Λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία του, ο Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε προεδρικό διάταγμα ανακοινώνοντας την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ). Εφαρμόζει έτσι μια αποχώρηση που είχε ήδη ξεκινήσει στο τέλος της πρώτης του θητείας , την οποία όμως είχε διακόψει ο Τζο Μπάιντεν όταν ανέλαβε την εξουσία . Σύμφωνα με τους κανόνες του οργανισμού του ΟΗΕ, ένα κράτος μέλος πρέπει να γνωστοποιήσει την απόσυρσή του δώδεκα μήνες νωρίτερα, που σημαίνει ουσιαστική αναχώρηση τον Ιανουάριο του 2026. Όμως, προς το παρόν, δεν είναι βέβαιο ότι η αμερικανική κυβέρνηση θα σεβαστεί αυτό το χρονοδιάγραμμα.

Οι συνέπειες αυτής της απόσυρσης είναι σαφείς. Από τη μία πλευρά, ο ΠΟΥ χάνει έναν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του, πολλούς εμπειρογνώμονες που τοποθετούνται στο ίδρυμα, ένα διπλωματικό κανάλι ανταλλαγής πληροφοριών με την αμερικανική κυβέρνηση και τους σημαντικούς θεσμούς της και (ενδεχομένως) πρόσβαση σε ένα δίκτυο 71 αμερικανικών συνεργατικών κέντρων.

Από την άλλη πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τη θέση τους στη Γενική Συνέλευση του ΠΟΥ, η οποία καθορίζει τις στρατηγικές κατευθύνσεις της δομής, καθώς και την πρόσβαση σε παγκόσμια δεδομένα που κατέχει ο οργανισμός. Για παράδειγμα, ήταν αυτή που έλαβε τη γενετική αλληλουχία του ιού Covid-19 από την Κίνα.

Πιο ενδιαφέρον είναι να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις αυτής της καταστροφικής απόφασης στο σύστημα διακυβέρνησής μας στην παγκόσμια υγεία και, τελικά, στην υγεία των πληθυσμών. Αυτές οι επιπτώσεις είναι τεσσάρων ειδών.

Μειωμένη ικανότητα καθοδήγησης παγκόσμιας πολιτικής

Επειδή εστιάζει κυρίως σε επιστημονικά και τεχνικά ζητήματα, ο ΠΟΥ παραμένει ένα φόρουμ όπου τα κράτη μπορούν να συμφωνήσουν για την παγκόσμια πολιτική, παρά τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η εκστρατεία κατά της ευλογιάς (εξαφανίστηκε το 1980), που υλοποιήθηκε από κοινού με ειδικούς από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΣΣΔ στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου.

Χάνοντας ένα από τα ιδρυτικά μέλη του, ο ΠΟΥ βλέπει την ικανότητά του να οδηγεί την παγκόσμια πολιτική, που έχει ήδη μειωθεί τα τελευταία χρόνια, σημαντικά αποδυναμωμένη. Παρατηρήσαμε, ιδιαίτερα μετά την πανδημία του Covid-19, μια υποχώρηση των χωρών προς τις περιφερειακές συμμαχίες, που θεωρείται πιο πιθανό να οδηγήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες. Αυτός ο κατακερματισμός κινδυνεύει να επιταχυνθεί, ακόμη και όταν αυξάνονται οι κίνδυνοι για την υγεία από την κλιματική αλλαγή ή τις αυξανόμενες συγκρούσεις.

Σας απομένει να διαβάσετε το 62,51% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.