Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη τον περασμένο μήνα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Keir Starmer δήλωσε ότι «ενδιαφέρεται πολύ» για την προσέγγιση της Ιταλίδας πρωθυπουργού Giorgia Meloni στη διαχείριση της μετανάστευσης, η οποία περιελάμβανε μια πρόσφατη συμφωνία με την Αλβανία για τη στέγαση προσφύγων ενώ οι αιτήσεις τους για άσυλο εξετάζονται ως καθώς και συμφωνίες με αρκετές χώρες της Βόρειας Αφρικής για την ενίσχυση των προσπαθειών τους για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης προς την Ευρώπη. Τις εβδομάδες από τότε, αρκετοί από τους ομολόγους του Meloni μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης απηχούν τον θαυμασμό του Starmer για αυτές τις πολιτικές, αποκαλώντας τις ως «πρότυπο» για την ΕΕ.

Ωστόσο, το να υιοθετήσουμε τη στρατηγική της Ιταλίας ως μοντέλο που πρέπει να αναπαραχθεί αλλού είναι λάθος. Η εξωχώρια ευθύνη για τη διαχείριση των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο μπορεί να επιτύχει βραχυπρόθεσμες μειώσεις στις εισροές μεταναστών. Αλλά θα έχει ως αποτέλεσμα την τυποποίηση μιας προσέγγισης που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των ατόμων που κινούνται, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα από τα δομικά ζητήματα που συμβάλλουν στο πρόβλημα.

Η ιταλική προσέγγιση

Η Ιταλία είναι μια από τις πιο δραστήριες χώρες της ΕΕ όσον αφορά την υπογραφή συμφωνιών με τρίτες χώρες για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών προς την επικράτειά της. Στην πραγματικότητα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Ιταλία συμπεριέλαβε τη συνεργασία με τρίτες χώρες προέλευσης και διέλευσης στην περιοχή της Μεσογείου ως στρατηγικό στοιχείο της μεταναστευτικής της πολιτικής. Αυτή η τάση εντάθηκε μετά τις αραβικές εξεγέρσεις του 2011, όταν η πτώση των καθεστώτων του Τυνήσιου Προέδρου Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι και του Λίβυου ηγέτη Μοαμάρ Καντάφι οδήγησε σε αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που προσπαθούσαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010, η Ιταλία συνέχισε να εντείνει την προσέγγιση εξωτερίκευσης σε μια προσπάθεια να μειώσει την αυξανόμενη εισροή ανθρώπων που έρχονται στην Ευρώπη.