Όπως η Γαλλία, η Ευρώπη δεν προοδεύει ποτέ τόσο καλά όσο με το σπαθί στην πλάτη της. Όταν οι πολιτικοί ξυπνούν, γενικά υπό την πίεση των πληθυσμών. Χρειάστηκε ένας παγκόσμιος πόλεμος για να πειστούν οι άνθρωποι για την ανάγκη να ενωθούν, μεγάλες νομισματικές κρίσεις να οδηγήσουν στο ευρώ και μια παγκόσμια επιδημία για να συγκεντρώσουν τα οικονομικά τους και να αγοράσουν εμβόλια. Ο πόλεμος στα σύνορά της και οι προοπτικές της τεχνητής νοημοσύνης θα την ωθήσουν να κάνει ένα νέο βήμα;

«Πώς γίνεται η Ευρώπη να μην αναλαμβάνει τις ίδιες πρωτοβουλίες για τη χρηματοδότηση της καινοτομίας με αυτές που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση της κρίσης του Covid; » εγκαινίασε, Τρίτη 19 Μαρτίου, από το Βερολίνο, ο υπουργός Οικονομίας Μπρούνο Λεμέρ. Ήρθε στη γερμανική πρωτεύουσα για να συζητήσει, με τον ομόλογό του Christian Lindner, την ένωση κεφαλαιαγορών. Ένα θέμα που τέθηκε από τη δεκαετία του 1950, που σχεδιάστηκε το 2014 από τον τότε Πρόεδρο της Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, υποστηριζόμενο από το Ηνωμένο Βασίλειο … και χάθηκε στην άμμο όταν το τελευταίο έφυγε από την Ευρώπη. Σήμερα, άνθρωποι και αγαθά κυκλοφορούν ελεύθερα στις είκοσι επτά χώρες της Ένωσης, αλλά όχι κεφάλαιο. Τα τελευταία σύνορα της Ευρώπης;

Αυξήστε τον ενθουσιασμό

Σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η πεποίθηση των Γάλλων πολιτικών. Με αφορμή τη 10η επέτειο του Euronext, ο Εμμανουέλ Μακρόν ζήτησε επίσης αυτό το θέμα να αποτελέσει προτεραιότητα για την επόμενη θητεία. Ο Stéphane Boujnah, Διευθύνων Σύμβουλος της Euronext, είναι ενθουσιασμένος με αυτή την προοπτική. Η εταιρεία που διευθύνει αποτελεί προάγγελο αυτού, καθώς συγκεντρώνει τα χρηματιστήρια του Παρισιού, του Άμστερνταμ, των Βρυξελλών, του Δουβλίνου, του Μιλάνου, του Όσλο και της Λισαβόνας, που αντιπροσωπεύουν μια σωρευτική κεφαλαιοποίηση άνω των 6.000 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η αρχική ιδέα ήταν να προσφερθεί στις ευρωπαϊκές εταιρείες, ιδιαίτερα στις ΜΜΕ, ένα μοναδικό και πολύ ευρύτερο πλαίσιο για την εξεύρεση των απαραίτητων χρημάτων για την ανάπτυξή τους, αντί να εξαρτώνται μόνο από την καλή θέληση των τραπεζιτών τους. Αλλά για να προκληθεί ο ενθουσιασμός των προέδρων και των υπουργών, χρειαζόταν μια μεγαλύτερη επείγουσα ανάγκη, όπως η επιστροφή των γεωπολιτικών απειλών και του πολέμου. Μένει να δούμε αν η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εξακολουθεί να είναι προς την κατεύθυνση της ιστορίας; Οι επόμενες εκλογές θα μας δώσουν την αρχή μιας απάντησης.