Ξέραμε ότι η βελτίωση ήταν εύθραυστη, δεν φανταζόμασταν ότι θα ήταν τόσο σύντομη. Χρειάστηκε λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την επίσκεψη στο Αλγέρι του Jean-Noël Barrot , του Υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος φαινόταν να επαναφέρει τη Γαλλία και την Αλγερία στο μονοπάτι του ουσιαστικού διαλόγου, για να ξαναβυθιστεί η σχέση μεταξύ των δύο χωρών σε μια οξεία, παραλυτική κρίση. Ποτέ από την ανεξαρτησία το 1962 το χάσμα μεταξύ των δύο πρωτευουσών δεν φαινόταν τόσο βαθύ.

Τα γεγονότα αυτής της ξαφνικής κλιμάκωσης διαπιστώνονται . Εξαγριωμένος με τη σύλληψη στις 12 Απριλίου ενός πράκτορα του προξενείου της Αλγερίας στο Créteil στο πλαίσιο της δικαστικής έρευνας για την απαγωγή ενός Αλγερινού αντιπάλου στη Γαλλία , το Αλγέρι διέταξε την απέλαση μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες δώδεκα αξιωματούχων της γαλλικής πρεσβείας. Το Παρίσι απάντησε με ένα αμοιβαίο μέτρο, αποφασίζοντας με τη σειρά του να εκδιώξει δώδεκα πράκτορες των διπλωματικών και προξενικών αντιπροσωπειών της Αλγερίας στη Γαλλία και ανακαλώντας τον Γάλλο πρεσβευτή στο Αλγέρι για διαβουλεύσεις.

Οι ηγέτες των δύο χωρών φαίνεται ότι δεν μιλούν πλέον την ίδια γλώσσα. Ακόμη και οι ερμηνείες τους για τις διμερείς συμφωνίες και τις διεθνείς συμβάσεις διίστανται. Το Αλγέρι κραυγάζει για την παραβίαση της Σύμβασης της Βιέννης, η οποία διέπει το καθεστώς της διπλωματικής ασυλίας. Το Παρίσι επικαλείται την ίδια σύμβαση, της οποίας η παράγραφος Γ του άρθρου 31 προβλέπει ότι η ασυλία του διπλωματικού πράκτορα αίρεται όταν πρόκειται για πράξεις που πραγματοποιούνται «εκτός των επίσημων καθηκόντων του». Εκτός αν υποτεθεί ότι η απαγωγή αντιπάλων αποτελεί μέρος των επίσημων καθηκόντων του αλγερινού διπλωματικού προσωπικού, το γαλλικό δικαστικό σύστημα, το οποίο αναμφίβολα πρέπει να υπενθυμιστεί στο Αλγέρι ότι είναι ανεξάρτητο, δικαιολογείται να ζητήσει τη σύλληψη υπόπτων σε υπόθεση απαγωγής, ακόμη και αν είναι ξένοι προξενικοί πράκτορες.

Αυτές οι διαφωνίες για την ερμηνεία των κειμένων αντικατοπτρίζουν το βάθος της γαλλο-αλγερινής παρεξήγησης, η οποία παραδόξως πλησιάζει σε οριακό σημείο τη στιγμή που, με τον Εμμανουέλ Μακρόν, το Αλγέρι έχει να κάνει με τον πιο ανοιχτό Γάλλο πρόεδρο απέναντι στην Αλγερία από την ανεξαρτησία.

Η φύση του αλγερινού καθεστώτος εξηγεί πιθανώς γιατί το σημερινό αδιέξοδο επικεντρώνεται σε ζητήματα που σχετίζονται με την ασφάλεια και την ελευθερία της έκφρασης, είτε αφορά τη σύλληψη του προξενικού πράκτορα, την άρνηση εισδοχής στην Αλγερία παράνομων μεταναστών που στοχοποιούνται από την υποχρέωση να εγκαταλείψουν το γαλλικό έδαφος (OQTF), είτε την κράτηση του γαλλοαλγερινού συγγραφέα Boualem Sansal . Ωστόσο, ένα δημοκρατικό καθεστώς απλά δεν μπορεί να δεχτεί ότι το προσωπικό ασφαλείας από ξένες χώρες κυνηγάει επικριτικές φωνές εντός της διασποράς τους στην επικράτειά του. Αυτό ισχύει για τη Γαλλία, την Αλγερία και την Κίνα. Ομοίως, το μπλοκάρισμα από το Αλγέρι της διαδικασίας αποδοχής του πολύ μεγάλου αριθμού OQTF δημιουργεί μια απαράδεκτη κατάσταση για τη Γαλλία, μετά τη δολοφονία στη Mulhouse, για την οποία κατηγορείται ένας Αλγερινός υπό την OQTF, τον οποίο η χώρα του αρνήθηκε να πάρει πίσω δεκατέσσερις φορές.

Τι να κάνουμε; Η αντίθεση σε σκληρή γραμμή και διπλωματία ή σταθερότητα και διάλογο είναι δημαγωγία. Γιατί, μετά από μήνες διαφωνιών, ένα είναι ξεκάθαρο: ούτε η κρίση ούτε ο διάλογος έφεραν αποτελέσματα. Μια μορφή διαλόγου παραμένει απαραίτητη, έστω και μόνο για την αποκατάσταση των OQTF. Μπορούν όμως να χρησιμοποιηθούν και άλλοι μοχλοί, ιδίως αυτός της συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση που επιθυμεί να επαναδιαπραγματευτεί το Αλγέρι. Όλο και πιο διπλωματικά απομονωμένο στην περιοχή του, το αλγερινό καθεστώς δεν μπορεί να είναι παρόν σε όλα τα μέτωπα.