Ιστορία μιας έννοιας. Η χριστιανική δημοκρατία επιστρέφει στην καρδιά των ευρωπαϊκών πολιτικών ειδήσεων. Εκτός από την υποψηφιότητα στο Matignon του κεντρώου Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος ισχυρίζεται ότι την κληρονομεί, η συμμαχία υπό την ηγεσία της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) θεωρείται το φαβορί στις γερμανικές βουλευτικές εκλογές στις 23 Φεβρουαρίου, παρουσιάζοντας ως τον υπερασπιστή του Χριστιανισμού ως «κουλτούρας αναφοράς» , σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτού του φιλελεύθερου-συντηρητικού κόμματος.

Η ετικέτα φαίνεται να ενώνει ένα ευρύ φάσμα πολιτικών ευαισθησιών. Το 2018, στο τοπικό δημόσιο ραδιόφωνο, ο Ούγγρος εθνικιστής Βίκτορ Όρμπαν υποστήριξε επίσης «μια παλαιού τύπου χριστιανική δημοκρατία, της οποίας οι ρίζες είναι βαθιά στην ευρωπαϊκή παράδοση».

Τι σημαίνει όμως πραγματικά αυτός ο όρος; Η χριστιανική δημοκρατία εμφανίζεται, από τα πρώτα της βήματα τον 19ο ^αιώνα , ως καρπός μιας έντασης μεταξύ των αντίπαλων δυνάμεων. Εκείνη την εποχή, οι μη μοναρχικοί Καθολικοί ήταν χωρισμένοι μεταξύ φιλελεύθερων και «αδιάλλακτες» , οι οποίοι «απέρριπταν τον φιλελεύθερο ατομικισμό και το συγκεντρωτικό κράτος» και φιλοδοξούσαν σε «μια οργανική κοινωνία, βασισμένη σε σώματα και ενώσεις» . σύμφωνα με τον ιστορικό Jean-Marie Mayeur ( Από τα καθολικά κόμματα στη χριστιανική δημοκρατία , Armand Colin, 1980). Η χριστιανική δημοκρατία γεννήθηκε από μια «συνάντηση» μεταξύ αυτών των ρευμάτων, που μοιράζονται την επιθυμία να εμφυσήσουν χριστιανικό πνεύμα στις κοινωνίες μας, χωρίς ωστόσο να επιστρέψουν σε μια μοναρχία θεϊκού δικαιώματος.

Το κίνημα αποκρυσταλλώθηκε το 1848, με τη δημιουργία της γαλλικής επιθεώρησης L'Ere nouvelle , γύρω από την οποία έλκονταν προσωπικότητες όπως ο δοκιμιογράφος Frédéric Ozanam, οι ηγούμενοι Henry Maret και Henri-Dominique Lacordaire, οι οποίοι υπερασπίστηκαν, ενάντια στο Βατικανό, τη συμβατότητα του ιδεώδους και της δημοκρατικής πίστης. Ο ιστορικός Jean-Baptiste Duroselle μιλά για την «πρώτη χριστιανική δημοκρατία» , του οποίου η ορμή θα έσπασε –τουλάχιστον στη Γαλλία– η Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα Γ' (1852-1870) και ο πόλεμος με την Πρωσία.

Σας απομένει να διαβάσετε το 65,29% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.