Υπάρχουν στιγμές που ένας προβλέψιμος τίτλος μπορεί να έχει ακόμα τη δύναμη να σοκάρει. Ο θάνατος του Alexei Navalny σε μια ποινική αποικία πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο την περασμένη εβδομάδα ήταν ένας από αυτούς. Καθώς προέκυψε η είδηση, η πολυαναμενόμενη απώλεια μιας τέτοιας χαρισματικής φιγούρας τροφοδότησε απόγνωση μεταξύ των αντιφρονούντων και των μεταναστών που αγωνίζονται να σπάσουν τον έλεγχο του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία. Εκτός κι αν η Yuliya Navalnaya, η χήρα του Navalny και άλλοι κορυφαίοι ακτιβιστές μπορούν να κινηθούν γρήγορα για να αναβιώσουν τα απομεινάρια της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Ρωσίας, η επιρροή τους είναι πιθανό να εξασθενίσει στο άμεσο μέλλον.

Οι ισχυρισμοί ορισμένων αναλυτών και Ρώσων μεταναστών ότι ο θάνατος του Ναβάλνι μπορεί να είναι ένδειξη της εγχώριας ευπάθειας του Πούτιν δεν φαίνονται πειστικοί. Παρ' όλο το θάρρος που επέδειξαν οι λίγοι Ρώσοι που έβαλαν λουλούδια στη μνήμη του Ναβάλνι, η έλλειψη μαζικών διαμαρτυριών παρόμοια με την έκρηξη οργής για τη δολοφονία του Μπόρις Νεμτσόφ το 2015 -του πιο εξέχοντος προκατόχου του Ναβάλνι- είναι μια ένδειξη της απόλυτης διαφωνίας συνθλίβεται. Με τις αναφορές για τον θάνατο του Ναβάλνι να περιορίζονται στο ελάχιστο στην κρατική τηλεόραση και σε άλλα μέσα ενημέρωσης από τα οποία μεγάλο μέρος του ρωσικού πληθυσμού λαμβάνει τις καθημερινές του ειδήσεις, φαίνεται απίθανο ο θυμός για τον θάνατό του μέσα σε ένα ταλαιπωρημένο αστικό φιλελεύθερο περιβάλλον να αποτελεί απειλή για τον έλεγχο του Πούτιν. εξουσία.

Τους τελευταίους μήνες, το Κρεμλίνο είχε ήδη παραλύσει τους μετριοπαθείς φιλελεύθερους που, σε αντίθεση με τον Ναβάλνι, προσπάθησαν να αποφύγουν να περάσουν τις κόκκινες γραμμές του καθεστώτος. Όταν η προσεκτική προεδρική εκστρατεία του βετεράνου νομοθέτη Boris Nadezhdin κέρδισε γρήγορα έλξη βασισμένη σε μια πλατφόρμα αντίθεσης στον πόλεμο στην Ουκρανία, του απαγορεύτηκε να είναι υποψήφιος με τεχνικό χαρακτήρα, παρόλο που ποτέ δεν αντιπροσώπευε πραγματική απειλή για τη θέση του Πούτιν. Για ένα αυταρχικό καθεστώς που επικεντρώνεται στη συνολική εδραίωση της εξουσίας, ακόμη και οι συμβολικές προσπάθειες που θα χρησιμοποιούσε κάποτε για να διατηρήσει μια πρόσοψη εκλογικής νομιμότητας δεν είναι πλέον ανεκτές.