινήσουν τη διεθνή ναυτική επιχείρηση «Prosperity Guardian» υπό την ηγεσία τους στην Ερυθρά Θάλασσα και ξεκίνησε επίσημα στις 21 Δεκεμβρίου. Συγκεντρώνει τις ακόλουθες χώρες: ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Μπαχρέιν, Καναδάς, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Νορβηγία και Σεϋχέλλες. Αν και ανακοινώθηκε από το Πεντάγωνο στις αρχές Δεκεμβρίου σε πολύ ευρύτερη μορφή που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, αραβικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος – δεν έχουν ενταχθεί (τουλάχιστον προς το παρόν). Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την Αίγυπτο, η οποία έχει πλέον απώλειες λόγω της μειωμένης κυκλοφορίας στη Διώρυγα του Σουέζ, την οποία ελέγχει και από την οποία διέρχεται περίπου το 12 τοις εκατό της παγκόσμιας ναυτιλιακής κίνησης.

Χάρτης 3: Ζώνη Αραβικής Χερσονήσου

Αναμφίβολα, είναι η αντίθεσή τους στην αμερικανική υποστήριξη για την ισραηλινή στρατιωτική εκστρατεία στη Γάζα, οπότε ο προαναφερόμενος πολυεθνικός συνασπισμός φαίνεται μάλλον κατακερματισμένος και ουσιαστικά περιορίζεται σε δυτικούς συμμάχους, με ασήμαντες «διακοσμήσεις» όπως το μικρό Μπαχρέιν και ακόμη μικρότερες Σεϋχέλλες. Αν και αναμφίβολα έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη ναυτική και αεροπορική δύναμη με δύο αμερικανικά αεροπλανοφόρα, χωρίς τους Άραβες μοιάζει επεμβατικό, κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση η πρόθεσή της. Πώς θα αντιμετωπίσει τους Χούτι, διασκορπισμένους σε όλη την Υεμένη και πολύ καλά οπλισμένους, ακόμη και με αξιοσέβαστα πυραυλικά όπλα μεσαίου βεληνεκούς, και τους οποίους η Σαουδική Αραβική Εμιράτα και ο ευρύτερος στρατιωτικός συνασπισμός με την τεράστια στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ από το 2015 δεν μπόρεσαν να νικήσουν – στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι γνωστός. Είναι γνωστό μόνο ότι αποκλείεται οποιαδήποτε χερσαία επιχείρηση.

Το νεφέλωμα γύρω από τον προαναφερθέντα συνασπισμό ενισχύεται από την είδηση ότι η Ισπανία απέρριψε τους αμερικανικούς ισχυρισμούς ότι συμμετέχει επίσης σε διεθνή επιχείρηση, λέγοντας ότι δεν θα συμμετάσχει σε επιχειρήσεις που δεν είναι υπό την ηγεσία της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, εμφανίστηκαν είδηση στα ισπανικά μέσα ενημέρωσης ότι η Μαδρίτη είχε ασκήσει βέτο σε ολόκληρη την ΕΕ από το να είναι επίσημα μέρος του προαναφερθέντος συνασπισμού.

Την ίδια ώρα, την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο συνάντηση των αναπληρωτών υπουργών Εξωτερικών του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ανέφερε επίσης τη δυνατότητα δημιουργίας κοινών ναυτικών περιπολιών Σαουδικής Αραβίας και Ιράν.

Προς το παρόν, εξακολουθεί να φαίνεται σαν επιστημονική φαντασία, αλλά στον σημερινό έξυπνο κόσμο, τίποτα δεν αποκλείεται.

Στο μεταξύ, οι Χούτι ανακοίνωσαν ότι θα μετατρέψουν την Ερυθρά Θάλασσα σε «νεκροταφείο πλοίων», ο Στόλτενμπεργκ δηλώνει στις 21 Δεκεμβρίου ότι η Ρωσία γνώρισε «στρατηγική ήττα» στην Ουκρανία και ο Σεργκέι Λαβρόφ ταξιδεύει στο Μαγκρέμπ και διαπραγματεύεται συνεργασία στο πλαίσιο του Ρωσοαραβικού Φόρουμ με το Μαρόκο, τον μεγαλύτερο δυτικό σύμμαχο εκεί και μετά επισκέπτεται την παρόμοια φιλοδυτική Τυνησία, η οποία επιτίθεται σφοδρά την ισραηλινή πολιτική.

Λοιπόν, ας βρει κάποιος τώρα τον δρόμο του σε όλα αυτά και ας ισχυριστεί ότι στο τέλος θα είναι ακριβώς όπως νομίζει.