Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να χαίρεται. Μετά τη νίκη του στις προκριματικές εκλογές του Νιου Χάμσαϊρ στις 23 Ιανουαρίου, είναι περισσότερο από ποτέ πιθανός υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου. Ο πρώην πρόεδρος αυξάνει ήδη τις επιθέσεις εναντίον του Τζο Μπάιντεν σε έναν τομέα όπου δεν περιμέναμε απαραίτητα τον πρωταθλητή του «πρώτα η Αμερική»: την εξωτερική πολιτική.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι δύο πόλεμοι στους οποίους εμπλέκονται έμμεσα οι Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, θα ήταν απόδειξη της ανικανότητας του δημοκράτη και μαζί του των «ενηλίκων», με άλλα λόγια των ειδικών του πράγματα εκείνων που τον περιέβαλλαν από τις πρώτες μέρες του στον Λευκό Οίκο μέχρι που απελευθερώθηκε από αυτόν για να φέρει στο παιχνίδι, από τη δική του σκοπιά, τα αδιαμφισβήτητα ένστικτα ενός πολιτικού.

Αυτή η στάση αγνοεί τη διπλωματική κληρονομιά του Ντόναλντ Τραμπ, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, όπου επηρέασε σημαντικά τις στρατηγικές επιλογές της χώρας του με αποτελέσματα που σήμερα φαίνονται ιδιαίτερα αμφισβητήσιμα. Αυτό ισχύει πρώτα απ' όλα για αυτό που εδώ και καιρό θεωρείται σημείο καμπής: την άνευ όρων εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των χωρών του Κόλπου, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν. Το Μαρόκο προστέθηκε αφού έλαβε την ξαφνική αναγνώριση από τον Ντόναλντ Τραμπ της κυριαρχίας του στη Δυτική Σαχάρα, η οποία χορηγήθηκε σε μια καθαρά συναλλακτική λογική.

Δεξί drift

«Αυτές οι συμφωνίες θα χρησιμεύσουν ως βάση για μια συνολική ειρήνη σε ολόκληρη την περιοχή, κάτι που κανείς δεν πίστευε δυνατό, σίγουρα όχι στην εποχή μας, ίσως σε αρκετές δεκαετίες από τώρα, μια ειρήνη βασισμένη στα κοινά συμφέροντα, τον αμοιβαίο σεβασμό και τη φιλία» , επιβεβαίωσε η πρώην επιχειρηματίας κατά την τελετή υπογραφής των Συμφωνιών του Αβραάμ, στις 15 Σεπτεμβρίου 2020. Η μεγαλοπρέπεια είχε κρύψει το γεγονός ότι οι ενδιαφερόμενες χώρες δεν είχαν ποτέ αντιμετωπίσει η μία την άλλη με όπλα στα χέρια τους. Πάνω απ' όλα, μια λέξη είχε αποφευχθεί εν γνώσει του στην ομιλία του: «Παλαιστίνιος».

Αυτή η παράλειψη ήταν συνεπής με προηγούμενες αποφάσεις που έσπασαν μια συναίνεση που τηρήθηκε σχολαστικά μέχρι την άφιξή της στο Οβάλ Γραφείο από διαδοχικές Δημοκρατικές και Ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις.

Εκτός από τη μονομερή αναγνώριση της ισραηλινής κυριαρχίας στα συριακά υψώματα του Γκολάν, μεταξύ των πιο αμφιλεγόμενων αποφάσεών του πρέπει να αναφερθούν αυτές της μεταφοράς της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ και του διορισμού ενός πρεσβευτή ευνοϊκού για τον ισραηλινό αποικισμό στη Δυτική Όχθη. Ή ακόμα και να κλείσει η παλαιστινιακή αντιπροσωπεία στην Ουάσιγκτον, να περικοπεί η αμερικανική χρηματοδότηση στην υπηρεσία του ΟΗΕ που είναι αρμόδια για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες και τελικά να διαμορφωθεί ένα ειρηνευτικό σχέδιο που θα έχει ως πρότυπο καρικατούρας τα αποκλειστικά συμφέροντα του εβραϊκού κράτους. Αυτό το σχέδιο είχε ως αποτέλεσμα την πιθανή προσάρτηση ολόκληρων τμημάτων της Δυτικής Όχθης.

Σας απομένει να διαβάσετε το 50% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.