Τον Φεβρουάριο, η Ινδία διέκοψε τη ροή του ποταμού Ράβι στο Πακιστάν, διεκδικώντας το αποκλειστικό της δικαίωμα να χρησιμοποιεί το νερό της βάσει της Συνθήκης του Ινδού για το νερό (IWT) . Η συνθήκη υπογράφηκε το 1960 με τη μεσολάβηση της Παγκόσμιας Τράπεζας, δίνοντας στο Πακιστάν δικαιώματα σε τρεις δυτικούς ποταμούς – τον Ινδό, τον Τζελούμ και τον Τσενάμπ – ενώ στην Ινδία παραχωρήθηκαν δικαιώματα χρήσης των τριών ανατολικών ποταμών – του Ράβι, του Σουτλέι και του Μπέα. Η κατασκευή του φράγματος Shahpur Kandi από την Ινδία και το μπλοκάρισμα του νερού του ποταμού Ravi θα έχει οικολογικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνέπειες για όσους βρίσκονται κατάντη.

Η κίνηση χαρακτηρίστηκε « υδατική τρομοκρατία » από τα πακιστανικά μέσα ενημέρωσης. Αυτά τα γεγονότα πιθανότατα θα εντείνουν την τιτλοποίηση του νερού από το στρατιωτικό κατεστημένο του Πακιστάν, αλλά η συγκεκριμένη εγκατάσταση ενδέχεται να μην αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση νερού στη χώρα

Το Πακιστάν αντιμετωπίζει επί του παρόντος μια σοβαρή κρίση νερού λόγω της σπάνιας διαθεσιμότητας πόρων επιφανειακών υδάτων, της εξάντλησης των υπόγειων υδάτων, των συχνών κλιματικών κλυδωνισμών και του εκθετικά αυξανόμενου πληθυσμού. Η χώρα κατατάσσεται στην 14η θέση από 17 χώρες εξαιρετικά υψηλού κινδύνου για νερό . Οι εξαιρετικά συγκεντρωτικές και ελίτ δομές διακυβέρνησης του νερού της χώρας , που ελέγχονται από τον στρατό, συμβάλλουν περαιτέρω στην επισφαλή λειψυδρία του Πακιστάν.

Το νερό έχει τεράστια σημασία για τον πακιστανικό στρατό λόγω των στρατηγικών και οικονομικών του επιταγών. Η χώρα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο διασυνοριακό σύστημα του ποταμού Ινδού, το οποίο μοιράζεται με την Ινδία, τον περιφερειακό αντίπαλο του Πακιστάν. Αυτή η εξάρτηση οδήγησε στην τιτλοποίηση του νερού στη χώρα. Το νερό του Πακιστάν αποτελεί τον πυρήνα της εσωτερικής και περιφερειακής ασφάλειας και των στρατηγικών επιταγών του, οδηγώντας στην τιτλοποίηση της διακυβέρνησης του νερού που επέτρεψε σε ορισμένους κύκλους του στρατού να αποκτήσουν μονοπωλιακό έλεγχο στους υδάτινους πόρους και την ανάπτυξή τους.

Ο στρατός στο Πακιστάν έχει σημαντικό έλεγχο τόσο στη χάραξη εσωτερικής όσο και στη διασυνοριακή πολιτική για τα ύδατα, που δικαιολογείται με βάση την εθνική ασφάλεια και τα συμφέροντα. Ωστόσο, αυτό το μονοπώλιο έχει επίσης οικονομικά κίνητρα που βασίζονται σε ομάδες, αποφέροντας σημαντικά κέρδη για τον στρατό μέσω έργων ανάπτυξης νερού, ξένης βοήθειας, υπεξαίρεσης και εγχώριων εσόδων. Η εθνικιστική και λαϊκιστική στάση του στρατού για τα διασυνοριακά ύδατα εξυπηρετεί τα εταιρικά και θεσμικά συμφέροντα της ομάδας.

Για την εξασφάλιση τέτοιων συμφερόντων, ο στρατός χρησιμοποιεί πολιτικούς, θρησκευτικούς ή τεχνικούς θεσμούς για να παράγει και να διαδώσει ορισμένες δημόσιες ομιλίες και αφηγήσεις για το νερό στη χώρα. Με την τιτλοποίηση της διακυβέρνησης των υδάτων, ο στρατός ενισχύει τον ηγεμονικό του έλεγχο και δίνει τη δυνατότητα στον εαυτό του να περιορίσει και να αμφισβητήσει τον ρόλο της πολιτικής κυβέρνησης στη διακυβέρνηση των υδάτων και στις διαπραγματεύσεις με τα παράκτια κράτη.

Η εξάρτηση του Πακιστάν από τους διασυνοριακούς ποταμούς, ειδικά το Υδάτινο Σύστημα του Ινδού (IWS), έχει δημιουργήσει ανασφάλεια επειδή η Ινδία θεωρείται ότι έχει στρατηγικό έλεγχο πάνω του. Αυτή η αντίληψη έχει κινητοποιήσει διάφορες ομάδες για να προωθήσουν την τιτλοποίηση του νερού και να το συνδέσουν με την κυριαρχία και την εθνική σημασία στο Πακιστάν. Η πρόσφατη διακοπή της ροής του νερού του ποταμού Ράβι θα εντείνει αυτές τις εθνικιστικές αφηγήσεις και θα τροφοδοτήσει περαιτέρω την αντιληπτή ανασφάλεια για το νερό. Κατά συνέπεια, η διακυβέρνηση του νερού στο Πακιστάν γίνεται ολοένα και πιο μιλιταριστική, εθνικιστική και επικεντρωμένη στην ελίτ. Η νέα Εθνική Πολιτική Υδάτων (NWP) ορίζει τους υδάτινους πόρους και τη διακυβέρνηση ως εθνική ευθύνη, περιορίζοντας την εξουσία χάραξης πολιτικής της πολιτικής κυβέρνησης .

Παρά το γεγονός ότι ο έλεγχος του στρατού στις δημόσιες οντότητες είναι εγγενώς ευάλωτος σε διάφορες μορφές ανάρμοστης συμπεριφοράς, όπως η διαφθορά, η υπεξαίρεση κρατικών πόρων, η φορολογική απάτη, ακόμη και οι σκληρές πρακτικές καταναγκασμού, ο στρατός του Πακιστάν έχει καταφέρει να επεκτείνει την κυριαρχία του και ηγεμονική έλεγχος στους υδάτινους και υδροηλεκτρικούς πόρους. Αυτό περιλαμβάνει την άσκηση της επιρροής του στην κρατική δημόσια οντότητα της Αρχής Ανάπτυξης Υδάτων και Ηλεκτρικής Ενέργειας (WAPDA).

Το WAPDA ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1950 για την ανάπτυξη υποδομών ύδρευσης και ενέργειας στο Πακιστάν. Πρωταρχική της ευθύνη ήταν η ανάπτυξη έργων υδροηλεκτρικής ενέργειας, αρδευτικών συστημάτων, υδροδότησης και αντιπλημμυρικών υποδομών. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η WAPDA έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στην ανάπτυξη υδάτινων πόρων και υδροηλεκτρικών έργων. Παρά την αναδιάρθρωση της εντολής του, το WAPDA αγωνίστηκε να προσφέρει αποτελεσματικές υπηρεσίες λόγω της παρατεταμένης ιστορίας και της επίμονης εμπλοκής του πακιστανικού στρατού στον έλεγχο του οργανισμού, γεγονός που οδήγησε σε έλλειψη λογοδοσίας και διαφάνειας, με αποτέλεσμα κακοδιαχείριση και διαφθορά.

Σε όλη την ιστορία του, το WAPDA βρισκόταν κυρίως υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο του στρατού . Ακόμη και κατά τη διάρκεια διαφόρων μη στρατιωτικών κυβερνήσεων, ο στρατός κατάφερε να διατηρήσει τον de facto έλεγχο του WAPDA αναθέτοντας σε συνταξιούχους υψηλόβαθμους στρατιωτικούς να ηγούνται και να διαχειρίζονται την οντότητα. Αυτός ο έλεγχος του WAPDA χρησιμεύει για την επέκταση της στρατιωτικής βάσης ισχύος στην πολιτική και τη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, αυτή η ιεραρχική και μιλιταριστική διακυβέρνηση του δημόσιου φορέα έχει συνέπειες ως προς την αναποτελεσματικότητα, λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς και της κατάχρησης κονδυλίων .

Ο Γενικός Ελεγκτής του Πακιστάν (AGP) αποκάλυψε υπεξαίρεση, απάτη και υπεξαίρεση εντός του οργανισμού το 2013-2014 και το 2017-2018. Επιπλέον, το National Accountability Bureau (NAB) κατηγόρησε τον πρώην πρόεδρο του WAPDA, έναν απόστρατο στρατιωτικό στρατηγό, για υπεξαίρεση 753 εκατομμυρίων δολαρίων το 2022. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο οργανισμός ξεκίνησε πολλά μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης του φράγματος Tarbela. Επιπλέον, αναφέρθηκαν σκάνδαλα διαφθοράς σχετικά με τρία άλλα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, συγκεκριμένα τα φράγματα Dasu, Diamer-Basha και Mohmand , τα οποία αποτελούν μέρος του εμβληματικού έργου του Οικονομικού Διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν (CPEC) με συνολικό κόστος 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Ο έλεγχος των δημόσιων οντοτήτων από τον στρατό, συμπεριλαμβανομένου του WAPDA, αποσκοπεί στην αύξηση του ελέγχου και της ισχύος του στρατού στη δημόσια και πολιτική σφαίρα . Εν τω μεταξύ, η ακλόνητη εξάρτηση του Πακιστάν στο σύστημα του ποταμού Ινδού αντιπροσωπεύει μια χρόνια υπαρξιακή απειλή στη χώρα, καθώς η αυξανόμενη πολιτική επιρροή, η οικονομική ευημερία και η διευρυνόμενη παγκόσμια επιρροή της Ινδίας μπορεί να το ενθαρρύνουν να διεκδικήσει τον έλεγχο ή την ηγεμονία του ποταμού συστήματος. Αυτή η συνειδητοποίηση έχει οδηγήσει στην τιτλοποίηση της διακυβέρνησης των υδάτων υπό το ισχυρό στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας.

Αλλά η τιτλοποίηση της διακυβέρνησης του νερού στο Πακιστάν δεν βοηθά στην άμβλυνση της κρίσης του νερού στη χώρα. Εκτός από την αντιμετώπιση προκλήσεων όπως οι ανισορροπίες προσφοράς-ζήτησης, κλιματικά σοκ και η υδροπολιτική της γειτονικής χώρας, το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται στη διακυβέρνηση του νερού που εξυπηρετεί τις ελίτ. Η εξασφάλιση της διακυβέρνησης του νερού και η μονοπώλησή της στα χέρια του στρατού είναι επιζήμια για την ασφάλεια του νερού του λαού του Πακιστάν.

Η υδάτινη ανασφάλεια εντείνεται επίμονα από την ίδρυση του Πακιστάν το 1947. Για όλες αυτές τις μεγάλες δεκαετίες, ο στρατός έχει συστηματικά αυστηροποιήσει τη διαχείριση του νερού και έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στην αντιμετώπιση της κατάστασης μέσω έργων ανάπτυξης υποδομών. Η κατασκευή μεγάλων φραγμάτων και άλλων έργων υποδομής ύδατος έχουν δοθεί προτεραιότητα σε σχέση με τις κοινωνικές και ήπιες πτυχές της διακυβέρνησης των υδάτων. Ενώ τόσο το Πακιστάν όσο και η Ινδία έχουν επικεντρωθεί στην ανάπτυξη υποδομών παρά στις κοινωνικές και ήπιες πτυχές της διακυβέρνησης των υδάτων, η διαφορά είναι ότι η Ινδία έχει μεγαλύτερη οικονομική και τεχνική ανεξαρτησία από το Πακιστάν.

Η τελευταία αντιμετωπίζει προκλήσεις όσον αφορά την οικονομική δυνατότητα να επενδύσει σε έργα ανάπτυξης υποδομών. Για τον μετριασμό αυτών των περιορισμών, η ξένη βοήθεια και τα δάνεια διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη που καθοδηγείται από τις κατασκευές στον τομέα του νερού του Πακιστάν. Αυτό έχει δημιουργήσει έναν προσοδοφόρο δεσμό μεταξύ του στρατιωτικού κατεστημένου και ξένων οντοτήτων. Ενώ καθένας από αυτούς τους παράγοντες διασφαλίζει τα δικά του θεσμικά συμφέροντα, η εξάρτηση της χώρας από την ξένη βοήθεια αυξάνεται περαιτέρω και δεν βοηθάει πολύ στον μετριασμό της κρίσης του νερού στο Πακιστάν.

Η κατασκευή του φράγματος Shahpur Kandi από την Ινδία και το μπλοκάρισμα του νερού του ποταμού Ravi προς το Πακιστάν θα αυξήσει το δημόσιο αίσθημα ανασφάλειας του νερού στη χώρα. Αυτή η κατάσταση θα εντείνει περαιτέρω την τιτλοποίηση του νερού από τον στρατό, ο οποίος θα αναζητήσει ξένη βοήθεια και δάνεια για την υλοποίηση έργων ανάπτυξης νερού. Ωστόσο, αυτές οι πρωτοβουλίες, όπως υποδηλώνει η ιστορία της χώρας, μπορεί να εξυπηρετούν μόνο ομαδικά συμφέροντα και μπορεί να μην αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τη σοβαρή κρίση νερού στη χώρα. Η διακοπή της παροχής νερού του ποταμού Ravi θα έχει αναμφίβολα οικολογικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για το Πακιστάν και η τιτλοποίηση του νερού από τον στρατό της χώρας θα εντείνει περαιτέρω την κρίση νερού στη χώρα.