Υπάρχουν πενήντα ένας από αυτούς στον κόσμο και, ελλείψει συντονισμένης δράσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κατάστασή τους ως θύματα της «διπλωματίας των ομήρων» κινδυνεύει να επιδεινωθεί ενώ άλλοι άνθρωποι θα απειληθούν με τη σειρά τους. Βάσει αυτής της παρατήρησης, η απολιτική ένωση Hostage Aid Worldwide (HAW) και η ΜΚΟ EU Watch προσπαθούν να πείσουν τους Ευρωπαίους αξιωματούχους για την επείγουσα ανάγκη ανάπτυξης μιας στρατηγικής κατά κρατών και εγκληματικών ομάδων που κρατούν παράνομα Ευρωπαίους υπό κράτηση.

Παρόντες στις Βρυξέλλες τις τελευταίες ημέρες, οι επικεφαλής των δύο οργανώσεων συναντήθηκαν με τον Janez Lenarcic, Επίτροπο Ανθρωπιστικής Δράσης, τον Sven Koopmans, Ειδικό Αντιπρόσωπο της Ένωσης για τη Μέση Ανατολή, ευρωβουλευτές, Γάλλους και Γερμανούς διπλωμάτες, καθώς και μέλη της Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης. «Δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά, αλλά με μια προφανή στρατηγική η οποία, μετατρέποντας τη σύλληψη ομήρων σε πραγματικό όπλο, απειλεί τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια», τους εξήγησε ο Nizar Zakka, πρόεδρος του HAW. Αυτός ο Λιβανέζος, Αμερικανός κάτοικος, απήχθη ο ίδιος το 2015 και φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια στο Ιράν, όπου προσκλήθηκε να μιλήσει σε συνέδριο.

Το HAW, με έδρα την Ουάσιγκτον, δημιουργήθηκε το 2020 από πρώην ομήρους, μέλη οικογενειών ομήρων και ακαδημαϊκούς. Η τελευταία καταμέτρησή του δείχνει ότι έως τις 30 Ιουνίου, τουλάχιστον 175 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 51 υπηκόων της ΕΕ, κρατήθηκαν παράνομα σε όλο τον κόσμο. Το Ιράν, ο Λίβανος, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι επί του παρόντος οι πιο επικίνδυνοι προορισμοί για τους Ευρωπαίους, με φοιτητές, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς, προκειμένου να κινδυνεύουν περισσότερο. Η Γερμανία έχει σήμερα παράνομα φυλακισμένους δεκαέξι υπηκόους της, η Γαλλία εννέα: η Cécile Kohler και ο σύντροφός της, Jacques Paris, στο Ιράν, Guy-André Kieffer στην Ακτή Ελεφαντοστού, Hassine Bettaibi στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Martin Ryan στο Αζερμπαϊτζάν, Ofer Calderon στη Γάζα , ο Serge Atlaoui στην Ινδονησία, εκτός από δύο ανώνυμους των οποίων οι οικογένειες δεν αποκαλύπτουν τα ονόματα. Ένας από αυτούς, ο «Ολιβιέ», βρίσκεται προφανώς στο Ιράν.

«Κρατική τρομοκρατία»

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, περίπου το 40% των κυκλοφοριών έχει αποκτηθεί μέσω διαπραγμάτευσης, το 23% μέσω ανταλλαγής ή πληρωμής χρηματικού ποσού. Στις άλλες περιπτώσεις, ήταν μια επιχείρηση διάσωσης ή μια χειρονομία «καλής θέλησης» από την ενδιαφερόμενη χώρα ή ομάδα που επέτρεψε την επιστροφή των κρατουμένων στη χώρα τους, σημειώνει περαιτέρω η HAW. «Είναι καιρός να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι κάθε κράτος ενεργεί καλύτερα ενεργώντας μόνο του», δήλωσε ο Μπάρι Ρόζεν, πρώην γραμματέας Τύπου της αμερικανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη. Βυθισμένος στην καρδιά της «κρίσης ομήρων» από τον Νοέμβριο του 1979 έως τον Ιανουάριο του 1981, ο πρώην διπλωμάτης πιστεύει ότι ήταν ένα από τα πρώτα θύματα της «σύγχρονης κρατικής τρομοκρατίας». «Οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να σταματήσουν να διαχωρίζουν το ζήτημα των ομήρων τους από τα άλλα πεδία δράσης τους. Πρέπει να αναπτύξουν μια ενιαία προσέγγιση και να δημιουργήσουν αποτρεπτικό τρόπο», υποστηρίζει ο κ. Ρόζεν.

Σας απομένει να διαβάσετε το 40,12% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.