Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ευρώπη καταδικάζουν τακτικά τον αντισημιτισμό και υπόσχονται δράση για την αντιμετώπισή του. Η ΕΕ έχει μια ολόκληρη στρατηγική αφιερωμένη στην αντιμετώπιση του αντισημιτισμού και στην ενίσχυση της εβραϊκής ζωής στην Ευρώπη. Με βάση τα πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων , τα οποία απαιτούν από τα κράτη να αναλάβουν αποτελεσματική δράση για την καταπολέμηση του μίσους, της βίας και των διακρίσεων κατά των στιγματισμένων ομάδων, τα κράτη φαίνεται να ανταποκρίνονται. Θα μπορούσε, επομένως, να υποτεθεί ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο χέρι.

Αυτό θα ήταν λάθος.

Από πρακτική άποψη, δεν είναι καθόλου σαφές ότι οι πολιτικές απαντήσεις των ευρωπαϊκών χωρών είναι αποτελεσματικές. Οι απαντήσεις των κρατών τείνουν να τονίζουν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό αντιδραστικό, έχει λιγότερο από τέλειο ιστορικό στην αντιμετώπιση εγκλημάτων μίσους αντισημιτικών και γενικά απέτυχε να οικοδομήσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των Εβραίων πολιτών που χρειάζονται για τα θύματα να αναφέρουν εγκλήματα μίσους. Οι απαντήσεις του κράτους συχνά αγνοούν ευρύτερες δομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Εβραίοι στην Ευρώπη ή την ανάγκη οικοδόμησης κοινωνικής αλληλεγγύης που θα περιθωριοποιήσει τους πιθανούς καταχραστές.

Η πολιτική και ο δημόσιος διάλογος στην Ευρώπη για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού συχνά παρουσιάζει την ασφάλεια και τα δικαιώματα των Εβραίων ως απειλούμενα από άλλες μειονότητες, τροφοδοτώντας τη διαίρεση αντί να την αντιμετωπίζουν. Και οι απαντήσεις των κρατών ελάχιστα αντιμετωπίζουν το γεγονός ότι η προκατάληψη προέρχεται από όλα τα μέρη του πολιτικού φάσματος.

Ενώ οι Ευρωπαίοι Εβραίοι στοχοποιούνται από τη διάδοση αντισημιτικού μίσους που συνδέεται με τις εχθροπραξίες στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, οι Ευρωπαίοι Μουσουλμάνοι βρίσκονται στο περιθώριο από εκείνους που επιμένουν να καταδικάζουν τις παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες ως δοκιμασία του δικαιώματός τους να ζουν στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Αυτή η προσέγγιση κινδυνεύει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι τα δικαιώματα και η ασφάλεια των Εβραίων και των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος και αποσπά την προσοχή από τον συνεχιζόμενο αντισημιτισμό από την ακροδεξιά και από άλλους στην κοινωνία, καθώς και από άλλες μορφές ρατσισμού στην Ευρώπη, όπως κατά των μουσουλμάνων.

Η νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα απαιτεί από τις χώρες να αναλάβουν θετική δράση για την αντιμετώπιση των προκαταλήψεων και των διακρίσεων, την οικοδόμηση προστασίας και τη διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης. Το έργο πολλών κοινοτικών οργανώσεων δείχνει ότι είναι δυνατό να οικοδομηθεί μια απάντηση στον αντισημιτισμό, που επικεντρώνεται στα δικαιώματα των Εβραίων στην Ευρώπη, που είναι μακροπρόθεσμη, αντιμετωπίζει δομικές προκλήσεις και χτίζει γέφυρες.

Είναι σημαντικό για τις αρχές να παρακολουθούν και να ανταποκρίνονται σε εγκλήματα μίσους κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των αντισημιτικών, να χτίζουν εμπιστοσύνη μεταξύ των θυμάτων για την αναφορά τέτοιων εγκλημάτων και να επιδιώκουν να λογοδοτήσουν τους υπεύθυνους. Αλλά η εστίαση μόνο σε αντισημιτικές πράξεις μετά το γεγονός είναι η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων και όχι των αιτιών.

Η αντιμετώπιση όσων οδηγούν τα εγκλήματα μίσους απαιτεί την αναγνώριση από την κυβέρνηση και την ευρύτερη κοινωνία ότι τέτοιες πράξεις προκύπτουν από την ανοχή στην περιθωριοποίηση των Εβραίων και άλλων μειονοτικών ομάδων και ξεκινούν με καθημερινές επιθέσεις που στοχεύουν τους Εβραίους στο σχολείο, στη δουλειά ή στο δρόμο.

Τα κράτη πρέπει να συγκεντρώσουν στοιχεία για να κατανοήσουν την ευρύτερη εμπειρία των εβραϊκών κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των καθημερινών προκαταλήψεων και διακρίσεων που αντιμετωπίζουν, και να σχεδιάσουν δημόσιες πολιτικές που επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν δομικά προβλήματα. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την προώθηση της εκπαίδευσης και του διαλόγου που απαιτούνται στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες και τη σύνδεση της εμπειρίας των Εβραίων με άλλους που βιώνουν επίσης μισαλλοδοξία και διακρίσεις, οικοδόμηση ενσυναίσθησης και κατανόησης αντί της δυσπιστίας και του διχασμού.

Υπάρχουν πολλά θετικά παραδείγματα από την κοινωνία των πολιτών στην Ευρώπη για να αξιοποιήσουν τα κράτη.

Η εκπαίδευση που βασίζεται στην κοινότητα και η εκπαίδευση από ομοτίμους φέρνουν κριτική σκέψη συν ενσυναίσθηση και άνοιγμα στην οικοδόμηση σχέσεων, βοηθώντας στην αντιμετώπιση επιβλαβών υποθέσεων στην ευρύτερη κοινωνία σχετικά με τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τα δίκτυα Coexister/Coexist στη Γαλλία και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το Aktion Suhnezeichen και το Κέντρο Άννας Φρανκ στη Γερμανία και το Parallel Histories and Solutions Not Sides στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Πρωτοβουλίες που προάγουν την ένταξη και την κοινωνική συνεργασία, όπως η KIgA στο Βερολίνο, ή η Ημέρα Nisa-Nashim και Mitzvah και η Ημέρα Sewa στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμβάλλουν στην οικοδόμηση αμοιβαίας αναγνώρισης και υποστήριξης σε όλη την κοινωνία. Η εμπειρία αυτών των οργανώσεων δείχνει ότι η ένταξη δεν αφορά μόνο την αποδοχή στοχευμένων ομάδων αλλά και την αύξηση της ανοχής της ευρύτερης κοινωνίας γύρω τους.

Αυτές οι προσεγγίσεις είναι περιεκτικές και καινοτόμες και μπορούν να βοηθήσουν μακροπρόθεσμα να αλλάξουν στάσεις. Αλλά η υποστήριξη και η κλιμάκωσή τους δεν είναι απλή. Απαιτεί σημαντικές επενδύσεις, έρευνα για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητάς τους, ενημερωμένη κυβερνητική χάραξη πολιτικής και θάρρος για να ξεπεραστούν τα σιλό και η πολιτικοποίηση που μπορούν να εμποδίσουν την εργασία για τον αντισημιτισμό.

Υπάρχουν και άλλες προκλήσεις. Κυριότεροι μεταξύ τους είναι οι ανησυχίες για την ελεύθερη έκφραση και τη συγκέντρωση, ειδικά για τα γεγονότα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Η πλοήγησή τους γίνεται πιο δύσκολη όταν οι αντισημίτες χρησιμοποιούν εχθροπραξίες στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη ως κάλυμμα για εκφράσεις μίσους κατά των Εβραίων ή αντίστροφα όταν η κατηγορία του αντισημιτισμού χρησιμοποιείται για να φιμώσει τη νόμιμη κριτική της ισραηλινής κρατικής πολιτικής ή την υπεράσπιση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων.

Αυτές οι προκλήσεις μπορεί να μην είναι εύκολο να επιλυθούν. Αλλά θα είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν με ξεκάθαρη κατανόηση ότι ο αντισημιτισμός αντιμετωπίζεται καλύτερα μαζί με άλλες μορφές ρατσισμού και ότι είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο αντισημιτισμός και να προστατευτούν τα δικαιώματα των Εβραίων, ενώ υποστηρίζονται τα δικαιώματα λόγου και συγκέντρωσης για τους φιλοπαλαιστίνιους ακτιβιστές.

Μακροπρόθεσμα, αυτές οι προσπάθειες θα διευκολυνθούν, βλέποντας την προστασία των δικαιωμάτων των Εβραίων και άλλων μειονοτήτων ως μια διαρθρωτική πρόκληση που απαιτεί σημαντικές κρατικές επενδύσεις στην κοινωνική αλλαγή που ξεκινά με την εκπαίδευση.