Περιοδικό

Τον Σεπτέμβριο του 1995, μετά την Τέταρτη Παγκόσμια Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις Γυναίκες, που πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο της Κίνας, εκδόθηκε μια δήλωση που διακήρυξε, μεταξύ άλλων, ότι «τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα». Το ψήφισμα που προέκυψε προσδιόρισε 12 «κρίσιμους τομείς ανησυχίας», που κυμαίνονται από «Το επίμονο και αυξανόμενο βάρος της φτώχειας για τις γυναίκες» έως την άνιση πρόσβαση στην εκπαίδευση, τη βία κατά των γυναικών έως την «ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών στην κατανομή της εξουσίας και στη λήψη αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα».

Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, όπως είπε ο Misun Woo – περιφερειακός συντονιστής του Φόρουμ Ασίας Ειρηνικού για τις Γυναίκες, το Δίκαιο και την Ανάπτυξη (APWLD) – στη Διευθύνουσα Συντάκτρια του The Diplomat, Catherine Putz, στην ακόλουθη συνέντευξη, οι γυναίκες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν πολλές από τις ίδιες ακριβώς προκλήσεις.

«Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί δεν έχουν γίνει πολλές αλλαγές για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών και τον τερματισμό της αδικίας;» Ο Γου τόνισε.

Στην παρακάτω συνέντευξη, ο Woo υπογραμμίζει τη διασυνδεδεμένη φύση αυτών των προκλήσεων. Δεν είναι μόνο η πατριαρχία. άλλες «δομικές αιτίες περιθωριοποίησης και ανισότητας» –όπως η παγκοσμιοποίηση, η κλιματική αλλαγή, οι διάφοροι φονταμενταλισμοί και ο μιλιταρισμός– βρίσκονται πίσω από τη στασιμότητα των δικαιωμάτων των γυναικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα.

Τα επόμενα χρόνια, λέει ο Woo, «θα είναι κρίσιμο για τα φεμινιστικά κινήματα και τα κινήματα για τα δικαιώματα των γυναικών, ειδικά με τη φεμινιστική ηγεσία του Παγκόσμιου Νότου, να διατυπώσουν λύσεις, να ανακτήσουν τρόπους ζωής και ύπαρξης που έχουν χαθεί λόγω διαφόρων μορφών κυριαρχίας και καταπίεσης και να συνδέσουν αυτές τις ιστορίες και λύσεις τόσο κάθετα όσο και οριζόντια, ώστε να μπορούμε να συν-φανταστούμε συγκεκριμένα ένα νέο μέλλον».

Κατά τη συνομιλία με τα πολλά μέλη και τους συνεργάτες του APWLD σε όλη την Ασία, υπάρχουν κοινά θέματα σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες;

Οι γυναίκες σε όλη την Ασία και τον Ειρηνικό αντιμετωπίζουν πολυάριθμες μορφές παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διακρίσεων. Αυτές περιλαμβάνουν τη σεξουαλική βία και τη βία με βάση το φύλο, την εντεινόμενη φτώχεια και την οικονομική εκμετάλλευση – όπου η τρέχουσα παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να εξάγει τη γυναικεία (φθηνή) εργασία, ειδικά στην απλήρωτη/κακώς αμειβόμενη εργασία φροντίδας και το χάσμα στις αμοιβές μεταξύ των φύλων – αδύναμη πολιτική εκπροσώπηση και ηγετική δύναμη και διευρυνόμενες ανισότητες και έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και την υγεία. Η κρίση χρέους και οι ιδιωτικοποιήσεις βαθαίνουν αυτά τα εμπόδια, ενώ η κλιματική κρίση και η εντεινόμενη ώθηση ενάντια στα φεμινιστικά κινήματα και τα κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών επιδεινώνουν αυτές τις προκλήσεις.

Το χειρότερο μέρος αυτής της ιστορίας είναι ότι αυτές οι συνεχείς προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες δεν είναι καινούριες. Για παράδειγμα, η Διακήρυξη του Πεκίνου και η Πλατφόρμα Δράσης (1995) αντιμετώπισε τις ίδιες ανησυχίες μέσω των 12 κρίσιμων τομέων ανησυχιών της. Φέτος σηματοδοτεί την 30ή επέτειο της Διακήρυξης του Πεκίνου και της Πλατφόρμας Δράσης. την 25η επέτειο της απόφασης 1325 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία δεσμεύει τα κράτη μέλη να υποστηρίξουν τη συμμετοχή και την ηγεσία των γυναικών στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και την ανασυγκρότηση μετά τη σύγκρουση· και τη 10η επέτειο της Συμφωνίας του Παρισιού COP21 για την Κλιματική Αλλαγή και τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης. Ωστόσο, για τις περισσότερες γυναίκες στην Ασία και τον Ειρηνικό, η φετινή χρονιά πιθανότατα θα είναι έτος πένθους, καθώς δεν έχουν υπάρξει πολλές αλλαγές στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων, την αδικία, τις διακρίσεις ή τις ανισότητες που αντιμετωπίζουν.

Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί δεν έχουν γίνει πολλές αλλαγές για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών και τον τερματισμό της αδικίας;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Είναι επειδή οι δομικές αιτίες της περιθωριοποίησης και της ανισότητας παραμένουν αδιευκρίνιστες. Τα αίτια είναι πολύπλοκα και αλληλένδετα, και ως εκ τούτου απαιτούν μακροπρόθεσμες στρατηγικές και πίεση διασταυρούμενων κινήσεων για να αλλάξουν. Η ανάλυση του APWLD επικεντρώνεται στη συγχώνευση της πατριαρχίας με συστήματα που υπονομεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών: παγκοσμιοποίηση, φονταμενταλισμοί και μιλιταρισμός, και πώς η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός συνεχίζουν να εκδηλώνονται σε αυτά τα αλληλένδετα συστήματα καταπίεσης.

Μέσα από αμέτρητες συνομιλίες και δημιουργία διαστήματος, μαθαίνουμε ότι υπάρχουν ορισμένες κοινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Αυτές οι κοινές προκλήσεις δεν λειτουργούν σε σιλό, αλλά είναι βαθιά δομικές με σύνθετες συνέπειες μεταξύ των γενεών στα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών. Και γι' αυτό το APWLD δίνει προτεραιότητα σε αυτές τις κοινές προκλήσεις για να βοηθήσει τα διασταυρούμενα κινήματά μας να διαταράξουν και να διαλύσουν το πολύ διασυνδεδεμένο σύστημα καταπίεσης.