Την περασμένη εβδομάδα, ένα ομοσπονδιακό δικαστήριοδιέταξε μια εργολαβική εταιρεία στον τομέα της άμυνας, την CACI International, να πληρώσει 42 εκατομμύρια δολάρια σε τρεις Ιρακινούς άνδρες που βασανίστηκαν πριν από δύο δεκαετίες στη διαβόητη φυλακή Abu Ghraib στο Ιράκ. Η καταγγελία ισχυριζόταν ότι οι υπάλληλοι της CACI, οι οποίοι εργάζονταν ως ανακριτές για τον αμερικανικό στρατό στο Αμπού Γκράιμπ, ήταν συνένοχοι στις καταχρήσεις που διέπραξε το προσωπικό του αμερικανικού στρατού, οι οποίες περιελάμβαναν κρατήσεις αιχμαλώτων σε θέσεις άγχους, εξαναγκασμό γυμνού σε αυτούς και χρήση σκύλων για να τους απειλήσουν .

Οι τρεις διάδικοι ήταν μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης ομάδας κρατουμένων που υπέστησαν θύματα του αμερικανικού στρατού και των αμυντικών εργολάβων στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι καταχρήσεις στη φυλακή του Abu Ghraib ήταν ενδημικές μέχρι το 2004, όταν διέρρευσαν στα μέσα ενημέρωσης και καταδικάστηκαν ευρέως. Λίγοι στρατιωτικοί οδηγήθηκαν σε στρατοδικείο εκείνη την εποχή, αλλά αυτή η νέα ετυμηγορία είναι η πρώτη υπόθεση εναντίον μιας εταιρείας για το ρόλο της στις φρικαλεότητες. Ήταν, ωστόσο, η πρώτη φορά που κάποιο από τα θύματα του Αμπού Γκράιμπ ακούστηκε από ένορκο στο δικαστήριο ή έλαβε οποιοδήποτε είδος αποζημίωσης για όσα βίωσαν.

Ίσως το πιο σημαντικό, ωστόσο, αυτή η υπόθεση αντιπροσωπεύει επίσης την τελευταία ιστορία επιτυχίας σε μια σημαντική παγκόσμια τάση: την επιδίωξη και την απόκτηση δικαιοσύνης εκ μέρους των θυμάτων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο εναντίον ιδιωτικών φορέων αλλά και από ιδιωτικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που υποκαθιστούν και /ή να αυξήσει την τακτική επιβολή του νόμου. Το Κέντρο Συνταγματικών Δικαιωμάτων , το οποίο υπέβαλε αυτήν την αξίωση για λογαριασμό των εναγόντων, έχει ιστορικό χρήσης των διαθέσιμων δικαστικών μηχανισμών με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, μια σειρά από άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις κάνουν παρόμοια είδη εργασίας «επιβολής του νόμου» – η οποία περιλαμβάνει συλλογή και συλλογή δεδομένων, επιχειρηματολογία για ποινική δίωξη μέσω διεθνών δικαστηρίων και, όταν αυτό αποτυγχάνει, μηνύσεις κρατών και εταιρειών για αστικές αποζημιώσεις – όταν οι κρατικές απαντήσεις σε ανθρώπινες οι θηριωδίες που διαπράττονται από εταιρείες ή τα ίδια τα κράτη είναι ανεπαρκείς.