Μια ανθρώπινη παλίρροια, ένας κατακλυσμός από πλακάτ και πολύχρωμα πανό γραμμένα με οργή και χιούμορ: η χώρα έζησε, την Παρασκευή 21 Μαρτίου, μια ημέρα εξαιρετικών διαδηλώσεων, ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας από τις δύο προηγούμενες ημέρες, μετά τη σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου , κύριου αντιπάλου και αληθινού μπάτε νουάρ του αρχηγού του κράτους, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Σχεδόν 300.000 άνθρωποι στη μεγαλούπολη του Βοσπόρου, σύμφωνα με το κόμμα του, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), συγκεντρώθηκαν μπροστά από τα δημοτικά γραφεία στο Saraçhane. Συνολικά, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία κατά τη διάρκεια της νύχτας, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε 45 από τις 81 επαρχίες της χώρας. Ένα άνευ προηγουμένου κύμα οργής, που απηχεί με τον δικό του τρόπο τα μεγάλα κινήματα διαμαρτυρίας στο πάρκο Γκεζί που έλαβαν χώρα το 2013, ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη. Σε σημείο να αναρωτιέμαι πώς έφτασε η Τουρκία σε αυτό το σημείο.

Από τη δημιουργία της Δημοκρατίας το 1923, η χώρα σίγουρα δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά μια πλήρης ή ακόμα και πλήρης δημοκρατία, αλλά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών σηματοδοτούν αναμφισβήτητα μια καμπή στην αυταρχική και αυταρχική της μετατόπιση. Ενώ η σύλληψη ενός πολιτικού ηγέτη δεν είναι δυστυχώς κάτι καινούργιο από μόνη της – από τον πρωθυπουργό Αντνάν Μεντερές το 1960 έως τον φιλοκουρδικό ηγέτη Σελαχατίν Ντεμιρτάς το 2016, συμπεριλαμβανομένου του Μπουλέντ Ετζεβίτ το 1980, η σύγχρονη τουρκική ιστορία είναι γεμάτη παραβιάσεις του κράτους δικαίου – η σύλληψη του Ekrem Imamoglu την Τετάρτη 1 Μαρτίου γίνεται ειδική περίπτωση.

Σας απομένει να διαβάσετε το 78,43% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.