Η τουριστική περίοδος του 2024 έχει δει έναν αριθμό ρεκόρ παραθεριστών να συρρέουν στους πιο δημοφιλείς προορισμούς αναψυχής σε όλη την Ευρώπη. Και σε πολλές τοποθεσίες, οι επισκέπτες έχουν γίνει δεκτοί με διαμαρτυρίες για την παρουσία τους, ένδειξη της αυξανόμενης αντίδρασης ενάντια στις αρνητικές επιπτώσεις του μαζικού τουρισμού. Το κίνημα δημιουργεί ένα δίλημμα για τους τοπικούς πολιτικούς και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σε τοποθεσίες που βασίζονται στα έσοδα και την απασχόληση που δημιουργεί ο τουρισμός.

Τεχνικά, το αντιτουριστικό κίνημα στην Ευρώπη δεν είναι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, γεννημένος από ρομαντικές ανησυχίες σχετικά με την ακεραιότητα των παρθένων μνημείων κληρονομιάς. Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Γκούσταβ Φλομπέρ καταδίκασε περίφημα «τους Άγγλους ηλίθιους» που άλλαξαν την Αίγυπτο προς το χειρότερο, ενώ ο Άγγλος συγγραφέας Τζον Ράσκιν θρήνησε αυτό που έβλεπε ως ορδές ανθρώπων της εργατικής τάξης που μολύνουν τη Lake District. Η σύγχρονη επανάληψη του κινήματος, ωστόσο, έχει τις ρίζες της στην έκρηξη του μαζικού τουρισμού που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, όταν η νότια Ισπανία, ειδικότερα, είδε μια μετέωρη αύξηση των διεθνών επισκεπτών από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Η εκτεταμένη αντίδραση που παρατηρήθηκε σήμερα άρχισε να επικρατεί τα χρόνια που προηγήθηκαν της πανδημίας COVID-19, καθώς τα υψηλά επίπεδα τουρισμού στην Ευρώπη άρχισαν να προκαλούν μια αντιτουριστική αντίδραση, κυρίως στην Ισπανία. Η πανδημία πέρα από το να διαλύσει το συναίσθημα που προκάλεσε την αντίδραση, της έδωσε φρέσκα πόδια, καθώς οι ντόπιοι σε τουριστικούς προορισμούς πήραν μια σύντομη γεύση μιας πιο ειρηνικής ζωής χωρίς τις αρνητικές συνέπειες του μαζικού τουρισμού. Οι παρατεταμένοι ταξιδιωτικοί περιορισμοί δημιούργησαν επίσης τεράστια ζήτηση, η οποία σήμαινε ότι ο μεταπανδημικός τουρισμός σε όλη τη Μεσόγειο διογκώθηκε σε πρωτοφανή επίπεδα, αναζωπυρώνοντας το κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο είναι πλέον πιο οργανωμένο και πιο έντονο από πριν.