Οι Αψβούργοι έκαναν αυτό το λάθος το 1914 κηρύσσοντας υβριστικά τον πόλεμο στη Σερβία, έναν πόλεμο που αποδείχθηκε μοιραίος για την αυτοκρατορία. Σήμερα, πολλοί Ευρωπαίοι κάνουν ένα παρόμοιο λάθος κάνοντας το αντίθετο: απομακρύνονται από τον πόλεμο της Ουκρανίας γιατί «αυτός δεν είναι ο πόλεμος μας».

Αλλά, δυστυχώς, αυτός είναι ο πόλεμος της Ευρώπης. Η φυγή από αυτό θα το φέρει μόνο πιο κοντά.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία επειδή πιστεύει ότι ανήκει στη Ρωσία. Ανώτατοι αξιωματούχοι το επαναλαμβάνουν κάθε δεύτερη μέρα.

Ο Πούτιν σκοπεύει να ανοικοδομήσει την τσαρική αυτοκρατορία που κατέρρευσε το 1917, στη συνέχεια επανακυκλοφόρησε από τους κομμουνιστές και τελικά άφησε το φάντασμα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Πούτιν βλέπει το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης ως «καταστροφή» και μιλάει ειλικρινά για την ανοικοδόμηση της αυτοκρατορίας. Περιλαμβάνει την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, τη Μολδαβία και τις χώρες της Βαλτικής, οι οποίες είναι πλέον βαθιά ενσωματωμένες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ.

Ο Πούτιν αναλαμβάνει σταδιακά κομμάτια γειτονικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, εδώ και χρόνια. Ποτέ δεν πήγε στρατιωτικά μέχρι την πλήρη εισβολή του στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, επειδή, λένε οι αναλυτές, ποτέ δεν ένιωσε ότι ο ρωσικός στρατός ήταν αρκετά δυνατός για να το κάνει νωρίτερα.

Ο πόλεμος δεν του πάει πολύ καλά. Ο στρατός του κατέχει σήμερα το 18,5 τοις εκατό της Ουκρανίας. τον Μάρτιο του 2022 ήταν 26 τοις εκατό .

Η Ουκρανία δυσκολεύεται επίσης. Εξαρτάται από τη Δύση για χρήματα και όπλα. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να αποφύγουν να παρασυρθούν σε αυτόν τον πόλεμο, είπε ο πρώην διοικητής του ΝΑΤΟ Τζέιμς Τζόουνς, προκαλούν τους Ουκρανούς «να πολεμούν με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη τους».

Αυτό το αδιέξοδο ωφελεί τη Ρωσία. Ο Πρόεδρος Πούτιν μπορεί να συνεχίσει τον πόλεμο επ' αόριστον. Μπορεί να στρατολογήσει εκατομμύρια Ρώσους που, όπως ο ιστορικός του Νοβοσιμπίρσκ, Σεργκέι Τσερνιτέφσκι , περιέγραψε σε ένα πικρό κομμάτι στη Le Monde τον Δεκέμβριο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτόν τον πόλεμο.

Μισθοφόροι, βότκα και ιερόδουλες

Στο δρόμο όπου μένουν οι γονείς του Τσερνιτσέφσκι, ένας πρώην μικροεγκληματίας που πολέμησε για κάποιο διάστημα για την πολιτοφυλακή Βάγκνερ, έχει τώρα για πρώτη φορά στη ζωή του ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο. Πήρε τους γονείς του σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο το περασμένο καλοκαίρι. Όπως και άλλοι μεθυσμένοι και ακατάλληλοι που κατάφεραν να επιστρέψουν από την Ουκρανία με ένα κομμάτι, έχει χρήματα να ξοδέψει στην «πραγματική ζωή» — βότκα και πόρνες.

Η απώλεια της διεθνούς φήμης της Ρωσίας, η επίδραση των δυτικών κυρώσεων, ένα αδύναμο ρούβλι – οι περισσότεροι απλοί Ρώσοι απλά δεν ενδιαφέρονται για αυτό γιατί στο παρελθόν, όταν ήταν ακόμα εκεί, δεν το απολάμβαναν ούτως ή άλλως.

Αντίθετα, σήμερα, νιώθουν μέρος κάτι μεγαλειώδους και χρήσιμου, όπως οι παππούδες τους που πολέμησαν τον φασισμό. Οι απλοί Ρώσοι, σημειώνει ο Chernychevsky, "αρέσει να πολεμούν ενάντια στους γκέι, τους Εβραίους, τη Δύση, τους Τέκτονες, όλους. (…) Ο ρωσικός λαός βιώνει πιθανώς την καλύτερη στιγμή της ζωής του."

Η Ουκρανία δεν μπορεί να διατηρήσει τον πόλεμο επ' αόριστον.

Σε αντίθεση με τη Ρωσία, δεν έχει εκατομμύρια άντρες να καλέσουν και να ρίξουν στο κρεατομηχανή. Το υποσχεμένο πακέτο οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας από την Ουάσιγκτον έχει κολλήσει σε μια διαμάχη μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών για την ασφάλεια στα σύνορα με το Μεξικό. Οι Ευρωπαίοι στέλνουν τόσο λίγα πυρομαχικά τους τελευταίους μήνες που οι στρατιώτες στα χαρακώματα στο Ντονμπάς πρέπει να αρκεστούν σε 2.000 φυσίγγια την ημέρα αντί για 5.000 που απαιτούνται.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι στέκονται στο πλευρό της Ουκρανίας για όσο χρόνο χρειάζεται, και πιθανότατα το εννοούν, αλλά κανένας από αυτούς δεν έχει εμπειρία με τον μακροπρόθεσμο στρατιωτικό σχεδιασμό στις κρατικές υποθέσεις. Ως αποτέλεσμα, η Ευρώπη βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα κενό στον γερμανικό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, σε προεκλογικά συνθήματα όπως «Οι Ολλανδοί έρχονται ξανά πρώτοι» και ένας Ούγγρος μίνι δικτάτορας που εκβιάζει τις Βρυξέλλες σε τακτική βάση.

Κάθε εβδομάδα, οι εθνικές κυβερνήσεις της Ευρώπης βρίσκουν νέα ζητήματα που πρέπει να δώσουν προτεραιότητα έναντι της Ουκρανίας.

Πολλοί δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι μια απώλεια της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης θα μπορούσε να εκραγεί στα πρόσωπά τους. Ο Πρόεδρος Πούτιν βλέπει τις δυτικές χώρες ως εχθρούς, επειδή δεν θα του επιτρέψουν να ανοικοδομήσει την αυτοκρατορία του κατακτώντας τους γείτονες. Εάν κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα το δει ως νίκη επί της Δύσης.

Επιπλέον, η δυτική αδυναμία θα του έδινε όρεξη για περισσότερα. Εξάλλου, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν σήκωσαν σχεδόν ούτε το δάχτυλο όταν εισέβαλε στη Γεωργία το 2008 και κατέλαβε το Ντονμπάς και την Κριμαία το 2014. Ποιος θα είναι ο επόμενος; Οι χώρες της Βαλτικής; Πολωνία? Η ασφάλεια της Ουκρανίας είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της Ευρώπης. Αυτό είναι που διακυβεύεται.

Αυτό προσπάθησε να ξεκαθαρίσει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν την περασμένη εβδομάδα, όταν είπε ότι δεν θα απέκλειε το ενδεχόμενο αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία. Πολλοί διαφώνησαν με αυτή την παρατήρηση , συμπεριλαμβανομένου του γερμανού καγκελάριου Όλαφ Σολτς, ο οποίος ρητά το απέκλεισε πολλές φορές.

Αν υπήρξε ποτέ ένας δείκτης ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ιδέα πια τι είναι πόλεμος, είναι αυτές οι τρομοκρατημένες αντιδράσεις. Οποιοσδήποτε καλός στρατηγός χρησιμοποιεί στρατηγική ασάφεια, όπως ο Μακρόν, για να κρατήσει τον εχθρό να μαντεύει και να τον βάζει σε λάθος πόδι. Όπως έγραψε ο Sun Tzu στο The Art of War : «Όλο το μυστικό βρίσκεται στη σύγχυση του εχθρού, έτσι δεν μπορεί να καταλάβει την πραγματική μας πρόθεση».

Όπως οι Αψβούργοι, που επίσης πλούτισαν και χάλασαν «κάνοντας το εμπόριο όχι τον πόλεμο» για δεκαετίες, πολλοί σύγχρονοι Ευρωπαίοι είναι τόσο συνηθισμένοι στην ειρήνη που δεν αναγνωρίζουν πλέον τον πόλεμο. Δεν έχουν στρατηγική για τη Ρωσία, καμία αμυντική πολιτική, ούτε καν μια απόμακρη αίσθηση πολιτικής επείγοντος.

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος για την Ευρώπη. Δυστυχώς, ο πρόεδρος Πούτιν το γνωρίζει.

Φυσικά και ο Karl Kraus είχε έναν αφορισμό για αυτό. Ιδού: «Όποιος δεν σκάβει λάκκο για τους άλλους, πέφτει ο ίδιος μέσα».