Γιατί ένας λαός, οι Αργεντινοί, εκλέγει ως πρόεδρο της χώρας έναν άνθρωπο, τον Χαβιέ Μιλέι, που υπόσχεται να κάνει χειρότερα από όλους εκείνους [Κριστίνα Κίρχνερ, 2019-2023] που προηγήθηκαν στην εξουσία; Για να απαντήσουμε σε αυτό, πρέπει να κάνουμε μια παράκαμψη στην ιστορία της χώρας η οποία, σε σχεδόν ογδόντα χρόνια, έχει δει τον περονισμό, τις στρατιωτικές δικτατορίες και τη σοσιαλδημοκρατία να εναλλάσσονται, συσσωρεύοντας σαράντα χρόνια για το πρώτο, είκοσι τέσσερα χρόνια για τα δευτερόλεπτα, δεκατέσσερα χρόνια για το τρίτο.

Ο περονισμός είναι δύσκολο να συνοψιστεί. Είναι ένα είδος νοτιοαμερικανικού βοναπαρτισμού, που συνδυάζει την υπόσχεση κοινωνικής δικαιοσύνης, οικονομικού προστατευτισμού, εθνικής υπερηφάνειας και την ενσάρκωση της εξουσίας στη φιγούρα του ηγέτη. Κυβερνώντας για μεγάλες περιόδους, δομούσε το κράτος πρόνοιας της Αργεντινής τοποθετώντας τους φίλους του σε ιδρύματα, συνδικάτα και τοπικές αρχές.

Ανάλογα με τις τάσεις που το απαρτίζουν –από την ακροδεξιά έως την άκρα αριστερά– έχει κυβερνήσει ως σοσιαλδημοκράτης (Νέστορ Κίρχνερ) ή ως υπερφιλελεύθερος (Κάρλος Μένεμ). Σε όλες τις περιπτώσεις, με πελατεία και επίπεδο διαφθοράς που θέτει πρότυπα.

Η εκλογή του Javier Milei, στις 19 Νοεμβρίου, είναι η μαζική έκφραση (55,65% των ψήφων) μιας απόρριψης του περονισμού και των νεοφιλελεύθερων αβατάρ του, έχοντας βυθίσει το 40% των 46 εκατομμυρίων κατοίκων στη φτώχεια και καταστρέφει το εισόδημα με πληθωρισμό 143%. Από την ανάλυση της ψηφοφορίας προκύπτει ότι το 29,99% των ψήφων που του έδωσαν στον πρώτο γύρο ήταν κυρίως νέοι που δεν είχαν βιώσει τη δικτατορία και ψήφιζαν για πρώτη φορά. Δεν συγκινούνται από τα ρεβιζιονιστικά σχόλια του Χαβιέ Μιλέι που θέλει, για παράδειγμα, να καταργήσει τη σύνταξη που χορηγείται στους βασανισμένους, να τη δώσει στους βασανιστές τους στους οποίους θα απελευθερώσει.

Μπόνους για μάχισμα

Από την επιστροφή στη δημοκρατία το 1983, καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να μειώσει την καταδίκη της δικτατορίας. Θέλει να σταματήσει το έργο της μνήμης και της δικαιοσύνης και να αντιστρέψει τις κατηγορίες, μέχρι ιδιωτικοποίησης της Ναυτικής Σχολής, όπου κατά την τελευταία δικτατορία βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν 5.000 κρατούμενοι.

Υπάρχει και το premium στο machismo με την ανακοίνωση της κατάργησης του γυναικείου υπουργείου. Στην πιο φεμινιστική χώρα της Νότιας Αμερικής ! Η χώρα που ήταν η πρώτη στον κόσμο που αναγνώρισε τους γάμους ομοφύλων. Η χώρα όπου ο αγώνας κατά της δικτατορίας ήταν πρώτα υπόθεση των γυναικών, των μητέρων και των γιαγιάδων της Plaza de Mayo . Είναι επίσης απαραίτητο να σημειωθεί, στον δεύτερο γύρο, η αποφασιστική υποστήριξη της νεοφιλελεύθερης δεξιάς του πρώην προέδρου Mauricio Macri, ο οποίος είχε συγκεντρώσει το 23,81% των ψήφων στον πρώτο γύρο και χωρίς τον οποίο ο Javier Milei θα είχε περιοριστεί στο ένα τρίτο των ψήφων. οι ψήφοι. Μερικές από τις φωνές της σοσιαλδημοκρατίας ήρθαν επίσης να προστεθούν στη ρητορική μίσους και έτσι σημάδεψαν τον δικό της θάνατο.

Σας απομένει να διαβάσετε το 60% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα προορίζονται για συνδρομητές.