Μια μέρα τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, ο Πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι ανέθεσε στο ινδικό Ναυτικό τρία πολεμικά πλοία που κατασκευάστηκαν ιθαγενώς: ένα αντιτορπιλικό, μια φρεγάτα και ένα υποβρύχιο. Αμέσως μετά, μια άλλη φρεγάτα τύπου Krivak III, που κατασκευάστηκε στη Ρωσία για την Ινδία, εντάχθηκε στον δυτικό στόλο του Ινδικού Ναυτικού. Αν και αυτή είναι μια αξιοσημείωτη αύξηση της δύναμης σε διάστημα μόλις ενός μήνα, η Ινδία έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να αναπτύξει το ναυτικό των 200 πλοίων που ένας σχεδιαστής δυνάμεων του Νέου Δελχί περιέγραψε ως «το ελάχιστο μέγεθος στόλου που απαιτείται για την ασφάλεια μιας γειτονιάς όπου υπάρχουν λιγότεροι γείτονες από κουκούλες».

Οι αριθμοί πολεμικών πλοίων είναι ζωτικής σημασίας για το εύρος των αποστολών που εκτελεί καθημερινά το ναυτικό της Ινδίας. Απαιτείται να παρακολουθεί και να προστατεύει πάνω από 7.500 km χερσονήσου και νησιωτικής ακτογραμμής και περισσότερα από 2 εκατομμύρια τετραγωνικά km αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Τα υπεράκτια περιπολικά σκάφη του πολεμικού ναυτικού προστατεύουν την εμπορική ναυτιλία από τη λεηλασία από πειρατές, εγκληματίες και τρομοκράτες που δρουν από παράνομα ύδατα καβάλα στο Κέρας της Αφρικής. Έχοντας αναλάβει πρόθυμα τους ρόλους και τις ευθύνες του «θυρωρού» του Ινδικού Ωκεανού, το Ινδικό Ναυτικό αναμένεται να διατηρήσει ανοιχτούς τις διεθνείς ναυτιλιακές λωρίδες, που εκτείνονται από τα στενά του Ορμούζ και τον Κόλπο του Άντεν μέχρι το Στενό της Μάλακκα, μέσω του οποίου ρέει πάνω από το 30 τοις εκατό του παγκόσμιου εμπορίου.

Αυτό απαιτεί από το ναυτικό να δημιουργήσει μια περιφερειακή αρχιτεκτονική ασφάλειας και να δημιουργήσει ικανότητες και δυνατότητες εντός των ελαφρών περιφερειακών ναυτικών για την αστυνόμευση αυτών των υδάτων. Η Ινδία καθορίζει τα θαλάσσια σύνορά της, και ως εκ τούτου τις ευθύνες της για την ασφάλεια, εκτενώς — από την αφρικανική ακτή στα δυτικά. στον Νότιο Ωκεανό και την Ανταρκτική στο νότο. και στη Μιανμάρ, την Ταϊλάνδη, τη Μαλαισία και την Ινδονησία στα ανατολικά.

Παράλληλα με αυτές τις οικονομικές, αστυνομικές και διπλωματικές ευθύνες, τα ινδικά πολεμικά πλοία προετοιμάζονται συνεχώς για τον πρωταρχικό τους ρόλο της μάχης. Το ναυτικό πρέπει να αμυνθεί ενάντια σε μια ισχυρή συμμαχία μεταξύ μιας αναδυόμενης υπερδύναμης – της Κίνας – και του Πακιστάν, του ποδιού της γάτας της Κίνας στη γειτονιά της Ινδίας. Περιπλέκοντας τη μήτρα ασφαλείας του Νέου Δελχί είναι η αρχή της αποφυγής των συμμαχιών. Αυτό αφήνει τα 160 πολεμικά πλοία και τα 20 υποβρύχια της Ινδίας να τεντωθούν πλήρως ενάντια στο Ναυτικό του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας (PLAN), το οποίο διαθέτει σχεδόν 500 μαχητές επιφανείας και 60 υποβρύχια. Σε περίπτωση εχθροπραξιών με την Ινδία, το ΣΧΕΔΙΟ μπορεί να αναμένεται να ενισχυθεί από το Πακιστανικό Ναυτικό, το οποίο κατευθύνει την πορεία του προς ένα μέγεθος στόλου 70 πολεμικών πλοίων και 13 υποβρυχίων.

Το Νέο Δελχί θα βασιζόταν σε μια ασύμμετρη απάντηση, όπως η οικοδόμηση των στρατηγικών του δυνάμεων και η έγκαιρη σηματοδότηση μιας πυρηνικής απειλής. Αλλά παράλληλα με αυτό, το ινδικό ναυτικό θα πρέπει επίσης να συσκευάσει περισσότερη συμβατική ισχύ πυρός στα πολεμικά του πλοία. Το ναυτικό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης έδωσε ένα παράδειγμα, με τα αντιτορπιλικά κλάσης Udaloy και Sovremenny να έχουν 16 βλήματα το καθένα.

Ο νόμος του Λάντσεστερ, ένα μαθηματικό μοντέλο για την πρόβλεψη των αποτελεσμάτων και των απωλειών στο πεδίο της μάχης, υποδεικνύει ότι εάν το ΣΧΕΔΙΟ κρατηθεί μακριά και η πλήρης δύναμη του ινδικού Ναυτικού ασκηθεί στο Ναυτικό του Πακιστάν, το τελευταίο θα έπαυε να υπάρχει εντός 24-48 ωρών. Έχοντας επίγνωση αυτής της σχετικής αδυναμίας, το ναυτικό του Πακιστάν θα αποφύγει τη μάχη στην ανοιχτή θάλασσα, όπου η ινδική ναυτική δύναμη πυρός θα το καταστρέψει γρήγορα. Αντίθετα, τα πακιστανικά πολεμικά πλοία πιθανότατα θα αποσυρθούν γρήγορα στα παράκτια λιμάνια όπου θα προστατεύονται από την πακιστανική αεροπορία που εδρεύει στην ξηρά. Η ναυτική στρατηγική του Πακιστάν μπορεί να είναι μόνο να διασφαλίσει ότι όσο το δυνατόν λιγότερα πακιστανικά πολεμικά πλοία θα έρθουν σε επαφή με όσο το δυνατόν λιγότερα ινδικά πολεμικά πλοία, για όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο, αναιρώντας το αριθμητικό πλεονέκτημα και τη δύναμη πυρός του Ινδικού Ναυτικού.

Η πρόκληση της Ινδίας θα είναι τότε: Πώς μπορεί ένα απρόθυμο ναυτικό του Πακιστάν να αναγκαστεί να πολεμήσει; Εάν αποφεύγει πεισματικά τη μάχη, τα ινδικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη θα πρέπει όλα να πλησιάσουν και να επιτεθούν στα λιμάνια του Πακιστάν παρά την εγγύτητα των πακιστανικών αεροπορικών βάσεων. Για να παρέχουν αεροπορική κάλυψη για την προσέγγιση των ακτών του Πακιστάν, τα πολεμικά πλοία της Ινδίας θα πρέπει όλα να φέρουν τον εγχώριο ινδο-ισραηλινό πύραυλο εδάφους-αέρος μεγάλου βεληνεκούς (LR-SAM), το πιο ισχυρό όπλο αεράμυνας της Ινδίας, το οποίο είναι θανατηφόρο έως 70 χιλιόμετρα.

Αυτό περιορίζει τις ναυτικές επιλογές του Πακιστάν. Από τα αεροσκάφη θαλάσσιας περιπολίας μεγάλης εμβέλειας (LRMP), μόνο το P-3C Orion έχει την αντοχή να πετάξει αποστολές 16 ωρών σαρώνοντας τον ωκεανό για επιφανειακούς στόχους. Επιπλέον, η θέση του Orion διακυβεύεται με τον πρώτο του αντιπλοϊκό πύραυλο, ακόμη και όταν εκτοξεύεται από το μέγιστο βεληνεκές των 50 km. Δεδομένου ότι η αυτονομία του LR-SAM είναι 70 km, το Πακιστανικό Orion είναι εξαρχής αγανακτισμένο. Αυτό το σενάριο υποθέτει ότι δεν υπάρχει ινδικό αεροπλανοφόρο. Εάν υπήρχε ένα, το Orion πιθανότατα θα καταρρίφθηκε πριν μπορέσει να βγει από τον χώρο μάχης.

Ελλείψει βιώσιμης υποστήριξης από το ΣΧΕΔΙΟ, η μόνη ρεαλιστική στρατηγική του Πακιστανικού Ναυτικού είναι η άρνηση της θάλασσας, με επίκεντρο τη χρήση υποβρυχίων και ναρκών. Δεδομένου ότι τα συμβατικά υποβρύχια κινούνται αργά, ακόμη και με ανεξάρτητη από τον αέρα πρόωση (AIP), αναπτύσσονται σε σημεία πνιγμού, όπου σίγουρα θα έρθουν τα πλοία-στόχοι, όπως οι είσοδοι στο λιμάνι της Βομβάης, στον κόλπο του Kutch και στον κόλπο του Cambay. Με τη σκόπιμη βύθιση ενός πλοίου στο στόμιο ενός μεγάλου λιμανιού όπως το Visakhapatnam ή το Karwar, ή με την εξόρυξη της εισόδου του λιμανιού, θα ήταν δυνατό για έναν μικρό αριθμό πακιστανικών πλοίων να εμφιαλώσουν μεγάλο μέρος του στόλου πολεμικών πλοίων της Ινδίας.

Για να αντιμετωπίσει μια τέτοια πιθανότητα, λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος Ινδο-Πακιστάν το 1971, το μοναχικό αεροπλανοφόρο της Ινδίας, INS Vikrant, απέπλευσε από το Visakhapatnam με τα αεροσκάφη Alize και Seahawk επί του σκάφους. Ωστόσο, σήμερα, τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές ακτές, το ναυτικό της Ινδίας έχει έλλειψη υποβρυχίων, πλοίων κατά των ναρκών και ανθυποβρυχίων.

Η Ινδία χρειάζεται επίσης έναν σημαντικά μεγαλύτερο υποβρύχιο στόλο για να εμποδίζει τα κινεζικά υποβρύχια και πολεμικά πλοία να περάσουν από τις βάσεις τους στη Νότια Σινική Θάλασσα, μέσω των τεσσάρων στενών Malacca, Sunda, Lombok και Ombai Wettar, στον Ινδικό Ωκεανό. Ο συντονισμός μιας τέτοιας επιχείρησης σε χιλιάδες χιλιόμετρα απαιτεί από τα υποβρύχια να επικοινωνούν με τα κεντρικά γραφεία της ξηράς χρησιμοποιώντας ισχυρές και αξιόπιστες ζεύξεις πολύ χαμηλής συχνότητας (VLF). Το Ινδικό Ναυτικό ανέθεσε έναν τέτοιο σύνδεσμο το 2012 στο INS Kattabomman, στο Ταμίλ Ναντού.

Στις 15 Οκτωβρίου 2024, ο υπουργός Άμυνας Rajnath Singh εγκαινίασε έναν δεύτερο σταθμό επικοινωνίας στο προστατευτικό δάσος Damagundam, Telangana. Αυτές οι ζεύξεις VLF θα επιτρέψουν στα υποβρύχια, ακόμη και όταν επιχειρούν μακριά από τις ακτές της Ινδίας, να ανταλλάσσουν πληροφορίες με ασφάλεια. Αυτή η ικανότητα είναι ακόμη πιο κρίσιμη για την υποβρύχια πυρηνική αποτροπή της Ινδίας. Τα δύο υποβρύχια βαλλιστικά πυρηνικά υποβρύχια (SSBN) του ναυτικού κατηγορίας Arihant απαιτούν σαφείς εντολές από την ακτή για την αποφυγή πυρηνικών καταστροφών.

Αν και το Νέο Δελχί γνωρίζει για το έλλειμμα πολεμικού πλοίου του ναυτικού, εξακολουθεί να αγωνίζεται να διατηρήσει ένα μόνο πολεμικό πλοίο στον σταθμό ανά πάσα στιγμή για καθήκοντα κατά της πειρατείας στον Κόλπο του Άντεν. Αντίθετα, το ΣΧΕΔΙΟ στέλνει τρεις ομάδες εργασίας κάθε χρόνο για περιπολίες κατά της πειρατείας. Κάθε ομάδα εργασίας αποτελείται από δύο αντιτορπιλικά, ένα απόσπασμα Ειδικών Δυνάμεων, τουλάχιστον ένα υποβρύχιο και ένα «πλοίο ολοκληρωμένου εφοδιασμού», το οποίο μεταφέρει 20.000 τόνους καυσίμων.

Σε αντίθεση με την Ινδία, η Κίνα στέλνει τις πιο σύγχρονες πλατφόρμες της για να τις δει ο κόσμος. Και ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα.