Οι ηγέτες του Βιετνάμ, ενός μονοκομματικού, αδιαφανούς και αυταρχικού κράτους, συνήθως προσπαθούν να παρουσιάζονται ως στενά συνεργαζόμενοι, απαλλαγμένοι από διαφωνίες και ενωμένοι σε όλα τα μέτωπα. Προσπάθησαν να διαχειριστούν την πολιτική αλλαγή αργά και με τακτοποιημένο τρόπο – ιστορικά, οι μεταβάσεις έχουν καθοριστεί πολύ εκ των προτέρων. Η σημερινή πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Πίσω από την αδιαφανή πρόσοψη, η ηγεσία του Βιετνάμ είναι τώρα προφανώς διεφθαρμένη και έντονα διχασμένη, μια απόκλιση από τη φήμη του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ ως τακτοποιημένης, αργής και μεθοδικής.

Στο παρελθόν, το κόμμα επέλεξε την αυταρχική διακυβέρνηση με συναίνεση, παρόμοια με την Κίνα στην εποχή Χου Τζιντάο ή Τζιανγκ Ζεμίν, μοιράζοντας τις ευθύνες σε τέσσερις ή πέντε κορυφαίους ηγέτες. Ωστόσο, από τον διορισμό του αρχηγού του κόμματος Nguyen Phu Trong το 2011 και στη συνέχεια ταυτόχρονα ως προέδρου το 2018, το Κόμμα του έδωσε τη δυνατότητα να συγκεντρώσει ένα τεράστιο ποσό εξουσίας, με πολλούς τρόπους όπως ο Xi Jinping στην Κίνα. Αυτή η συγκέντρωση της ηγεσίας φαίνεται ολοένα και πιο ανασφαλής: ο Nguyen είναι 80 ετών και έχει εμφανώς κακή υγεία, χωρίς σαφές σχέδιο διαδοχής.

Τα πολιτικά πυροτεχνήματα έχουν συνέπειες για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, την οικονομία της και το ίδιο το κόμμα. Η χώρα φαίνεται τώρα λιγότερο καλά διαχειριζόμενη και περισσότερο εκτός ελέγχου, όχι μόνο για τους Βιετναμέζους πολίτες, αλλά και για τους γείτονές της και τις παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίοι επικρίνουν ολοένα και περισσότερο την οικονομία του Βιετνάμ που είναι προσανατολισμένη στις εξαγωγές και ανησυχούν ότι η πολιτική του θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια άτονη άμυνα εναντίον αυξανόμενη κινεζική στρατιωτικοποίηση της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.