Ο πρόεδρος της Γαλλίας , Εμανουέλ Μακρόν, ρωτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου για το πώς θα χειριζόταν μια πιθανή επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ αργότερα αυτό το έτος.
«Παίρνω τους ηγέτες που επιλέγονται από τον λαό τους», απάντησε ο Μακρόν. Ο Γάλλος πρόεδρος δύο μέρες αργότερα δέχθηκε τον πρωθυπουργό της Καμπότζης Χουν Μανέ στα Ηλύσια.
Ο Χουν Μανέ φυσικά δεν πληροί τα κριτήρια του Μακρόν να επιλεγεί από τον λαό. Δεν ήταν καν επίσημα υποψήφιος πρωθυπουργός στις τελευταίες εκλογές, που έγιναν χωρίς αναγνωρισμένο κόμμα της αντιπολίτευσης, τον Ιούλιο του 2023.
Αυτή η εκλογική άσκηση ήταν η τελευταία σε μια σειρά παραποιημένων εκλογών που σοβαροί ανεξάρτητοι παρατηρητές έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να μπαίνουν στον κόπο να παρακολουθούν. Ομοίως, οι εκλογές του 2018 δεν είχαν αντίθεση, αφού το πολιτικά ελεγχόμενο ανώτατο δικαστήριο διέλυσε το Εθνικό Κόμμα Διάσωσης της Καμπότζης το 2017. Οι μοναδικές γνήσιες εκλογές της σύγχρονης Καμπότζης οργανώθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη το 1993. Ο Χουν Σεν έχασε αυτές τις εκλογές, αλλά ανέτρεψε τη βούληση του λαού στο ένα αιματηρό πραξικόπημα το 1997.
Από τότε, η Δύση αρκείται σε μεγάλο βαθμό να περιμένει και να δει και να ελπίζει σε σημάδια αποσπασματικής μεταρρύθμισης από το καθεστώς. Τέτοια σημάδια αλλαγής της νοοτροπίας της εξουσίας στην Καμπότζη δεν έχουν έρθει ποτέ. Από τότε που ο Χουν Μανέ ανέλαβε την πρωθυπουργία από τον πατέρα του Χουν Σεν, το καθεστώς δεν άλλαξε ούτε μια στιγμή, με τον Χουν Σεν να λέει ανοιχτά ότι θα επιστρέψει ως πρωθυπουργός αν χρειαστεί. Οι βάναυσοι ξυλοδαρμοί μελών της αντιπολίτευσης από άνδρες που φορούν κράνη μοτοσικλετών συνεχίζονται, μεταξύ άλλων και πέρα από τα σύνορα μεταξύ του εργατικού δυναμικού των μεταναστών από την Καμπότζη στην Ταϊλάνδη. Ούτε ένας από τους πολιτικούς κρατούμενους της Καμπότζης, που ξεπερνούν τους 60, δεν αφέθηκε ελεύθερος από τον Χουν Μανέ και συνεχίστηκαν οι νέες πολιτικές συλλήψεις.
Αυτοί οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης έχουν εγκλωβιστεί από πολιτικά ελεγχόμενα δικαστήρια απλώς και μόνο επειδή άσκησαν δημόσια κριτική στην κυβέρνηση. Η ελευθερία της έκφρασης θεωρείται δεδομένη στη Γαλλία. Οι πολίτες ορισμένων χωρών, προτείνει η πολιτική του Μακρόν, δεν πρέπει να περιμένουν να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα.
Η συνάντηση με τον Χουν Μανέ δεν είναι εφάπαξ. Ο Μακρόν καλωσόρισε επίσης τον Χουν Σεν στα Ηλύσια με ανοιχτές αγκάλες τον Δεκέμβριο του 2022. Ο μόνος γρίφος είναι γιατί ο Μακρόν δεν είναι διατεθειμένος να είναι απόλυτα συνεπής στη στρατηγική δέσμευσής του. Ο πολιτικός ηγέτης που έχει τους σαφέστερους παραλληλισμούς με τον Χουν Μανέ δεν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιουνγκ-Ουν.
Η παράδοση της εξουσίας από τον Χουν Σεν στον Χουν Μανέ δεν είναι μια απλή πολιτική τακτική που γεννήθηκε από ανάγκη. Ο Χουν Σεν συνεχίζει να κατέχει τους πραγματικούς μοχλούς εξουσίας στην Καμπότζη και είναι αφοσιωμένος στην αρχή της κληρονομικής εξουσίας. Η παράδοση στον Χουν Μανέ συνοδεύτηκε από την παράδοση της εξουσίας από μια σειρά ηλικιωμένων υπουργών στους γιους.
Ο Χουν Σεν έχει δηλώσει δημόσια ότι βλέπει τον εαυτό του ως «όχι μόνο πατέρα αλλά και παππού των πρωθυπουργών». Τα ταλέντα και οι ικανότητες των Καμποτζιανών εκτός των οικογενειακών γενεαλογιών της άρχουσας ελίτ, καθώς και οι επιθυμίες του λαού της Καμπότζης, δεν μετρούν τίποτα. Μόνο η βορειοκορεατική καταγωγή των Kim Il-sung, Kim Jong-il και Kim Jong-un προσφέρει ένα συγκρίσιμο σύγχρονο παράδειγμα.
Πολιτική δέσμευσης
Ο Μακρόν έχει κάνει ξεκάθαρα τον υπολογισμό ότι είναι καλύτερο να εμπλακεί κανείς με δικτάτορες παρά να τους αρνηθεί τη νομιμότητα. Διεξήγαγε επανειλημμένα ανεπιτυχείς συνομιλίες με τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν για να προσπαθήσει να τερματίσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Η αναζήτηση οποιασδήποτε ευκαιρίας, όσο μικρή κι αν είναι, για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι αξιέπαινη και απαραίτητη.
Δεν υπάρχει τέτοιο σκεπτικό όταν αντιμετωπίζουμε ένα διεφθαρμένο καθεστώς όπως αυτό στην Καμπότζη, το οποίο, επί δεκαετίες, έχει δείξει απρόθυμο να επιχειρήσει ακόμη και σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Μια πιο ισχυρή και διανοητικά συνεκτική στρατηγική θα ήταν η επιβολή κυρώσεων όπως ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και δέσμευση περιουσιακών στοιχείων στους ηγέτες της Καμπότζης με άμεση ευθύνη για κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι ο Μακρόν, μαζί με ορισμένους άλλους δυτικούς ηγέτες, κατανοεί πλήρως τις αόρατες επιπτώσεις της παροχής αποδοχής και αξιοπιστίας υψηλού προφίλ σε δικτάτορες όπως ο Χουν Μανέ. Μια επίσημη επίσκεψη σε ένα χώρο όπως τα Ηλύσια είναι ένα σημαντικό προπαγανδιστικό πραξικόπημα για οποιοδήποτε τέτοιο καθεστώς. Δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στο καθεστώς της Καμπότζης και στον λαό της Καμπότζης ότι οι συλλήψεις και η βία κατά των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης μπορούν να συνεχιστούν.
Η κατανόηση και η χρήση αυτού του πράσινου φωτός από το καθεστώς είναι ξεκάθαρη στο χρονοδιάγραμμα της σύλληψης του Khem Chanvannak, του ενεργού επικεφαλής των επιχειρήσεων της Πνομ Πενχ του αντιπολιτευόμενου Κόμματος Candlelight, στις 15 Ιανουαρίου, καθώς ο Hun Manet ετοιμαζόταν να φύγει για το Παρίσι.
Μόλις γίνει αποδεκτή η ιδέα της εμπλοκής με καθεστώτα αποστάτες που δεν βρίσκονται σε πόλεμο, δεν υπάρχει ξεκάθαρο μέρος για να τραβήξουμε μια γραμμή στην άμμο. Η πολιτική της Δύσης για την Καμπότζη είναι τόσο αναποτελεσματική που μπορεί επίσης να περιμένει ένα από τα εγγόνια του Χουν Σεν να αναλάβει την πρωθυπουργία και στη συνέχεια να του δώσει λίγο χρόνο για να δει αν πρόκειται να γίνουν παραχωρήσεις. Εν τω μεταξύ, ο Μακρόν μπορεί να ωθήσει την πολιτική του δέσμευσης στο λογικό της τέλος προσκαλώντας τον Κιμ Γιουνγκ-Ουν στα Ηλύσια.
[Φωτογραφία: Hean Socheata/VOA Khmer]
Οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι αυτές του συγγραφέα.
Ο Sam Rainsy, υπουργός Οικονομικών της Καμπότζης από το 1993 έως το 1994, είναι ο συνιδρυτής και ενεργός ηγέτης του αντιπολιτευόμενου Κόμματος Εθνικής Διάσωσης της Καμπότζης (CNRP).