Περιοδικό

Με την ανάληψη των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 2021, πολλοί παρατηρητές και αναλυτές περίμεναν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και η κυβέρνησή του θα αντιστρέψουν την πορεία τους από τις σκληροπυρηνικές οικονομικές και εμπορικές πολιτικές της Κίνας που εφαρμόστηκαν επί του προκατόχου του, Ντόναλντ Τραμπ. Καθώς πλησίαζαν οι εκλογές του 2020, αυξάνονταν οι ανησυχίες για τις αρνητικές επιπτώσεις των δασμών που επιβλήθηκαν στις εισαγωγές των ΗΠΑ από την Κίνα υπό τον Τραμπ στις επιχειρήσεις, τους καταναλωτές και τους εργαζόμενους των ΗΠΑ. Αυτό συνδυάστηκε με έναν αυξανόμενο φόβο ότι «προχωρώντας μόνες τους», οι Ηνωμένες Πολιτείες αποξένωσαν τους συμμάχους και τους εταίρους τους και έχασαν την ευκαιρία να επιδιώξουν τον κοινό σκοπό έναντι της Κίνας.

Αυτές οι προσδοκίες δεν πραγματοποιήθηκαν. Τρία χρόνια αργότερα, πολλοί από τους ίδιους ανθρώπους κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η οικονομική και εμπορική ατζέντα της κυβέρνησης Μπάιντεν για την Κίνα μοιάζει πολύ με τις πολιτικές Τραμπ. Υποστηρίζουν ότι με τους δασμούς Τραμπ να παραμένουν άθικτοι και τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας να υπερισχύουν ολοένα και περισσότερο σε οικονομικούς λόγους, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς σημαντικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών των δύο κυβερνήσεων.

Ωστόσο, η εξαγωγή ενός τέτοιου συμπεράσματος είναι άστοχη. Ενώ υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες μεταξύ των προσεγγίσεων Μπάιντεν και Τραμπ για την Κίνα, με αποτέλεσμα τη συνέχεια σε ορισμένες πολιτικές, υπάρχουν επίσης έντονες και ουσιαστικές διαφορές. Αυτές οι διαφορές είναι πιθανό να γίνουν ολοένα και πιο εμφανείς κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του 2024 –καθώς ο Μπάιντεν και ο Τραμπ ετοιμάζονται για ρεβάνς– και μετά.

Κοινά νήματα

Από πολλές απόψεις, οι αρχές της οικονομικής πολιτικής του Μπάιντεν έναντι της Κίνας απηχούν αυτές του Τραμπ. Και οι δύο κυβερνήσεις βλέπουν την Κίνα ως έναν άδικο εμπορικό εταίρο που χρησιμοποιεί υπερβολική και στρεβλωτική κρατική υποστήριξη και επιδοτήσεις για να ωθήσει τις βιομηχανίες της στην αλυσίδα αξίας προστατεύοντάς τις από τον ξένο ανταγωνισμό. Αυτό όχι μόνο οδήγησε στην απώλεια θέσεων εργασίας στη βιομηχανία των ΗΠΑ, αλλά άνοιξε το δρόμο για τις κινεζικές εταιρείες να γίνουν ηγέτες παγκόσμιας κλάσης σε μια σειρά βιομηχανιών, συμπεριλαμβανομένων των ηλεκτρικών οχημάτων, των μπαταριών, της τεχνητής νοημοσύνης και της καθαρής ενέργειας.

Επιπλέον, και οι δύο κυβερνήσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια σειρά πολιτικών και πρακτικών της Κίνας, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής της «στρατιωτικής-πολιτικής σύντηξης» και της επανειλημμένης κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας, έχουν απαιτήσει μια νέα, πιο δυναμική προσέγγιση στους ελέγχους εξαγωγών και επενδύσεων, καθώς και εντατικά μέτρα επιβολής. .

Τέλος, και οι δύο ομάδες Μπάιντεν και Τραμπ έχουν ασκήσει έντονη κριτική στις προσεγγίσεις που χρησιμοποιήθηκαν από προηγούμενες κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων των μεγα-διαλόγων μεταξύ Αμερικανών και Κινέζων αξιωματούχων, την κατάθεση υποθέσεων επίλυσης διαφορών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) και, κυρίως, την επιδίωξη περιφερειακών εμπορικών συμφωνιών όπως ως Συνολική και Προοδευτική Συμφωνία για Εταιρική Σχέση Υπερειρηνικού (CPTPP) για να παρέχει μια εναλλακτική λύση στο κρατικό σύστημα της Κίνας και στην κυριαρχία του περιφερειακού εμπορίου. Ο Τραμπ απέσυρε τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον πρόδρομο του CPTPP την τρίτη ημέρα της θητείας του, ενώ ο Μπάιντεν δεν σκέφτηκε ποτέ σοβαρά να επανενταχθεί παρά τις πολλές ικεσίες της Ιαπωνίας και άλλων περιφερειακών εταίρων να το πράξουν.

Οι δύο κυβερνήσεις επιδίωξαν έναν διαφορετικό συνδυασμό πολιτικών απαντήσεων για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που θέτει η Κίνα.