Πολλοί σύμμαχοι των ΗΠΑ είναι κατανοητά απογοητευμένοι, εκνευρισμένοι και απογοητευμένοι από την πολεμική προσέγγιση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σε αυτό που παλαιότερα ήταν οι στενότερες συνεργασίες της Ουάσιγκτον. Από τις απαιτήσεις να πληρώνουν περισσότερα για το προνόμιο προστασίας έως την επιβολή ιστορικά υψηλών εμπορικών περιορισμών σε αυτούς, ο Τραμπ έχει περάσει σε πλήρη ληστρική κατάσταση όσον αφορά την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Ενώ η έκταση των απαιτήσεων και των επιβολών του Τραμπ στους συμμάχους των ΗΠΑ είναι ακραία σε βαθμό, διαφέρουν πραγματικά σε είδος από τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν ιστορικά οι σύμμαχοι; Στην πραγματικότητα, αν και ορισμένοι μπορεί να αναρωτιούνται πώς μπορεί ο Τραμπ να συμπεριφέρεται στους συμμάχους με αυτόν τον τρόπο, η πραγματικότητα είναι ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι καθόλου πρωτοφανής, είτε από τις ΗΠΑ είτε γενικά.

Πριν από χρόνια, ο πολιτικός επιστήμονας και μελετητής διεθνών σχέσεων Τζέιμς Μόροου έγραψε ένα άρθρο με επιρροή με τίτλο « Συμμαχίες και ασυμμετρία », στο οποίο υποστήριξε ότι ενώ κράτη όλων των μεγεθών μπορούν να σχηματίσουν και να έχουν σχηματίσει συμμαχίες, οι πιο «φυσικές» συμμαχίες όσον αφορά την ιστορική τους συχνότητα και την πιθανότητα να διαρκέσουν είναι αυτές μεταξύ κρατών άνισου μεγέθους και ισχύος. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τέτοια ζεύγη είναι πιο πιθανό να αποφέρουν αμοιβαία οφέλη και για τα δύο μέλη της συμμαχίας. Συγκεκριμένα, το μικρότερο κράτος χρειάζεται προστασία, την οποία μπορεί να παρέχει το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο κράτος, με τη σειρά του, μπορεί να επωφεληθεί από τις «πληρωμές» που μπορεί να λάβει από το μικρότερο κράτος – είτε πρόκειται για δικαιώματα βάσης, προνομιακή πρόσβαση σε βασικούς οικονομικούς πόρους ή ακόμα και έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής του μικρότερου κράτους – σε αντάλλαγμα για την ασφάλεια που παρέχει. Με άλλα λόγια, αντί να συγκρατούνται οι συμμαχίες από κοινά συμφέροντα ή κοινές αξίες, συγκρατούνται με ακατέργαστη ανταλλαγή .