Όταν εξετάζουμε το παρελθόν για να βρούμε τις ρίζες μιας σημερινής κρίσης, οι εξελίξεις που κάποτε απορρίπτονταν ως περιφερειακές μπορούν συχνά να αποκτήσουν μια νέα αίσθηση σημασίας. Για το λόγο αυτό, οι προσπάθειες να εξηγηθεί γιατί οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέρρευσαν την τελευταία δεκαετία έχουν εξετάσει προσεκτικότερα παράγοντες που είχαν παραμεληθεί στο παρελθόν, όπως συζητήσεις μεταξύ Ρώσων εθνικιστών στη δεκαετία του 1970 ή μάχες εξουσίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στην Αγία Πετρούπολη. Αλλά σε αυτές τις επαναξιολογήσεις της πρόσφατης ιστορίας, μια εξέλιξη που ίσως αντιπροσώπευε το πρώτο βήμα προς την τρέχουσα κρίση μεταξύ της Μόσχας και της υπόλοιπης Ευρώπης συχνά παραβλέπεται: τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη Μολδαβία πριν από 30 και πλέον χρόνια.

Κοιτάζοντας πίσω στον καταρράκτη μεταμορφωτικών στιγμών που οδήγησαν στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι προσπάθειες των ρωσόφωνων στην Υπερδνειστερία να αποσχιστούν από την πρώην Σοβιετική Δημοκρατία της Μολδαβίας ήταν αγνοείται σε μεγάλο βαθμό στη Δύση. Παρά τις σαφείς ενδείξεις υποστήριξης της αυτονομιστικής περιοχής από τους Ρώσους εθνικιστές και τις υπηρεσίες ασφαλείας της Ρωσίας, οι ηγέτες των ΗΠΑ και της ΕΕ απέρριψαν εκκλήσεις για βοήθεια από Μολδαβούς ηγέτες και τους συμμάχους τους στη Ρουμανία, με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες να ανησυχούν περισσότερο για τη σταθερότητα της Ρωσίας και άλλα αυξανόμενα προβλήματα. Καθώς η ΕΕ ήδη αγωνίζεται να διαχειριστεί τον εμφύλιο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η ταχύτητα με την οποία τα ρωσικά στρατεύματα τερμάτισαν τη σύγκρουση στη Μολδαβία προς όφελος της Υπερδνειστερίας ήταν σχεδόν ανακούφιση για τους δυτικούς πολιτικούς, παρά τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η de facto αυτονομία της περιοχής στη μολδαβική κοινωνία .

Μέχρι τον Μάρτιο του 1992, οι ισχυρισμοί των ρωσικών υπηρεσιών ασφαλείας και των μονάδων του στρατού με το σκεπτικό ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθεί βία κατά της Μολδαβίας για να σωθούν οι υποτιθέμενοι καταπιεσμένοι Ρώσοι, θα έπρεπε να χτυπήσουν τον κώδωνα του κινδύνου στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Αλλά ο βαθμός στον οποίο τα προηγούμενα που δημιουργήθηκαν στη Μολδαβία -και στη Γεωργία- καθιέρωσαν τη νεο-αυτοκρατορική ανάμειξη ως βασικό στοιχείο της μετακομμουνιστικής ρωσικής στρατηγικής δεν έγινε επαρκώς κατανοητό από τους δυτικούς πολιτικούς παρά μόνο πολύ καιρό αφού η Μόσχα είχε αποδείξει δεδομένα επί τόπου.