Μετά από χρόνια πολιτικής αναταραχής και οικονομικής δυσφορίας, η εποχή που ο κόσμος έβλεπε την Αίγυπτο ως πηγή πολιτικής έμπνευσης μπορεί να μοιάζει με αρχαία ιστορία. Ωστόσο, μόλις πριν από 13 χρόνια, ο δυναμισμός που εκφράστηκε μέσω των μαζικών διαδηλώσεων της Αιγύπτου που ανέτρεψαν το διεφθαρμένο καθεστώς του τότε Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ δημιούργησε ελπίδα ότι το πολυπληθέστερο κράτος του αραβικού κόσμου βρισκόταν στο κατώφλι μιας δημοκρατικής χρυσής εποχής. Ο τρόπος με τον οποίο η εξέγερση της Αιγύπτου τον Ιανουάριο του 2011 τράβηξε τότε την παγκόσμια προσοχή αντανακλούσε την περιφερειακή επιρροή της χώρας, ενισχυμένη από το χάρισμα παλαιότερων ηγετών όπως ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και ο Ανουάρ ελ-Σαντάτ.

Πιο πρόσφατα, ωστόσο, το αυταρχικό καθεστώς του προέδρου Abdel Fattah el-Sisi δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να αντιδράσει στις κρίσεις γύρω από τα σύνορα της Αιγύπτου, δημιουργώντας ένα στρατηγικό κενό που ήταν διατεθειμένοι να καλύψουν περισσότεροι ανατρεπτικοί παράγοντες. Αντιμετωπίζοντας μια σοβαρή οικονομική κρίση που επιδεινώνεται από την ανικανότητα του καθεστώτος Σίσι , η Αίγυπτος έχει γίνει εξαρτημένη από τη χρηματοδότηση από τα κράτη του Κόλπου και τα προγράμματα διάσωσης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, περιορίζοντας την ικανότητα του Καΐρου να υιοθετήσει μια πιο δυναμική προσέγγιση απέναντι στις περιφερειακές συγκρούσεις. Με τις ανησυχίες να αυξάνονται για τη σταθερότητα της ίδιας της Αιγύπτου , η αδυναμία του Καΐρου να διαδραματίσει ουσιαστικό γεωπολιτικό ρόλο δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, αυξάνοντας την πιθανότητα το χάος γύρω από αυτό να επιδεινώσει περαιτέρω τα εσωτερικά προβλήματα της ίδιας της Αιγύπτου.

Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί η ακριβής στιγμή που η Αίγυπτος άρχισε να χάνει τη θέση της περιφερειακής υπεροχής της. Ο Νάσερ πέτυχε μια θέση παγκόσμιας ηγεσίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μέσω του Κινήματος των Αδεσμεύτων και της περιφρόνησής του στη γαλλική και βρετανική αυτοκρατορική επέμβαση κατά την κρίση του Σουέζ του 1956. Αλλά η δική του αποτυχημένη στρατιωτική περιπέτεια στην Υεμένη και η κατάρρευση της προσπάθειάς του να ενοποιήσει την Αίγυπτο με τη Συρία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σηματοδότησε μια πρώτη μεγάλη οπισθοδρόμηση. Η ταπεινωτική ήττα εναντίον του Ισραήλ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και η αυξανόμενη οικονομική εμβέλεια που πέτυχαν η Σαουδική Αραβία, το Ιράκ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλα πετρελαιοπαραγωγά κράτη τη δεκαετία που ακολούθησε μείωσαν επίσης την ικανότητα της Αιγύπτου να διαμορφώσει την περιφερειακή τάξη.