Ένα μπλε λούτρινο παιχνίδι Kiki τοποθετήθηκε στο έδαφος. Και, δίπλα της, ήταν τακτοποιημένα μπουκέτα με τριαντάφυλλα, νάρκισσους και τουλίπες. Εδώ, στο νότιο άκρο του νέου νεκροταφείου Grande-Synthe, στα βόρεια, στην άκρη ενός νομαρχιακού δρόμου και κάτω από μια γραμμή υψηλής τάσης, αναπαύεται τώρα το σώμα της μικρής Rola Al Mayali. Γεννημένη το 2016 στο Ιράκ, πέθανε από πνιγμό την Κυριακή 3 Μαρτίου στο κανάλι Aa, κοντά στην πόλη Watten, όταν οι γονείς της ήθελαν να φτάσουν στην Αγγλία.

Το μικρό ποταμόπλοιο ψαράδικο στο οποίο μόλις είχαν επιβιβαστεί τη νύχτα ανατράπηκε αμέσως πριν καν κατευθυνθεί προς τη Βόρεια Θάλασσα. Κάτω από το βάρος των είκοσι περίπου ατόμων που επέβαιναν, αναποδογύρισε και η μικρή βρέθηκε κολλημένη στην καμπίνα.

Μια φωτογραφία της Ρόλας τοποθετήθηκε στο χώμα σκεπάζοντας τον τάφο της, στη μουσουλμανική πλατεία του νεκροταφείου. Φοράει ένα ροζ μπλουζάκι στο οποίο έχει τυπωθεί ένα σχέδιο μονόκερου. Και χαμογελάει. «Δεν ζήτησε τίποτα, ακολουθούσε τους γονείς της», ψιθυρίζει ένας νεαρός που ήρθε να παραστεί στην κηδεία το απόγευμα της Πέμπτης 7 Μαρτίου.

“Η αδερφή μας ήταν η καλύτερη στο σχολείο”

Ήταν κάτι λιγότερο από εκατό που ήρθαν για να αποτίσουν φόρο τιμής στη νεαρή Ιρακινή. Πάνω από όλα, οι ακτιβιστές της κοινότητας, αυτοί που επιστρατεύουν στην ακτή, καταφύγουν ή φροντίζουν τους πιο ευάλωτους και διανέμουν γεύματα στους καταυλισμούς του Καλαί (Pas-de-Calais) και του Loon-Plage (Βόρεια). Είναι παρόντες δίπλα στους γονείς της μικρής, Μοχάμεντ και Νουρ, και τους τρεις γιους τους, Μουχάιμεν, 14 ετών, Χασάν, 10 ετών και Μοαμέλ, 8 ετών. Οι δύο μικρότεροι θρηνούν την αδερφή τους στο πλευρό της μητέρας τους, έγκυος πάνω από οκτώ μηνών, ενώ ο πατέρας γλιστράει μια χούφτα από τη γη που σκεπάζει την κόρη του σε μια μικρή πλαστική σακούλα. Μια γη που δεν φανταζόταν ποτέ να πατήσει όταν έφυγε από τη Βαγδάτη το 2017, όπου εργάστηκε ως οδηγός λεωφορείου.

«Ζήσαμε τρία χρόνια και πέντε μήνες στην Ελλάδα και δύο χρόνια στη Γερμανία, στο Όλντενμπουργκ [Κάτω Σαξονία] , εκμυστηρεύεται. Κάθε φορά, τα αιτήματά μας για άσυλο απορρίπτονταν και φοβόμασταν ότι θα απελαθούμε στο Ιράκ. Αν η Γερμανία μας είχε δώσει χαρτιά, η κόρη μου δεν θα πέθαινε. » «Η αδερφή μας ήταν η καλύτερη στο σχολείο», αναφέρει ο μεγαλύτερος γιος, ο Μουχάιμεν, στα στοιχειώδη αγγλικά. « Εξαιτίας του Δουβλίνου δεν μπορούμε να μείνουμε στην Ευρώπη», συνεχίζει, μιμούμενος με τα χέρια του να παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα, όπως αυτό που επιτρέπει στις αρχές μιας ευρωπαϊκής χώρας να γνωρίζουν εάν ένας αλλοδαπός έχει ήδη εγγραφεί σε άλλο κράτος μέλος. Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό του Δουβλίνου, μπορούν στη συνέχεια να αρνηθούν να εξετάσουν την αίτησή του για άσυλο και να τον μεταφέρουν εκεί. «Πρέπει να πάμε στην Αγγλία», συνεχίζει ο πατέρας, 42 ετών. Αν ζητήσουμε άσυλο στη Γαλλία, θα μας δουβλινίσουν και θα μας στείλουν πίσω. »

Σας απομένει να διαβάσετε το 57,19% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.