Σήμερα στο WPR, καλύπτουμε την απάντηση των Ηνωμένων Εθνών στον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς και μια επίθεση ransomware στη Βρετανική Βιβλιοθήκη.

Αλλά πρώτα, αφιερώνουμε αυτήν την εβδομάδα για να επισημάνουμε τις κύριες τάσεις στις παγκόσμιες υποθέσεις που διαμόρφωσαν το 2023—και που πιθανότατα θα διαμορφώσουν το 2024. Χθες εξετάσαμε την παγκόσμια τάξη ασφαλείας . Σήμερα θα δούμε την παγκόσμια οικονομική τάξη.

Αποπαγκοσμιοποίηση: Για περισσότερο από μισή δεκαετία, η παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρισκόταν σε ροή. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η ακριβής στιγμή που ξεκίνησε, αλλά ο κώδωνας του κινδύνου άρχισαν να χτυπούν το 2016, με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, το δημοψήφισμα για το Brexit στη Βρετανία και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ξεκινώντας υπό τον Τραμπ, αλλά συνεχίζοντας μετά την αποχώρησή του από την εξουσία, οι ΗΠΑ άρχισαν να απομακρύνονται από την ατζέντα του ελεύθερου εμπορίου που υποστήριζαν από την περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολούθησε η πανδημία, η οποία αποκάλυψε τα τρωτά σημεία των παγκοσμιοποιημένων εξαρτήσεων της εφοδιαστικής αλυσίδας και στη συνέχεια ο πόλεμος στην Ουκρανία, που οδήγησε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ να επιδιώξουν να αποκόψουν τη Ρωσία από την παγκόσμια οικονομία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επίσης, οι ΗΠΑ επέβαλαν μια σειρά εμπορικών περιορισμών ως μέρος του στρατηγικού ανταγωνισμού τους με την Κίνα, προκειμένου να περιορίσουν την πρόσβαση του Πεκίνου στα μικροτσίπ που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη τεχνολογιών επόμενης γενιάς όπως η τεχνητή νοημοσύνη.

Αν και λίγα άλλα κράτη έχουν αποκηρύξει ρητά την απελευθέρωση του εμπορίου στον βαθμό που το έχουν κάνει οι ΗΠΑ, αυτές οι εξελίξεις συνδυάστηκαν για να υπονομεύσουν και να αποδυναμώσουν την τάση προς την παγκοσμιοποίηση – οικονομικά ως προς τα εμπορικά πρότυπα, αλλά ακόμη περισσότερο συμβολικά, όσον αφορά την αγκαλιά της συνδεσιμότητας και της συνεργασίας —πυροδοτώντας ακόμη περισσότερους κώδωνα κινδύνου.

Τον περασμένο χρόνο δεν είδαμε καθόλου αυτή τη μετατόπιση να επιταχύνεται ή να αλλάξει πολύ πορεία. Μάλλον, το 2023 ήταν η χρονιά που ο κώδωνας του κινδύνου σταμάτησαν να χτυπούν. Η έλλειψη προσοχής που δόθηκε φέτος στην τάση της αποπαγκοσμιοποίησης είναι η πιο ξεκάθαρη απεικόνιση του βαθμού ομαλοποίησής της.

Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων μπορεί να φανεί πιο έντονα στο πώς το εμπόριο έχει μετατραπεί από εργαλείο συνδεσιμότητας σε όπλο , ιδιαίτερα στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ Κίνας και Δύσης. Ειδικότερα, οι ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει τη βιομηχανική πολιτική στο εσωτερικό και την προστατευτική εμπορική πολιτική στο εξωτερικό, ωθώντας την ΕΕ να ακολουθήσει το παράδειγμά της. Και οι δύο έχουν αυξήσει τους εμπορικούς περιορισμούς στην Κίνα, στους οποίους το Πεκίνο ανταποκρίθηκε ανάλογα.

Αυτή η σκλήρυνση των αντιλήψεων αφήνει λίγα περιθώρια για πολυμερή συνεργασία σε προκλήσεις που ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα. Με απλά λόγια, η έμφαση στα παγκόσμια φόρουμ έχει μετατοπιστεί από την προσπάθεια αποτροπής της διάσπασης του παγκοσμιοποιημένου κόσμου στην προετοιμασία για αυτό. Στις μεγάλες συνόδους κορυφής της φετινής χρονιάς, η G-7 αγκάλιασε τον ρόλο της ως αντίθετο στη Ρωσία και την Κίνα, ενώ οι BRICS αγκάλιασαν το ρόλο τους ως εναλλακτική λύση στη δυτική τάξη πραγμάτων. Το G-20 εδραίωσε τον ρόλο του ως αρένας ανταγωνισμού.

Το επόμενο έτος πιθανότατα θα δει τις παγκόσμιες δυνάμεις -και τα αντίστοιχα μπλοκ τους- να συνεχίσουν να τοποθετούνται για να εργαλοποιήσουν τις οικονομικές και πολιτικές αλλαγές στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Είκοσι χρόνια αργότερα, οι ουτοπικές απεικονίσεις της παγκοσμιοποίησης από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 φαίνονται αφελείς εκ των υστέρων. Αλλά η τρέχουσα διάθεση της σκληρής ρεαλπολιτικής έρχεται με τεράστιο κόστος, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που πληθαίνουν οι παγκόσμιες κρίσεις που απαιτούν πολυμερή συνεργασία.