«Οι νέοι σερίφηδες, ή τα αφεντικά, είναι στην πόλη» – όπως είπε κάποιος, αλλά φαίνεται ότι και οι σερίφηδες οδηγούν παγκοσμίως!
Από αυτή την άποψη, και δεδομένου ότι η σοφία αναγνωρίζεται με την πλοήγηση σε μια νέα κατάσταση – φαίνεται ότι σύντομα η μόνη λύση για την επιβίωση ή/και την πρόοδο πολλών θεμάτων διεθνούς δικαίου (κράτη, διεθνείς οργανισμοί κ.λπ.) θα είναι η προσαρμοστικότητά τους – σε νέες γεωπολιτικές συνθήκες.
Επιπλέον, αν προσθέσουμε στην εισαγωγική παρατήρηση μια γαλλική θέση σύμφωνα με την οποία μόνο τα κράτη που διαθέτουν πυρηνικά όπλα (ΗΠΑ, Ρωσική Ομοσπονδία, Κίνα, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ινδία, Πακιστάν, Ισραήλ και Βόρεια Κορέα) είναι κυρίαρχα κράτη – τότε αυτό το νέο/αναδυόμενο παγκόσμιο πολιτικό πλαίσιο γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο.
Επιπλέον, σε αυτό το πλαίσιο, παρατηρείται μια τάση ότι ο κόσμος πλησιάζει σε μια εποχή – κατά την οποία η πολυπολική δυναμική (9 πυρηνικές δυνάμεις) θα ευθυγραμμιστεί εκ νέου και θα περιοριστεί στην κυριαρχία τριών μεγάλων δυνάμεων, με τρεις ισχυρούς ηγέτες.
Πολιτικό καρτέλ
Η παραπάνω υπόθεση θα μπορούσε, κάποια στιγμή στο μέλλον, να οδηγήσει στη δημιουργία ενός «πολιτικού καρτέλ» τριών υπερδυνάμεων – των ΗΠΑ, της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Κίνας . Εάν συνέβαινε αυτό, μια τέτοια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα (βασισμένη στο μοντέλο του καρτέλ, που είναι, από μόνο του, αρνητικός όρος) θα χώριζε τον σημερινό πολυπολικό κόσμο σε τρεις παγκόσμιες συμμαχίες, με τις αντίστοιχες σφαίρες επιρροής τους.
Ταυτόχρονα, δηλώνει ότι «δεν θα ανταπεξήλθε, δηλ. δεν θα διάλεγε τη σωστή πλευρά» σε αυτό το νέο και πολύπλοκο πλαίσιο θα κινδύνευε με περιθωριοποίηση ή ακόμα και εξαφάνιση από την πολιτική σκηνή.
(Υπενθυμίζουμε ότι ο όρος καρτέλ χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο στην οικονομία με την έννοια της εδαφικής διαίρεσης της αγοράς – μεταξύ ανταγωνιστικών εταιρειών με στόχο την επίτευξη του υψηλότερου δυνατού κέρδους – υπαγορεύοντας μονοπωλιακά τους όρους πώλησης…!).
Υλοποίηση/λειτουργία μιας τέτοιας νέας γεωπολιτικής δομής
Άρα, αναγνωρίζουμε ήδη ότι αυτό το υποθετικό γεωπολιτικό πλαίσιο που εξετάζεται θα είχε ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. (Είναι μια πολιτική ενός κράτους που στοχεύει στην επέκταση του ελέγχου σε άλλα κράτη με σκοπό την επίτευξη στρατιωτικής, οικονομικής ή πολιτικής υπεροχής. Φυσικά, γνωρίζουμε επίσης ότι αυτή η πολιτική οδήγησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914!)
Υποτακτικά δηλαδή. στο οικονομικό μέτωπο – ο προαναφερθείς πολιτικός χαρακτήρας πιθανότατα θα «συμπληρωνόταν πρακτικά» από τον μερκαντιλισμό – μια κατεύθυνση στην οικονομική θεωρία, της οποίας το δόγμα και η πρακτική βασίζονται στην άποψη ότι η οικονομική πρόοδος ενός κράτους μπορεί να διασφαλιστεί μέσω του «εμπορίου» σε βάρος άλλων «ασθενέστερων» χωρών, όπου επιτρέπονται όλα τα μέσα ανταγωνισμού – από τελωνειακή προστασία, σε ορισμένες περιοχές πολέμου και υβρίδια.
Δηλαδή, το αναδυόμενο γεωπολιτικό πλαίσιο θα εκδηλωνόταν μέσω μιας σταδιακής απομάκρυνσης, πρώτον, από το δημόσιο διεθνές δίκαιο και, δεύτερον, από τις γενικά αποδεκτές δυτικές αξίες – όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, ο συνταγματισμός, το κράτος δικαίου, η ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο φιλελευθερισμός, η ελεύθερη αγορά, ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους…
Σημειώνουμε ότι οι προαναφερθείσες «διασφαλίσεις κατά των πολέμων» (διεθνές δίκαιο και δυτικές αξίες) καθιερώθηκαν μετά τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο…
Επίσης, πρέπει να τονιστεί εδώ ότι οι διατάξεις της Διακήρυξης του Ελσίνκι του 1975 ορίζουν ότι σε περίπτωση διεθνών συγκρούσεων/πολέμων, τα σύνορα δεν μπορούν να αλλάξουν με τη βία, μαζί με τα πολιτικά μάντρα/επιταγές ότι η ειρήνη πρέπει να είναι δίκαιη και ότι ο επιτιθέμενος δεν πρέπει να ανταμείβεται…
Κοινωνικός Δαρβινισμός
Επιπλέον, όταν εξετάζεται αυτή η πιθανή πολιτική δυναμική, ξεχωρίζει το φαινόμενο του κοινωνικού δαρβινισμού και είναι απαραίτητο να το δούμε ξεχωριστά.
Ως εκ τούτου, ο όρος κοινωνικός δαρβινισμός χρησιμοποιείται κυρίως στο πλαίσιο ιδεών που δικαιολογούν την εκμετάλλευση των αδύναμων από τους ισχυρούς, με το σύνθημα της «επιβίωσης του ισχυρότερου». Δηλαδή, ο κοινωνικός δαρβινισμός πηγάζει από τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών – μέσω της φυσικής επιλογής (Κάρολος Δαρβίνος). Με άλλα λόγια – η ιστορία της ανθρώπινης φυλής είναι, στην ουσία της, μια διαδικασία εξέλιξης και επιβίωσης του πιο ικανού – είτε των ανθρώπων ως ατόμων, είτε των κοινωνικών κοινοτήτων (φυλές, λαοί, έθνη…). Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι σε όλη την ιστορία αυτή η θεωρία έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τον ρατσισμό, την κατάκτηση εδαφών, την υποταγή πληθυσμών κ.λπ.
Έρχεται η ώρα για τον κανόνα – «τόση δύναμη όσο και δικαιώματα»;
Τις τελευταίες εβδομάδες, παρατηρήσαμε ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε μετατρέπεται στην πραγματικότητα σε μια πολιτική σκηνή στην οποία «παίζουν» μόνο τρεις μεγάλοι αυταρχιστές – ο Βλαντιμίρ Πούτιν , ο Σι Τζινπίνγκ και ο Ντόναλντ Τραμπ . Δηλαδή, φαίνεται ότι – ειλικρινά, θέλουν να επεκτείνουν και να ενισχύσουν τα κράτη τους εδαφικά και με επιρροή.
Έτσι, ο Πούτιν έχει ξεκαθαρίσει ότι θέλει να επεκτείνει το κράτος του, δηλαδή ότι θέλει να «αναβιώσει» τη Ρωσική Αυτοκρατορία (η οποία ήταν μεγαλύτερη από την ΕΣΣΔ) με κάποια μορφή. Επιπλέον, ο Xi δήλωσε ότι θέλει να επεκτείνει την Κίνα στην Ταϊβάν, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και τις κτήσεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ο Τραμπ είναι επίσης αποφασισμένος να επεκτείνει τη χώρα του αναλαμβάνοντας τη Γροιλανδία, είναι σοβαρός για τον Παναμά και συνεχίζει να ασκεί πίεση στον Καναδά – να αλλάξει το καθεστώς του προς όφελος της Αμερικής!
*
Συμπερασματικά, οι δηλώσεις που παρουσιάστηκαν προηγουμένως –που υπαινίσσονται τη μελλοντική γεωπολιτική πραγματικότητα– προτείνουν να τονιστεί ιδιαίτερα ένα από τα χαρακτηριστικά του…
Το θέμα είναι ότι η προβλεπόμενη ανάπτυξη των προαναφερθεισών «αυτοκρατοριών» θα συμβαδίζει/συσχετίζεται με τη χρήση πολέμου και εθνικιστικής ρητορικής – γιατί ομογενοποιείται εθνικά . (Δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να φτάσουν στο αποκορύφωμά τους εάν προήχθησαν μέσω γενικά αποδεκτών αλλά αναποτελεσματικών αστικών αξιών.) Και ως εκ τούτου, η κορύφωσή τους (οι θεωρούμενες αυτοκρατορίες) θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο, για παράδειγμα, με με κάποια υποθετική – συμφωνία καρτέλ, όπως – «παίρνουμε την ανατολική Ουκρανία, παίρνεις την Ταϊβάν και παίρνεις τη Γροιλανδία»! Διαφορετικά, το 1914 θα μπορούσε να επαναληφθεί!
Το Λονδίνο σκέφτεται σοβαρά να στείλει την αεροπορία του στην Ουκρανία
Υπάρχουν προάγγελοι νέων γεωπολιτικών πραγματικοτήτων στη «γειτονιά μας»;
Ο Πούτιν ως αυτός που συνδέει τον Όρμπαν, τον Βούτσιτς και τον Ντόντικ
Για χρόνια, η ουγγρική κυβέρνηση χρηματοδοτούσε γενναιόδωρα ορισμένα αμερικανικά ακροδεξιά φόρουμ και θεσμούς κοντά στον Τραμπ. Ως εκ τούτου, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η εκλογική νίκη του Τραμπ (20 Ιανουαρίου 2025) εκπλήρωσε τις άγνωστες πολιτικές επιθυμίες του Βίκτορ Όρμπαν . Συγκεκριμένα, μέχρι τότε, ο Όρμπαν εργαζόταν «επιμελώς» για να αποσταθεροποιήσει την ΕΕ, αλλά (μόνο) σύμφωνα με τις οδηγίες της Μόσχας.
Ως εξήγηση για τέτοιες ασυνήθιστες «συμμαχίες» του Όρμπαν – προς τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, ο Ούγγρος της Βοϊβοντίνας Gabor Bodiš (που ζει στη Βουδαπέστη) επεσήμανε στο Al Jazeera (14 Μαρτίου 2025) ότι ίσως «1., πρόκειται για εκβιασμό του Orban ή του 2., ότι είναι πράκτορας ρωσικών υπηρεσιών». Ο Bodiš αναφέρει επίσης την πιθανότητα – «ότι 3ος, ο Orban απλά φαντάζεται ότι έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποστολή να καταστρέψει τον φιλελεύθερο κόσμο»!;
Επίσης, σύμφωνα με τον Bodiš, χάρη στις πρώτες κινήσεις του Τραμπ, ο Όρμπαν πιστεύει ότι πλέον, εκτός από την υποστήριξη του Πούτιν, έχει και την ανοιχτή υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Βίκτορ Όρμπαν παρατήρησε το 2012 ότι οι μεταμφιεσμένοι ριζοσπάστες/φασίστες στη Σερβία –ιδεολογικά κοντά του– ήταν απλώς μια ακόμη ρωσική επέκταση στην Ευρώπη. Σε αυτό το πλαίσιο, «Ο Όρμπαν υπολογίζει στον Αλεξάνταρ Βούτσιτς και τον κολλητό του Μίλοραντ Ντόντικ «ως εταίρους του για (αποσταθεροποιητικές) δραστηριότητες στα Δυτικά Βαλκάνια (ΔΒ). Την ίδια στιγμή, αλλά από την άλλη, ο Βούτσιτς έχει τον Όρμπαν ως συνεργάτη/λομπίστες στην Ε.Ε. Άρα, «τι νόημα έχει όλη αυτή η συμμαχία τους – αν όχι με σκοπό την αλλαγή των κρατικών συνόρων»!
Εμφύλιος πόλεμος στην ΕΕ για αυτήν την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που εξόργισε τον Νότο
Αντί για συμπέρασμα
Εδώ αρκεί μόνο να τονίσουμε την ελπίδα για σεβασμό του δημόσιου διεθνούς δικαίου και των επιτευγμένων πολιτισμικών αξιών, ή μάλλον να ελπίζουμε ότι η παγκόσμια τάξη που προβλέπεται και προβάλλεται σε αυτήν την ανάλυση –μυθοπλασία– δεν θα εδραιωθεί τελικά!
English 
Greek