ΓΑΛΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – ΚΑΤΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ – PODCAST

Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιήσει τις απειλές του και θα εισβάλει στην Ουκρανία. Λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις. Και με εκρήξεις και σειρήνες ξεκινά η συγκεκριμένη παραγωγή, πυκνή και ευαίσθητη, που μεταδίδεται στο France Culture.

Όλα ξεκίνησαν στο Making Waves, έναν σύλλογο που δημιουργήθηκε από τον Alexandre Plank (διευθυντής, για δέκα χρόνια στο Radio France, βραβευμένος πολλές φορές) και του οποίου η δραστηριότητα διαρθρώνεται σε τρεις πόλους: ένα στούντιο δημιουργίας ήχου, ένα εργαστήριο-εργαστήριο ένταξης και μια ΜΚΟ που στοχεύει στην εγκατάσταση ραδιοφωνικών στούντιο σε περιοχές κρίσης – κάτι που έκανε, σε συνεργασία με την UNESCO, από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Ένα χρόνο αργότερα, η ένωση παρήγγειλε κείμενα από Ουκρανούς συγγραφείς. «Ένας τρόπος συμμετοχής στην πολεμική προσπάθεια βρίσκοντας έναν λόγο να στείλεις λίγα χρήματα σε καλλιτέχνες στην Ουκρανία», εξηγεί ο Alexandre Plank. Αντιμέτωπος με τη δύναμη και την ομορφιά των κειμένων, τα ηχογράφησε με Ουκρανές ηθοποιούς που είχαν καταφύγει στη Γαλλία. Τέλος, έστειλε εξοπλισμό στο χώρο για να καταγράψουν ατμόσφαιρες και να κάνουν συνεντεύξεις οι Ουκρανοί τεχνικοί και η δημοσιογράφος Evgenia Rudenko.

«Χειρονομία αλληλεγγύης»

Τόσες πολλές μαρτυρίες και κείμενα που βρήκαν καταφύγιο στο πλέγμα του France Culture. Συνήθως τόσο διακριτικός, ο Alexandre Plank δεν το κρύβει: «Αυτή η χειρονομία αλληλεγγύης προς τους πολιτιστικούς παράγοντες μιας χώρας σε πόλεμο είναι μια από τις πιο όμορφες και δυνατές εκπομπές που έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι ένας τρόπος να τους πούμε ότι τους σκεφτόμαστε, ότι τα λόγια τους μας αγγίζουν και ότι τους ακούμε. »

Μάλιστα τους ακούμε και πρώτα από όλα την Olya που καταθέτει στο μικρόφωνο της Evgenia Rudenko: «Τις πρώτες μέρες του πολέμου θυμάμαι όταν ήχησαν οι σειρήνες. Ήταν πολύ τρομακτικό (…) Αλλά προσαρμοστήκαμε, και τώρα (…) το πρωί, σηκωνόμαστε, βάζουμε κραγιόν, βάζουμε τακούνια και πάμε στη δουλειά. » Αν προσπαθήσει, όπως όλοι, να το αντιμετωπίσει, φοβάται κάθε στιγμή γιατί «κανείς δεν είναι ασφαλής από αυτό» και σημειώνει ότι τα παιδιά πλέον ξέρουν πώς να αναγνωρίζουν «οποιοδήποτε όπλο από τον θόρυβο που κάνουν» .

Στη συνέχεια ακολουθεί το κείμενο της Iryna Tsilyk, η οποία μιλά για τις σφαγές που θα ακολουθήσουν, «τη βία, τη βρωμιά, την καταστροφή, τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τη μυρωδιά των σάπιων ανθρώπινων σωμάτων που σηκώνονται από ομαδικούς τάφους». Ο Ruslan, ο οποίος είναι αρχιτέκτονας, επισημαίνει ότι οι Ρώσοι σκόπιμα ξεκίνησαν στοχεύοντας πολιτιστικά ιδρύματα, σχολεία και πανεπιστήμια. Μετά το πολύ όμορφο «My mother is ντεμοντέ», της Ludmyla Tymoshenko, έρχεται το κείμενο του Artem Tchekh που δίνει τον τίτλο στην παράσταση: «A point of blurred light».

Ένα ποίημα του Maksym Kryvtsov

«Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεχάσουμε τον πόλεμο», γράφει η Sofia Andrukhovych, στην οποία η Laure Calamy δανείζει τη φωνή της, όπως και οι ηθοποιοί Audrey Bonnet, Irène Jacob και Maud Wyler.

Είναι με ένα ποίημα του Maksym Kryvtsov, που σκοτώθηκε στο μέτωπο σε ηλικία 33 ετών, στις 7 Ιανουαρίου, που αυτή η συγκινητική εκπομπή τελειώνει και πρέπει να ακούσουμε γιατί αυτά τα λόγια, τα λόγια τους, δεν λένε μόνο κάτι για τον πόλεμο στην Ουκρανία , αλλά και γιατί, για μια ώρα, τους επιστρέφονται οι φωνές τους.