Υπάρχουν λίγα πράγματα πιο εκφοβιστικά από ένα αυταρχικό καθεστώς που βρίσκεται σε πορεία. Είτε πρόκειται για ρωσικό πυροβολικό που ρίχνει απορρίμματα σε ουκρανικές πόλεις είτε για στελέχη του Ιρανικού Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης που συντονίζουν επιθέσεις από δυνάμεις πληρεξουσίου σε όλη τη Μέση Ανατολή, τα αυταρχικά καθεστώτα μπορούν να δημιουργήσουν μια αίσθηση ακαταμάχητης ορμής που τροφοδοτεί το άγχος στις πιο ανοιχτές κοινωνίες. Καθώς προσπαθούν να επιβάλουν την αυταρχική τους κοσμοθεωρία με τη βία, τέτοια καθεστώτα προβάλλουν μια ιδεολογική αισθητική γεμάτη με στρατιωτικό ανδρισμό που μπορεί να γοητεύσει πολλούς στον ευρύτερο κόσμο που συμμερίζονται την περιφρόνηση του κράτους δικαίου.

Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς πώς αυτά τα καθεστώτα αντιμετωπίζουν την κοινωνική αλλαγή, πολλά από αυτά που αρχικά φαίνονται ασταμάτητα αρχίζουν να φαίνονται λιγότερο δυσοίωνα με την πάροδο του χρόνου. Η στρατιωτική επιθετικότητα που θέτει τις δημοκρατίες σε άμυνα στο παρόν μπορεί να προκληθεί από καθεστώτα που στην πραγματικότητα αγωνίζονται να διαχειριστούν την εγχώρια δυσλειτουργία υπονομεύοντας τη μελλοντική συνοχή των αυταρχικών τους κρατών. Στις προσπάθειές τους να κινητοποιήσουν πεπερασμένους πόρους για να διεκδικήσουν όνειρα γεωπολιτικού μεγαλείου, τέτοια αυταρχικά καθεστώτα δίνουν προτεραιότητα στο βραχυπρόθεσμο τακτικό πλεονέκτημα ακόμη και όταν τέτοιες προσπάθειες επιδεινώνουν τα κοινωνικά ρήγματα.

Αυτή η ένταση μεταξύ της στρατιωτικοποιημένης επιδίωξης των φιλοδοξιών μεγάλων δυνάμεων και της ανάγκης διαχείρισης των εσωτερικών πιέσεων έχει οδηγήσει σε στρατηγικά διλήμματα που οι αυταρχικοί ηγέτες στη Ρωσία και το Ιράν αγωνίζονται να επιλύσουν. Τεχνοκράτες αξιωματούχοι στη Μόσχα έχουν σταθεροποιήσει τη ρωσική οικονομία μέσω ενός τεράστιου πακέτου τόνωσης που έχει σχεδιαστεί για να επιταχύνει τη στρατιωτική παραγωγή. Ωστόσο, οι οικονομικές ανισορροπίες που τροφοδοτούνται από την προσπάθεια του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να υποτάξει την Ουκρανία δημιουργούν ελλείψεις σε τρόφιμα όπως αυγά και πουλερικά, ενώ οι επιχειρήσεις που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δυτικά εξαρτήματα αγωνίζονται να διαχειριστούν πολύπλοκες αλυσίδες εφοδιασμού.