Γιατί ζω στην Ουκρανία. Νομίζω ότι ίσως γνωρίζετε ότι εδώ ζούμε μια μέρα τη φορά. Κάθε μέρα που επιβιώνει είναι μια καλή μέρα. Μερικές φορές είναι δύσκολο να προσφέρεις μια δόση θετικότητας όταν διαβάζεις ειδήσεις ή κρύβεσαι από drones ή πύραυλους. Παρόλα αυτά, καθημερινά βιώνω μια σειρά από θετικά συναισθήματα γιατί σε λίγους μήνες, ο άντρας μου και εγώ θα έχουμε το δικό μας παιδί.

Πώς είναι λοιπόν να είσαι έγκυος σε μια χώρα σε πόλεμο; Εδώ είναι τα κορυφαία 5 ασυνήθιστα συναισθήματα που βιώνω σχεδόν κάθε μέρα.

1. Φόβος

Τις τελευταίες ημέρες, η Ρωσία εκτόξευσε νέους βαλλιστικούς πυραύλους στο Κίεβο.

Στις 3 τα ξημερώματα, ακούμε πρώτα τη δυνατή και μακρά πτήση αυτής της μηχανής θανάτου, μετά ένα μπαράζ πυροβολισμών του αντιπυραυλικού συστήματος και μόνο μετά τον ήχο του συναγερμού.

Δεν είναι ο ίδιος ζωώδης φόβος όπως στην αρχή της εισβολής. Ειλικρινά, όταν χτυπάει η σειρήνα, ξυπνάω, λέω "φτου Ρώσους! Δόξα στο αντιπυραυλικό σύστημα!" απενεργοποιήστε την εφαρμογή συναγερμού και επιστρέψτε για ύπνο (ή μάλλον, αφιερώστε άλλη μισή ώρα προσπαθώντας να βρείτε μια άνετη θέση, καθώς δεν είναι τόσο εύκολο στο τρίτο τρίμηνο).

Τώρα όμως, με τον νέο, άγνωστο, βαλλιστικό βομβαρδισμό, αυτό το κύμα φόβου εντείνεται. Άλλο είναι να πεθαίνεις ο ίδιος και άλλο όταν είσαι υπεύθυνος για ένα εντελώς νέο άτομο που δεν έχει δει ακόμη αυτόν τον κόσμο. Είναι περισσότερο ένας λογικός φόβος. Ο χειμώνας έρχεται ξανά και η ιστορία των βομβαρδισμών και των μπλακ άουτ θα επαναληφθεί. Μαθαίνουμε πάλι να κοιμόμαστε με ζεστά ρούχα. Και θα μάθετε γιατί είστε μελλοντική μαμά και τα πάτε περίφημα.

2. Άγχος

Κάτι κοντά στον φόβο, αλλά όχι ακριβώς. Δεν πρόκειται για ορθολογισμό αλλά για τον εσωτερικό σου εαυτό, ακατανόητο ακόμα για μένα.

Άρχισα να νιώθω αϋπνία. Ο γιατρός είπε ότι είναι φυσιολογικό στο τρίτο τρίμηνο, αλλά κατά τη διάρκεια του ραντεβού, μου έδωσε ένα ερωτηματολόγιο για το πόσο επιρρεπής είμαι στην κατάθλιψη και αν χρειάζομαι ψυχολογική βοήθεια. Ποτέ δεν πίστευα ότι ήμουν, τουλάχιστον σε όλη τη συνειδητή μου ζωή.

Σχετικά με την αϋπνία: Ξυπνούσα στις 4 το πρωί και ξαπλώνω στο κρεβάτι για μια ή δύο ώρες, κοιτάζοντας το ταβάνι. Αυτές τις λίγες μέρες, ξυπνάω λίγα λεπτά πριν πετάξει ένας πύραυλος πάνω από το σπίτι μας. Φυσικά, είναι απλώς μια σύμπτωση, αλλά αυτό το αίσθημα άγχους δεν φεύγει. Μαζί με αυτό το συναίσθημα, αυτή η κατάσταση μίσους εμφανίζεται όταν το στομάχι σκληραίνει, και μετά ακολουθεί ένας πόνος από κάτω. Βοηθάει να κατεβείτε στα τέσσερα για να χαλαρώσετε λίγο τους κοιλιακούς μύες.

Ηρεμείς το μωρό, πες του ότι όλα είναι καλά και θα περάσει. Και είστε έτοιμοι να σταθείτε στα τέσσερα μέχρι το πρωί μόνο και μόνο για να νιώσει άνετα το μωρό σας. Και θα το κάνεις γιατί είσαι μελλοντική μαμά και τα πας υπέροχα.

3. Αβεβαιότητα

Όχι στον εαυτό σου αλλά στο μέλλον. Όταν μάθαμε πριν από μερικές εβδομάδες ότι αποκτούσαμε γιο, ο άντρας μου ήταν εκστασιασμένος. ΕΝΑΣ ΓΙΟΣ! Αυτό ονειρευόταν (αν και είπε ότι το φύλο δεν έχει σημασία).

Στην αρχή, ανάσασα με ανακούφιση, «καλά, αυτό είναι καλό, στο μέλλον θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να βρει μια καλή δουλειά και να έχει έναν αξιοπρεπή μισθό γιατί τα υπολείμματα πατριαρχικών συστημάτων δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμα».

Αλλά μετά ήρθε το τρομερό, δυσάρεστο και γλοιώδες αίσθημα αβεβαιότητας. Ζούμε σε μια χώρα όπου γίνεται πόλεμος εδώ και 9 χρόνια. "Τι θα του συμβεί μετά; Είναι αγόρι; Πρέπει να προετοιμαστούμε για να πάει στην πρώτη γραμμή στο μέλλον; Τι θα συμβεί αν η οικονομία, που πέφτει στην άβυσσο, φτάσει σε ένα σημείο όπου πρέπει να ζούμε με μερίδες διατροφής; Πώς δίνει κανείς μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα παιδί σε μια χώρα που αγαπάς με όλη σου την καρδιά, αλλά δεν καταλαβαίνεις τι θα γίνει μετά; Κι αν (ή πότε) ο σύζυγός μου κληθεί στην πρώτη γραμμή, πώς να μεγαλώσεις ένα αγόρι χωρίς ένας πατέρας; Κι αν οι Ρώσοι καταλάβουν ολόκληρη τη χώρα;»

Στη συνέχεια, εικόνες των Bucha, Irpin, Hostomel — βίντεο με βιασμένα βρέφη και πυροβολημένα παιδιά εμφανίζονται ξανά στο μυαλό. Έχεις την αίσθηση ότι είναι πολύ κοντά, και μπορεί να συμβεί ξανά. Μετά μαζεύεσαι — "ηρέμησε, πρέπει να ζήσεις αυτούς τους 9 μήνες μόνο με θετικά συναισθήματα!" — αποσπάστε την προσοχή σας με ευχάριστα καθημερινά πράγματα. Και όλα φαίνονται καλά μέχρι την πρώτη σκανδάλη. Και μετά αρχίζει πάλι από την αρχή. Αλλά θα το αντεπεξέλθεις ξανά γιατί τα πας υπέροχα.

4. Θυμός

Θυμός για τα πάντα: πρώτα απ' όλα στους Ρώσους τρομοκράτες και ολόκληρο το έθνος τους γιατί κατά κάποιο τρόπο αποφάσισαν ότι έχουν το δικαίωμα να καταστρέψουν τη ζωή κάποιου.

Θυμός για τους Ουκρανούς που δεν δωρίζουν αρκετά και χαλαρώνουν σε ειρηνικές πόλεις (αν και είναι κατανοητό να ζεις αυτή τη ζωή γιατί αύριο μπορεί να μην υπάρχει, οπότε δεν χρειάζεται να ταφείς πρόωρα), οργή για διεφθαρμένους αξιωματούχους στην εξουσία που αμαυρώνουν τη φήμη της χώρας .

Θυμός για τους διεθνείς εταίρους γιατί, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, είναι «κουρασμένοι από τον πόλεμο» και μιλούν για μείωση της βοήθειας (αλλά όπως έγραψε ο Antoine de Saint-Exupéry: «Γίνεσαι υπεύθυνος, για πάντα, για ό,τι έχεις εξημερώσει». άρχισε να βοηθάει από τις πρώτες μέρες της εισβολής πλήρους κλίμακας, μη μας αφήσεις στα μισά. Κοιτάξτε τον χάρτη, η Ρωσία είναι τεράστια και έχει τόσους πολλούς πόρους για πόλεμο. Πώς θα αντεπεξέλθουμε χωρίς την υποστήριξή σας;).

Θυμός με τον εαυτό μου γιατί είχα το δικαίωμα να σκεφτώ ένα παιδί κατά τη διάρκεια του πολέμου; Πόσο υπεύθυνο ή ανεύθυνο είναι να γεννάς σε περίοδο μάχης; Και θυμός με τον εαυτό μου γιατί δεν άνοιξα το θερμαινόμενο πάτωμα, και τώρα γράφω αυτό το κείμενο σε κρύα κεραμικά πλακάκια. Αυτός ο θυμός είναι ήδη ένα είδος μόνιμης κατάστασης.

Νιώθεις σαν τον Δρ. Μπάνερ, που προσπαθεί να μην μετατραπεί σε Hulk και να μην πεταχτεί στους ανθρώπους. Αλλά σε σχεδόν δύο χρόνια εισβολής, το έμαθες αυτό. Τα πας περίφημα.

5. Άπειρη ευγνωμοσύνη και περηφάνια

Αν ήξερες πόσο περήφανη είμαι για αυτό το παιδί! Δεν έχει γεννηθεί ακόμα, αλλά είναι ήδη ένας ήρωας για μένα. Κατάφερε να επιβιώσει στη μήτρα κατά τη διάρκεια του στρες. Επέζησε όταν ήμασταν δύο φορές στο νοσοκομείο για συντήρηση.

Πήγε μαζί μου σε πολλά ταξίδια στο εξωτερικό (σύσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ και Ramstein), πήρε συνέντευξη από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Πρόεδρο της Λετονίας, τον Υπουργό Εξωτερικών της Εσθονίας και τον Βρετανό Πρέσβη στην Ουκρανία. Με έκανε να βρω το θετικό στις πιο μαύρες μέρες. Με κάνει να αγαπώ αυτή τη ζωή. Δεν ξέρω αν κάθε μητέρα στον πλανήτη είναι τόσο περήφανη για το μελλοντικό της παιδί, αλλά αυτή η Ουκρανή σίγουρα θα αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο.

Τα καταφέρνει ήδη υπέροχα.