Αντίθετα, η γεωπολιτική σε όλη της την κραυγαλέα και πανταχού παρούσα σκληρότητα, με ακολουθούσε παντού.

Καθώς το Ισραήλ σκότωνε, ακρωτηρίαζε και βασάνιζε Παλαιστίνιους σε συλλογική τιμωρία για την περσινή φρικτή επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου – και μόνο λίγα κράτη της ΕΕ φώναζαν το Ισραήλ με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο – ο ρόλος μου ως παρατηρητής της ΕΕ με έδρα τις Βρυξέλλες έγινε αλεξικέραυνο για περίπου όλους όσους συνάντησα: συνταξιδιώτες, διπλωμάτες και αξιωματούχους, ηγέτες επιχειρήσεων, φοιτητές καθώς και οικογένεια, φίλους και συναδέλφους.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της ΕΕ που εξακολουθούν να θέλουν να εμπλακούν σε έναν κόσμο έξω από την χαλαρωτική ζώνη άνεσης της Δύσης μπορεί να ενδιαφέρονται για μερικές από τις άβολες αλήθειες που άντλησα μέσα από συχνά έντονες και έντονες συζητήσεις.

Καθώς επιβιβαζόμουν στην πτήση της Turkish Airlines από τις Βρυξέλλες για την Κωνσταντινούπολη, ένας συνεπιβάτης από το Μαϊάμι που πήγαινε να παρευρεθεί στον γάμο ενός ανιψιού του στην Κωνσταντινούπολη, εκμυστηρεύτηκε το ηθικό του δίλημμα.

Δεδομένης της απτόητης υποστήριξης του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν προς το Ισραήλ, πώς θα μπορούσε ως Μουσουλμάνος να ψηφίσει —για άλλη μια φορά— για τον υφιστάμενο;

«Η οικογένειά μου λέει ότι κανένας μουσουλμάνος Αμερικανός δεν πρέπει να ψηφίσει τον Μπάιντεν», είπε. «Αλλά πώς μπορώ να ψηφίσω έναν πολύ ανοιχτά ρατσιστή Ντόναλντ Τραμπ;»

Στο απέραντο αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ, ένας νεαρός Ολλανδός Μαροκινός επιχειρηματίας καθ' οδόν προς το Ντουμπάι λέει ότι είναι υπό οδηγίες από την έγκυο σύζυγό του για να δει αν μπορούν να μετακομίσουν εκεί από το Ρότερνταμ.

«Λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε στην Ολλανδία του Geert Wilder», λέει.

Επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο μου για το Καράτσι, πεπεισμένος ότι επειδή τόσο η πόλη όσο και το Πακιστάν είναι τόσο χάλια και οι εκλογές έχουν οριστεί για τις αρχές Φεβρουαρίου, η εστίαση θα είναι στις εσωτερικές προκλήσεις και όχι στη γεωπολιτική.

Καμία τέτοια τύχη. Εν μέσω της συζήτησης για εσωτερικές αποτυχίες, υπάρχουν συνεχείς αναφορές στην Αμερική, (ξανά) στον Wilders και (το πιστεύετε ή όχι) στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen.

Η εστίαση στην Αμερική δεν προκαλεί έκπληξη. Ο φιλικός προς τις ΗΠΑ στρατός του Πακιστάν κατηγορείται για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς πολεμά μια μακροχρόνια εξέγερση στο Μπαλουχιστάν , την τεράστια και πλούσια σε πόρους πακιστανική επαρχία, που γειτνιάζει με το Ιράν.

Το πιο σημαντικό, ο δημοφιλής και λαϊκιστής πρώην πρωθυπουργός Imran Khan , που βρίσκεται σήμερα στη φυλακή, έχει κατηγορήσει την Αμερική για τα δεινά του, ένα επιχείρημα που έχει ευρεία υποστήριξη από το κοινό.

Ευτυχώς, η ΕΕ δεν κατηγορείται για τέτοιες αμαρτίες.

Αλλά ένας από τους κορυφαίους επιχειρηματικούς ηγέτες της χώρας μου λέει ότι, ενώ η ενιαία αγορά της ΕΕ είναι ακόμα σημαντική, η πολιτική θέση της Ευρώπης είναι «στο μηδέν» λόγω της παθητικής της στάσης για τον πόλεμο στη Γάζα και της «με πλήρη» υποστήριξη της von der Leyen στο Ισραήλ. .

Παρατηρώ ότι τα ευρωπαϊκά προϊόντα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τα τοπικά σούπερ μάρκετ και έχουν αντικατασταθεί από καλούδια που παράγονται στην Τουρκία, τη Μαλαισία, την Ινδονησία και την Ταϊλάνδη. Οι μπουτίκ πωλούν κινέζικα υφάσματα και υφάσματα.

Όλοι λένε ότι δεν παρακολουθούν πλέον CNN ή BBC λόγω της υποτιθέμενης προκατάληψης των καναλιών υπέρ του Ισραήλ, αλλά οι ανθεκτικοί ρεπόρτερ του Al Jazeera έχουν γίνει γνωστά ονόματα.

Σε αντίθεση με τη συμβατική δυτική σκέψη ότι ο Παγκόσμιος Νότος πέφτει θύμα της ρωσικής και κινεζικής προπαγάνδας, κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει RT ή CGTN.

Ακούω επανειλημμένα ότι η συλλογική άρνηση της Ευρώπης να προσπαθήσει να σταματήσει τον βίαιο πόλεμο του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει τη ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας, έχει καταστρέψει τη θέση της σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο.

«Αυτό θα κολλήσει ό,τι συμβεί στη συνέχεια», προειδοποιεί ένας έμπειρος φίλος δημοσιογράφος.

Καθώς οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο εξαπολύουν πλήγματα στην Υεμένη και η ΕΕ λέει ότι σχεδιάζει να στείλει τουλάχιστον τρία πολεμικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα μέχρι τον Μάρτιο για να σταματήσουν τις επιθέσεις των Χούτι σε εμπορικά πλοία, γίνεται όλο και περισσότερος λόγος για δυτική υποκρισία και διπλά μέτρα και σταθμά.

Οι φίλοι που παρακολουθούν τη ζωντανή ροή του Al Jazeera για τη νομική υπόθεση της γενοκτονίας κατά του Ισραήλ στη Νότια Αφρική, ρωτούν γιατί κανένα ευρωπαϊκό τηλεοπτικό κανάλι δεν δείχνει τη διαδικασία και γιατί η Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει την πρωτοβουλία της Πρετόρια. «Μοιάζει με ξεκάθαρο ερώτημα λευκού εναντίον μαύρου», λέει ένας επισκέπτης Αμερικανός φίλος.

Επιστρέφω στις Βρυξέλλες, πιο πεπεισμένος από ποτέ ότι ζούμε σε έναν αμετάκλητα κατακερματισμένο κόσμο.

Εδώ, το επίκεντρο παραμένει αν ο Μπάιντεν ή ο Ντόναλντ Τραμπ θα επικρατήσουν στις επερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου και τι σημαίνει αυτό για το «μέλλον της Ευρώπης».

Οποιαδήποτε προσπάθεια να επιστηθεί η προσοχή στην πιθανώς μόνιμη απώλεια φήμης της ΕΕ σε άλλα μέρη του κόσμου θεωρείται ασήμαντη, παροδική ανησυχία.

Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, τίποτα δεν έχει αλλάξει και η Δύση εξακολουθεί να καλεί τους πυροβολισμούς – συχνά κυριολεκτικά.

Η φαντασίωση ενισχύεται από τον πολλαπλασιασμό των συζητήσεων σε πάνελ που μοιάζουν με το Νταβός και των αυτοκαταπραϋντικών αφηγήσεων σχετικά με την «αναδημιουργία εμπιστοσύνης».

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι καμία ποσότητα αυτοπεποίθησης βάφλας στο Νταβός δεν μπορεί να αντικατοπτρίζει με ακρίβεια —ή να επανασυνδέσει— τις σημερινές ευρέως αποκλίνουσες εναλλακτικές πραγματικότητες μεταξύ μιας αυτάρεσκης Δύσης και ενός γεμάτου αυτοπεποίθηση και διεκδίκησης Παγκόσμιου Νότου.

Στο τέλος, βρήκα χαρά με φίλους και οικογένεια στο Καράτσι. Υπήρχαν επίσης πολλά στοιχεία ότι η ΕΕ εξακολουθεί να έχει σημασία — αλλά δυστυχώς για όλους τους λάθος λόγους.