Μια περιφερειακή επέκταση του πολέμου που διεξήγαγε το Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στη Γάζα φοβόταν στα σύνορα του εβραϊκού κράτους με τον Λίβανο, αλλά είναι πολύ πιο νότια που συμβαίνει. Από τότε που οι Υεμενίτες αντάρτες αποφάσισαν να διακόψουν τη ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το παλαιστινιακό ισλαμιστικό κίνημα, αυτή η επέκταση έγινε ακόμη πιο απτή καθώς επηρεάζει μια στρατηγική εμπορική αρτηρία.

Μετά από πολλές επιθέσεις με στόχο πολιτικά και στρατιωτικά κτίρια, ακόμα κι αν αυτοί οι αντάρτες διαβεβαιώνουν ότι θέλουν να επιτεθούν μόνο σε πλοία που συνδέονται με το Ισραήλ, οι γίγαντες των παγκόσμιων θαλάσσιων μεταφορών αποφάσισαν να αποφύγουν μέχρι νεοτέρας. Μπαμπ Αλ-Μαντάμπ. Μια τέτοια απόφαση θα επιμηκύνει σημαντικά τα ταξίδια των πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων τους, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα υψηλότερο κόστος.

Αυτές οι εντάσεις στην Ερυθρά Θάλασσα θυμίζουν ένα προηγούμενο: το Ισραήλ είχε ξεκινήσει τον πόλεμο του 1967, ο οποίος άλλαξε το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής, μετά την απόφαση του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ να αποκλείσει το στενό του Τιράν, μεταξύ της αιγυπτιακής χερσονήσου του Σινά και των ακτών της Σαουδικής Αραβίας. που ελέγχει την πρόσβαση στο ισραηλινό λιμάνι Εϊλάτ.

Πόλεμοι φθοράς

Η απαράδεκτη στρατηγική παρενόχλησης των ανταρτών της Υεμένης δεν εκπλήσσει κανέναν. Από τη στροφή του στον ένοπλο αγώνα πριν από δύο δεκαετίες, το κίνημα των Χούτι, το οποίο αρχικά εξέφρασε την απογοήτευσή του για μια περιοχή της Υεμένης που θεωρήθηκε περιφρονημένη από τις αρχές στη Σαναά, έχει επιδείξει την εχθρότητά του προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Ισραηλινό σύμμαχό τους. Η κλιμάκωση αυτής της κρίσης και ο ατέρμονος εμφύλιος που ακολούθησε εκμεταλλεύτηκε το Ιράν για να προωθήσει τα πιόνια του στα νότια της Αραβικής Χερσονήσου. Αυτή η κατανόηση διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι οι Χούτι είναι της υπακοής των Ζαϊντί, ενός ρεύματος σιισμού, ακόμα κι αν αυτός ο θρησκευτικός παράγοντας δεν πρέπει να υπερερμηνεύεται.

Ενώ η σημαντική στρατιωτική ανάπτυξη των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μεσόγειο έχει αναμφίβολα συνεισφέρει στη διατήρηση της λιβανικής πολιτοφυλακής της Χεζμπολάχ, του ορκισμένου εχθρού του Ισραήλ, μέχρι τώρα, όπως και η ανάμνηση της μαζικής καταστροφής της λιβανικής υποδομής από το εβραϊκό κράτος κατά τον πόλεμο του 2006. Ο περιορισμός της απειλής των Χούτι αποτελεί τρομερή πρόκληση.

Χωρίς να είναι νεκροταφείο αυτοκρατοριών όπως το Αφγανιστάν, η Υεμένη έχει ήδη δει δύο μεγάλες αραβικές χώρες να βυθίζονται σε πολέμους φθοράς: η Αίγυπτος πριν από μισό αιώνα και πρόσφατα η Σαουδική Αραβία, με πρωτοβουλία του πρίγκιπα διαδόχου Μοχάμεντ Μπεν Σαλμάν. Η παρέμβαση που αποφάσισε η τελευταία προκάλεσε μια ανθρωπιστική καταστροφή για την οποία ο άμαχος πληθυσμός μιας χώρας που είναι από τις φτωχότερες στον κόσμο συνεχίζει να πληρώνει το τίμημα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν να δημιουργήσουν έναν διεθνή συνασπισμό που θα φέρει σε επαφή χώρες δεσμευμένες στην ελεύθερη μετακίνηση σε αυτά τα ύδατα για να αποφύγουν την εμφάνιση στην πρώτη γραμμή δεδομένων των αντιαμερικανικών θέσεων των ανταρτών, αλλά η καλή θέληση αργεί να εκδηλωθεί και για καλό λόγο. Αυτή η αστάθεια στην Ερυθρά Θάλασσα είναι πιθανό να διαρκέσει όσο συνεχίζεται ο αδιάκριτος ισραηλινός βομβαρδισμός της Γάζας. Από το τέλος της ανθρωπιστικής εκεχειρίας, σχεδόν πριν από τρεις εβδομάδες, έσπειραν το θάνατο και την ερήμωση περισσότερο από ό,τι έφεραν το εβραϊκό κράτος πιο κοντά στους επίσημους πολεμικούς του στόχους: την εξάλειψη της Χαμάς και την απελευθέρωση των ομήρων που αιχμαλωτίστηκαν κατά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.