Κάθε φορά που η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει μια υπαρξιακή κρίση, τα σημάδια ότι κλιμακώνεται εμφανίζονται αργά προτού οι συνέπειές της ξεδιπλωθούν εντελώς ξαφνικά. Αντιμέτωποι με την ολοκληρωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την ανοιχτή εχθρότητα του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, οι ηγέτες της ΕΕ προσπαθούν να επιτύχουν μεγαλύτερη στρατιωτική αυτάρκεια σε ταχύτητα και κλίμακα που θα φαινόταν φανταστική πριν από τέσσερα χρόνια. Ακριβώς όπως η κρίση της ευρωζώνης ήταν προϊόν πολυετούς αναβλητικότητας στις Βρυξέλλες για ορατές δυσλειτουργίες όσον αφορά τη νομισματική ολοκλήρωση, η τρέχουσα βιασύνη προς τη λεγόμενη ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία είναι αποτέλεσμα δεκαετιών παραμέλησης όσον αφορά τις στρατιωτικές δυνατότητες που απαιτούνται για να διαχείριση της συλλογικής ασφάλειας.

Ωστόσο, ενώ οι γεωπολιτικές επιπτώσεις του σοκ στην ευρωζώνη καθώς και ο πιο πρόσφατος πανικός για την ευρωπαϊκή στρατιωτική αυτάρκεια είναι πλέον πιο ορατές, και οι δύο έχουν επίσης ενθαρρύνει μια εσωτερική αλλαγή στη στάση απέναντι στην ΕΕ μεταξύ των ευρωπαϊκών πολιτικών κινημάτων που κάποτε ήταν εγγενώς εχθρικά απέναντί της. . Αν και ορισμένα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα θα συνεχίσουν να έχουν εκλογικά κέρδη, μεταξύ άλλων λαϊκιστικών κινημάτων —ιδιαίτερα της άκρας δεξιάς— η αυξανόμενη ισχύς της ΕΕ οδήγησε σε απρόθυμη υποστήριξη για πτυχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που ευθυγραμμίζονται με τις ιδεολογικές τους προτεραιότητες. Καθώς τα ακροδεξιά κινήματα αρχίζουν να θερμαίνονται σε μια πιο ισχυρή Βρυξέλλες με την ελπίδα ότι μπορούν να διαμορφώσουν την ατζέντα της ΕΕ, αυτό που κάποτε φαινόταν σαν ξεκάθαρες ιδεολογικές γραμμές μάχης έχει γίνει όλο και πιο θολό.

Έχοντας πάρει την εξουσία στο εσωτερικό, ακροδεξιά κόμματα όπως οι Αδελφοί της Ιταλίας του Ιταλού πρωθυπουργού Giorgia Meloni διαμορφώνουν τώρα ενεργά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αντί να προσπαθούν να τη σαμποτάρουν. Ως αποτέλεσμα, οι παράμετροι της συζήτησης γύρω από το μέλλον της ΕΕ πρέπει να επανεκτιμηθούν. Το να υποστηρίζουμε απλώς ότι η ψήφος για ένα ακροδεξιό κόμμα θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής σταθερότητας δεν είναι πλέον αποτελεσματική εκλογική στρατηγική, όταν ορισμένα από αυτά τα κόμματα υποστηρίζουν διαδικασίες που ενισχύουν τη γεωπολιτική εμβέλεια της ΕΕ. Αντίθετα, οι προσπάθειες να εμποδίσουν τα ακροδεξιά κόμματα να αξιοποιήσουν την ΕΕ στις αντιδραστικές τους ατζέντες πρέπει να αμφισβητήσουν ενεργά αυτά τα κόμματα σε μια συζήτηση σχετικά με τις θεμελιώδεις αρχές που πρέπει να υπηρετεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.