Πριν από μερικές δεκαετίες, η « έξυπνη ισχύς » ήταν όλη η οργή στις συζητήσεις για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, σε μεγάλο βαθμό ως απάντηση στην αντιληπτή ανοησία της κυβέρνησης του τότε προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους επειδή είχε βαλτώσει σε δύο υπερπόντιους πολέμους. Οι υποστηρικτές της έξυπνης δύναμης χρησιμοποίησαν αυτές τις αποτυχημένες παρεμβάσεις για να επισημάνουν τους περιορισμούς των μέσων σκληρής ισχύος -όπως ο στρατιωτικός και ο οικονομικός εξαναγκασμός- για την επίτευξη στόχων εξωτερικής πολιτικής.

Η ιδέα της έξυπνης ισχύος φαίνεται ιδιαίτερα σχετική με τις συζητήσεις για την εξωτερική πολιτική σε αυτό που την περασμένη εβδομάδα ονόμασα «η εποχή της βλακείας των μεγάλων δυνάμεων». Τι ακριβώς όμως σημαίνει έξυπνη εξωτερική πολιτική; Δεν είναι εύκολη η απάντηση και αυτό μας λέει πολλά για τη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής γενικά.

Ένα μέρος για να ξεκινήσετε θα ήταν να εντοπίσετε τα επιθυμητά αποτελέσματα και να ρωτήσετε εάν οι πολιτικές που επιλέγουν οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων θα τα επιτύχουν. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η ειρήνη και η ευημερία φαίνονται σαν σαφώς επιθυμητά αποτελέσματα. Αν λοιπόν οι πολιτικές μιας κυβέρνησης επιφέρουν ειρηνικές σχέσεις με άλλες χώρες και κάνουν τη χώρα της πλουσιότερη, τότε πρέπει να είναι έξυπνες πολιτικές. Δικαίωμα; Όχι απαραίτητα.