Τον Σεπτέμβριο, η Κίνα κυκλοφόρησε τον νέο της « τυποποιημένο χάρτη », διεκδικώντας το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «Νότιας Σινικής Θάλασσας», καθώς και εδάφη που αμφισβητεί με γειτονικά κράτη, συμπεριλαμβανομένων άνω των 90.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. της κρατικής επικράτειας της Ινδίας. Ο νέος χάρτης προκάλεσε σάλο όταν κυκλοφόρησε αρχικά, επειδή, στο πλαίσιο της βίαιης, σφαγής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο νέος χάρτης της Κίνας υπενθύμισε τις αδίστακτες, επεκτατικές φιλοδοξίες αυτού του κράτους. Το πιο σημαντικό, θα έπρεπε να ήταν μια υπενθύμιση στους δυτικούς στρατιωτικούς στρατηγούς ότι οι πόλεμοι διεξάγονται μέσα από τουλάχιστον τόσο συμβολισμό όσο το μόλυβδο.

Ο νέος χάρτης της Κίνας είναι μια περίπτωση χαρτογραφικής επιθετικότητας σε εγχειρίδιο, που χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει την πραγματικότητα με τρόπο πιο ευνοϊκό για ένα συγκεκριμένο κράτος και σχεδόν πάντα ως προγνωστικό μελλοντικού πολέμου, καθώς τα κράτη προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τις ευρείες εδαφικές διεκδικήσεις τους.

Οι χάρτες ως δηλώσεις πολέμου

Κατά τη διάρκεια της interbellum περιόδου, το Ναζιστικό Κόμμα παρήγαγε και διέδωσε χάρτες που απεικονίζουν μέρη των εδαφών άλλων κρατών, τα οποία διεκδίκησε για τη Γερμανία, με τίτλους όπως «Θα έπρεπε να είναι Γερμανία » και « Χάρτης των γερμανικών εθνοτικών και πολιτιστικών εδαφών». Εκδόσεις παρόμοιων χαρτών εμφανίστηκαν σε δυτικές πηγές ειδήσεων, όπως οι New York Times και το Life Magazine με τίτλους « Ένα Μάθημα Γεωγραφίας για τη Νεαρή Γερμανία » και « Ο Βασικός Ναζιστικός Χάρτης της Μεγάλης Γερμανίας », αντίστοιχα. Προφανώς, όλοι σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν πώς τελείωσε αυτή η συγκεκριμένη γεωπολιτική κατάσταση.

Μια άλλη σημαντική περίπτωση χαρτογραφικής επιθετικότητας περιγράφεται από τον αξιότιμο γεωγράφο Harm de Blij, στο βιβλίο του Why Geography Matters: Three Challenges Facing America: Climate Change, the Rise of China, and Global Terrorism , σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Maps of Bad Intentions. ” Ο Harm de Blij δηλώνει ότι στα μέσα του 1990, πριν από την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, του εστάλη ένας νέος, φαινομενικά επίσημος χάρτης παραγωγής του Ιράκ μέσω ενός μεσάζοντα στο Πανεπιστήμιο της Βαγδάτης. Αυτός ο χάρτης ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ωστόσο, επειδή έδειχνε το Κουβέιτ ως ιρακινό έδαφος και ήταν ένα ακόμη παράδειγμα του μακροχρόνιου ιστορικού αρχείου του Ιράκ σχετικά με τις αλυτρωτικές αξιώσεις κατά του κράτους του Κουβέιτ. Λίγο αργότερα, μετά την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ στις 2 Αυγούστου 1990 και την επακόλουθη προσάρτηση του Κουβέιτ προς τα τέλη του ίδιου μήνα, οι ιρακινοί τυπογράφοι άρχισαν να παράγουν μαζικά έναν χάρτη που απαριθμούσε το Κουβέιτ ως την ιρακινή επαρχία 19, σε μια προσπάθεια να σβήσει εντελώς από την ύπαρξη τον νότιο γείτονά της.

Όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία το 2014, έδωσε ζωή σε μια άλλη εκδήλωση αυτού του διεθνούς γρίφου. Η Ρωσία, φυσικά, άρχισε να αντιδρά με μανία και χαρακτηριστική πολεμική, ως απάντηση στην παραγωγή χαρτών που απεικόνιζαν την Κριμαία ως αμφισβητούμενο έδαφος — ή ως έδαφος της Ουκρανίας.

Τον Ιανουάριο του 2023, καθώς η Ρωσία πλησίαζε τον ένα χρόνο από τη βάναυση εισβολή της στην Ουκρανία, η Ρωσία προπαγάνδισε έναν νόμο που καθιστούσε έγκλημα –που θεωρείται μορφή πολιτικού εξτρεμισμού– να δημοσιεύει οποιονδήποτε Ρώσο πολίτη χάρτες που δείχνουν την Κριμαία και τέσσερις άλλους Ρώσους- κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας (Λουχάνσκ και περιοχές Ντόνετσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια), όπως οτιδήποτε άλλο εκτός από ρωσικό έδαφος.

Η χαρτογραφική επιθετικότητα είναι μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή συμβολικού πολέμου, επειδή οι δημιουργοί χαρτών είχαν ιστορικά καθήκον να παράγουν χάρτες για πλοήγηση ή χάρτες περιοχών που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα. Με άλλα λόγια, αυτοί οι χάρτες δημιουργήθηκαν με σκοπό να αναπαραστήσουν και να μεταδώσουν την πραγματικότητα, και έτσι, αυτοί οι πρωτότυποι χαρτογράφοι – και αυτοί που ανέθεσαν το έργο τους, συχνά Βασιλικοί ή μεγάλες εμπορικές εταιρείες – έδωσαν μεγάλη αξία στην ακρίβεια. Καθώς οι τέσσερις γωνιές του κόσμου χαρτογραφήθηκαν λεπτομερώς και η εξερεύνηση σταμάτησε, ο χάρτης έγινε όλο και πιο πολιτικό εργαλείο – αν και θα ήταν ανακριβές και κάπως αφελές να δηλώσουμε ότι η δημιουργία χαρτών δεν είχε ποτέ πολιτικές ατζέντες – και όμως, οι γενικές αντιλήψεις για τους χάρτες παρέμεινε αμετάβλητη. Οι χάρτες στη σύγχρονη εποχή –την εποχή της γεωπολιτικής– γίνονται όλο και περισσότερο εργαλεία για την προβολή μιας συγκεκριμένης, προκατειλημμένης αντίληψης της πραγματικότητας, και ωστόσο, το κοινό εξακολουθεί να τείνει να βλέπει τους χάρτες με ένα εντελώς άκριτο μάτι. Μπορεί να συμβαίνει ότι, επειδή οι χάρτες είναι το μοναδικό εργαλείο που είναι γνωστό στην ανθρωπότητα για τη μετάδοση γεωγραφικών αληθειών, να αντιμετωπίζονται σαν να μεταφέρουν πάντα αυτές τις αλήθειες οι χάρτες.

Ένα εύκολο παράδειγμα αυτού του γρίφου, για άλλη μια φορά, προέρχεται από την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία το 2014. Οι παγκόσμιες εταιρείες που ισχυρίζονται ότι παράγουν ή μεταφέρουν αμερόληπτες πληροφορίες, όπως η Google, το National Geographic και η Wikipedia, αγωνίστηκαν να επιλέξουν μεταξύ της ευρέως αποδεκτής αλήθειας (ότι Η Κριμαία παρέμεινε το νόμιμο έδαφος της Ουκρανίας, ή τουλάχιστον, αμφισβητούμενο έδαφος) και προσβάλλοντας τη Ρωσία ή υποχωρώντας στις αυταρχικές τακτικές της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η Google επέλεξε το δεύτερο, το λογισμικό Google Maps μετέφερε διαφορετικές «αλήθειες» στους Ρώσους επισκέπτες από εκείνους από τον υπόλοιπο κόσμο, επιτίθεται ουσιαστικά στην κυριαρχία της Ουκρανίας και καταστρέφοντας τους ισχυρισμούς αυτής της εταιρείας για παροχή αμερόληπτων, ακριβών πληροφοριών.

Τι υπάρχει σε ένα Όνομα; Τα ονόματα ως εκφράσεις ταυτότητας

Ο νέος, επίσημος, « τυποποιημένος χάρτης » της Κίνας, ωστόσο, δεν είναι απλώς ένα ουσιαστικό παράδειγμα χαρτογραφικής επιθετικότητας, αλλά κατά τη γνώμη του συγγραφέα, είναι το αποτέλεσμα της παραμέλησης των Ηνωμένων Πολιτειών ενός ακόμη σημαντικού συμβολισμού – των ονομάτων.

Είτε χρησιμοποιείται σε σχέση με ένα άτομο είτε ένα μέρος, ένα όνομα συνδέεται στενά με την αίσθηση της ταυτότητας — τόσο με την αίσθηση της ταυτότητας κάποιου όσο παρουσιάζεται στο κοινό και καθώς το υποκείμενο κατανοεί την ταυτότητά του, τον εαυτό του. Η σημασία ενός ονόματος για την ταυτότητα κάποιου έγινε οδυνηρά εμφανής κατά τη διάρκεια και μετά την περίοδο της δημοκρατικής προόδου που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αυτό που ο Samuel Huntington ονόμασε το «τρίτο κύμα δημοκρατίας». Πολλά μετα-αποικιακά κράτη – είτε πρόσφατα ανεξάρτητα, είτε ήδη, αλλά αντιμετώπιζαν νέα εθνικιστική ή δημοκρατική ζέση – αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν το δύσκολο ζήτημα της επιβεβαίωσης του διαχωρισμού τους από τα προηγούμενα αυτοκρατορικά κράτη και της αυτοπεποίθησης να επιβληθούν στην παγκόσμια σκηνή. Πολλά από αυτά τα αναπτυσσόμενα έθνη επέλεξαν να επιβεβαιώσουν εκ νέου την ταυτότητά τους εγκαταλείποντας τα ονόματα που τους έδωσαν οι πρώην αποικιοκράτες.

Για ορισμένες χώρες, αυτή η αλλαγή ήταν απλώς μια επαναβάφτιση του ονόματος του κράτους τους σε μια τοπική γλώσσα, ευθυγραμμίζοντας έτσι τη δημόσια παρουσίασή τους με μια αντίστοιχη εθνική ταυτότητα. Αυτό συνέβη με τη Βιρμανία, η οποία, το 1989, υπό την ηγεσία μιας νέας στρατιωτικής χούντας, άλλαξε το όνομα του κράτους σε Μιανμάρ, που είναι απλώς η λέξη για τη «Βιρμανία» στην τοπική καθομιλουμένη. Πιο πρόσφατα, το 2018, η Σουαζιλάνδη βαφτίστηκε εκ νέου ως Eswatini, για να αντικατοπτρίζει το όνομα που χρησιμοποιούν οι Σουαζί για τη χώρα τους. Ο Πρόεδρος Ερντογάν της «Τουρκίας», πέρυσι, δήλωσε ότι το κράτος του έπρεπε να γίνει γνωστό με τη μορφή του ονόματός του που χρησιμοποιείται από τους ντόπιους Τούρκους – Türkiye. Ο Πρόεδρος Ερντογάνδήλωσε ότι η εγκατάλειψη της αγγλοποιημένης «Τουρκίας», «αντιπροσωπεύει και εκφράζει καλύτερα τον πολιτισμό, τον πολιτισμό και τις αξίες του τουρκικού έθνους».

Για άλλες πολιτείες, μια αλλαγή ονόματος αντιπροσώπευε μια πιο πλήρη αποκοπή από τους αυτοκρατορικούς προγόνους τους. Τέτοια ήταν η περίπτωση της βρετανοαφρικανικής επικράτειας της Ροδεσίας, η οποία, σε μια πολιτική διαδικασία πολύ περίπλοκη για να αναλυθεί εδώ, διαλύθηκε σε τρία ξεχωριστά κράτη τη δεκαετία του 1960, και τελικά, καθένα από αυτά τα κράτη επέλεξε ένα όνομα εντελώς ξεχωριστό από αυτό που δόθηκε. από το Ηνωμένο Βασίλειο, ονόματα που είχαν σημασία για τον πολιτισμό του έθνους και αποδίδονταν στη μητρική γλώσσα του έθνους. Αυτά τα τρία κράτη είναι το Μαλάουι (ονομάστηκε από μια φυλετική αυτοκρατορία ιθαγενών πληθυσμών που κατέλαβαν τη γη, πριν), η Ζάμπια (που πήρε το όνομά του από τον ποταμό Zambezi, ένα σημαντικό γεωγραφικό ορόσημο στην επικράτεια του κράτους) και η Ζιμπάμπουε (ονομάστηκε για μια μεγάλη μεσαιωνική πόλη που χρησίμευσε ως πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας εντός της σημερινής επικράτειας της Ζιμπάμπουε.) Το 1972, η βρετανική κυριαρχία της Κεϋλάνης κέρδισε την ανεξαρτησία της και υιοθέτησε το επίσημο όνομα Σρι Λάνκα, που μεταφράζεται σε «ευλογημένο νησί» στη δημοτική γλώσσα του έθνους.

Πράγματι, η σημασία των ονομάτων και της ταυτότητας έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρη το έτος μετά την απεχθή εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η οποία λειτούργησε ως χωνευτήριο για τον ουκρανικό λαό, ο οποίος έχει δεσμευτεί όλο και περισσότερο σε ένα ενιαίο έθνος με την κοινή του θυσία. Από το 2014, όταν οι ρεβανσιστικές, αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας έγιναν οδυνηρά σαφείς με την εισβολή της στην Ουκρανία και μετά το κίνημα Euromaidan της Ουκρανίας που πολέμησε για τη φιλελεύθερη, ευρωπαϊκή ψυχή του ουκρανικού έθνους ενάντια στην εχθρική παρέμβαση της Ρωσίας στην εσωτερική πολιτική της Ουκρανίας, ο ουκρανικός λαός επιδίωξε Ρωσικοποίηση με διαρκώς αυξανόμενη ζέση. Αυτός ο αγώνας συχνά καταλήγει σε προσπάθειες αντικατάστασης των ρωσικών τοπωνυμίων/που επιβάλλονται στην Ουκρανία από ένα ιμπεριαλιστικό, σοβιετικό κράτος. Η διείσδυση και η ύπουλη διείσδυση της Ρωσίας στον πολιτισμό της Ουκρανίας αποκαλύφθηκε, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της Δύσης αναγκάστηκε να ξαναμάθει την ορθογραφία βασικών ουκρανικών όρων, όπως το όνομα της πρωτεύουσας της Ουκρανίας — Κίεβο. Για όσο καιρό μπορούμε να θυμηθούμε ότι το όνομα της πόλης είχε καταγραφεί στη ρωσική της μορφή, «Κίεβο», και κάθε φορά που το όνομα αναφερόταν από τα μέσα ενημέρωσης ή στα σχολικά εγχειρίδια στη ρωσική του μορφή, ήταν ένα μαχαίρι στα πλάγια για το ουκρανικό έθνος ακριβώς τη στιγμή που το ουκρανικό έθνος εργαζόταν για να αποκτήσει την απαραίτητη υπηρεσία στην παγκόσμια σκηνή.

Στην περίπτωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ), αυτό το κράτος έχει αποδείξει ότι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στη γεωπολιτική σημασία των τοπωνυμίων, ιδίως όσον αφορά το θέμα της Ταϊβάν. Η Ταϊβάν φέρει πολλά ονόματα: Ταϊπέι, Δημοκρατία της Κίνας, Κινεζική Ταϊπέι, Ταϊβάν – Επαρχία της Κίνας, και κυρίως, αποκαλείται συχνά «επαρχία αποστάτης». Το Πεκίνο απεχθάνεται το όνομα «Ταϊβάν», ως αυτόνομο όρο –δηλαδή, εάν το «Ταϊβάν» δεν ακολουθείται αμέσως από τις λέξεις «Επαρχία της Κίνας»– επειδή το όνομα Ταϊβάν υπονοεί όχι μόνο ένα ξεχωριστό κράτος, αλλά και μια ξεχωριστή πολιτιστική ταυτότητα. Είναι πολύ πιο δύσκολο για τη ΛΔΚ να διατηρήσει τις γελοίες διεκδικήσεις της για την κατοχή της Ταϊβάν, με μια ανερχόμενη εθνική ταυτότητα να δεσμεύει τους ανθρώπους αυτού του νησιού, μια ταυτότητα που έχει στερηθεί τα παραδοσιακά κινέζικα χαρακτηριστικά της, μια ταυτότητα που μπορεί ακόμη και απορρίψτε πράγματα που είναι κινέζικα. Η Δημοκρατία της Κίνας είναι ένα εξίσου απαράδεκτο όνομα –αν όχι πιο απαράδεκτο από το «Ταϊβάν»– για τη ΛΔΚ, γιατί αν διαιωνίζεται η ιδέα ότι υπάρχουν δύο Κίνα — η νόμιμη Κίνα (ο διάδοχος της κεντροδεξιάς κυβέρνησης του Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, με έδρα την Ταϊβάν), και ομοίως, τη συνέχιση του ολοκληρωτικού σοσιαλιστικού σχεδίου του Μάο Τσε Τουνγκ στη ΛΔΚ (ηπειρωτική Κίνα). «Η Δημοκρατία της Κίνας» είναι ένα όνομα για την Ταϊβάν που αρνείται πλήρως το δικαίωμα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας να κυβερνά το ηπειρωτικό κινεζικό κράτος. Το όνομα «Κινεζική Ταϊπέι» έχει πολύ πιο ενδιαφέρουσα προέλευση. Είναι το όνομα που έχουν συμφωνήσει η Ταϊβάν και η Δημοκρατία της Κίνας για χρήση από την Ταϊβάν σε διεθνή περιβάλλοντα, ειδικότερα, η χρήση του ονόματος «Κινεζική Ταϊπέι» από την Ταϊβάν είναι αυτό που επέτρεψε τη συμμετοχή της Ταϊβάν στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως οντότητα ξεχωριστή από την Κίνα. Δεν υπάρχει τρόπος να δούμε τη χρήση αυτού του ονόματος ως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια σχεδόν πλήρη νίκη για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η χρήση του «Κινεζική Ταϊπέι» υποδηλώνει την αμετάβλητη κινεζική φύση του ταϊβανέζικου λαού, αρνούμενος ουσιαστικά την ύπαρξη οποιασδήποτε εθνικής κοινότητας της Ταϊβάν, διαφορετική από εκείνη του κινεζικού πολιτισμού. Επιπλέον, ο όρος κινεζική «Ταϊπέι», με κάθε χρήση, επιβεβαιώνει την κυριότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στο νησί και στον Ταϊβανέζικο λαό. Επιμένοντας στη χρήση του ονόματος «Κινεζική Ταϊπέι», η ΛΔΚ επιχειρεί να μειώσει τη σημασία της φιλελεύθερης δημοκρατίας της Ταϊβάν και να ζωγραφίσει το νησί σαν να ήταν ένα απλό παιδάκι, σε μια φανταχτερή πτήση, που προορίζεται να επιστραφεί. στη «δικαίως» της θέση σταθερά στην αυτοκρατορική λαβή της Κίνας.

Ασφαλώς, λοιπόν, ίσως αξίζει να εξεταστεί ο συμβολισμός που στηρίζει τις εδαφικές διεκδικήσεις της ΛΔΚ που προβάλλει ο νέος «τυποποιημένος χάρτης» της, ιδιαίτερα στη λεγόμενη «Θάλασσα της Νότιας Κίνας», ίσως ένα από τα πιο σημαντικά γεωπολιτικά hotspots στον κόσμο. Ο όρος "Θάλασσα της Νότιας Κίνας" είναι τυποποιημένος σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου – είναι αμφίβολο ότι οι περισσότεροι δυτικοί μελετητές θα αναγνώριζαν αυτό το υδάτινο σώμα με οποιοδήποτε άλλο όνομα, αλλά πράγματι, έχει πολλά άλλα ονόματα. Πρώτον, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το όνομα «Νότια Σινική Θάλασσα» προέρχεται από την αυτοκρατορική κινεζική έννοια των «Τέσσερις Θάλασσες» που οριοθετούσαν την Κινεζική Αυτοκρατορία. Στη γη ανάμεσα σε αυτές τις θάλασσες, ο κόσμος φαινόταν να ανήκει στην Κίνα. Ωστόσο, λόγω αυτών των φυσικών φραγμών, η απόαψη του κινεζικού imperium φαινόταν αναγκαστικά να απαιτεί ενεργό κυριαρχία στο θαλάσσιο βασίλειο. Έτσι, η θάλασσα έγινε ένα σύνορο που έπρεπε να κατακτηθεί, για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους οι άνθρωποι. Όπως όλοι οι μύθοι των συνόρων, η θάλασσα αντιπροσώπευε το άγνωστο, και έτσι, ήταν κάτι που έπρεπε να φοβόμαστε όσο και με δέος. Παρά το γεγονός ότι ένα μυθικό σύνορο γεννά την κατάκτηση, στην πράξη, η αυτοκρατορική Κίνα δεν κατέκτησε ποτέ τα σύνορα που έθετε η Νότια Θάλασσα ή το θαλάσσιο βασίλειο γενικά. Αν και η κυβέρνηση της ΛΔΚ υποστηρίζει απόλυτα ακριβή ότι η θαλάσσια δραστηριότητα της Κίνας ξεκινά ήδη –ή και νωρίτερα– τον 2ο αιώνα π.Χ., η πραγματικότητα είναι ότι, για περίπου μια χιλιετία, οι Κινέζοι ναυτικοί χρησιμοποιούσαν κυκλικές διαδρομές, μέσω ρηχών νερών ή τα παράκτια νερά των νησιών, για να διασχίσετε μεγάλες αποστάσεις χωρίς ποτέ να τολμήσετε στα βαθύτερα νερά της θάλασσας. Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Νότιας Θάλασσας , χρησίμευσε ως διευκολυντής για το πολυεθνικό εμπόριο και τη διαπολιτισμικότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η διευκόλυνση αυτού του είδους των δραστηριοτήτων ήταν ο ακριβής λόγος για την πρόταση του Hugo Grotius για την ιδέα της Ελευθερίας των Θαλασσών, η οποία αποτελεί πλέον απαράβατο ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς δικαίου. Όπως πολλά αρχαία και μεσαιωνικά θαλάσσια σώματα, η έννοια της «Ελευθερίας των Θαλασσών» ήταν αξιοσημείωτα παρόμοια με την de facto κατάσταση της Θάλασσας της Νότιας «Κίνας», αρχικά λόγω των τεχνολογικών εμποδίων στη θαλάσσια δραστηριότητα και στη συνέχεια λόγω των υλικοτεχνικών δυσκολίες προβολής θαλάσσιας ισχύος — πράγματι, ακόμη και σήμερα, η προβολή της θαλάσσιας ισχύος είναι ένα εργαλείο διαθέσιμο μόνο στις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις. Πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις η Κινεζική Αυτοκρατορία φαινόταν να πιστεύει ότι η θάλασσα ήταν κάτι από το οποίο έπρεπε να φυλάσσεται – κάτι που υπογραμμίζει τον φόβο του αγνώστου που μπορεί να προκαλέσει ένα σύνορο – και οι Κινέζοι αυτοκρατορικοί αξιωματούχοι επέβαλαν απομονωτικές θαλάσσιες πολιτικές. Αυτές οι τάσεις απομόνωσης επιδεινώθηκαν από την αρπακτική πειρατεία που συχνά μάστιζε αυτή τη θάλασσα στην Πρώιμη Σύγχρονη Περίοδο και μετά. Το μόνο που έχει απομείνει από αυτόν τον ισχυρό μύθο είναι μια ισχυρή πεποίθηση ότι η Νότια Θάλασσα πρέπει να ανήκει στην Κίνα, χωρίς καμία ιστορική καταγραφή που να δείχνει ότι η κινεζική αυτοκρατορία είχε ποτέ κατακτήσει αυτά τα σύνορα, προϋπόθεση στην οποία βασίζεται η εθνική διεκδίκηση της Κίνας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εξαπολύσουν ένα συμβολικό σάλβο

Χρησιμοποιώντας το όνομα «South China Sea», οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος διεκδικούν τη θάλασσα για την Κίνα. Ωστόσο, πολλοί από τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού αρνούνται να παραχωρήσουν μια τέτοια αξίωση, έστω και συμβολικά, και έτσι έχουν υιοθετήσει διαφορετική ορολογία για την αναφορά σε αυτό το υδάτινο σώμα.

Οι Φιλιππίνες έχουν επικυρώσει το όνομα «Θάλασσα των Δυτικών Φιλιππίνων», αν και δεν έχουν χρησιμοποιήσει αυτό το όνομα για να υποδηλώνουν την ιδιοκτησία τμημάτων της θάλασσας για τα οποία δεν έχει καμία αξίωση, όπως κάνει η Κίνα συνήθως με τη βοήθεια του ονόματος «Θάλασσα της Νότιας Κίνας. ” Το Βιετνάμ την ονόμασε Ανατολική Θάλασσα , που δεν πρέπει να συγχέεται με την «Ανατολική Θάλασσα» της ίδιας της Κίνας. Η Ινδονησία μετονόμασε ένα τμήμα της θάλασσας σε «Θάλασσα της Βόρειας Νατούνα». Κανένα από αυτά τα ονόματα δεν είναι πιθανό να αποκτήσει διεθνή απήχηση, επειδή το καθένα είναι συγκεκριμένο για τις προτιμήσεις ενός μεμονωμένου πολιτισμού ή κράτους. Ωστόσο, υπάρχει ένα όνομα που έχει λάβει υποστήριξη από σχεδόν όλους τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, ένα όνομα που είναι αμερόληπτο και δεν περιλαμβάνει αποκλεισμούς προς τα άλλα κράτη της περιοχής και ένα όνομα που είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτικό των μη στρατηγικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών : " Η Θάλασσα της Νοτιοανατολικής Ασίας ."

Οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή του Ινδικού Ειρηνικού δεν πρέπει να αφεθούν μόνοι τους, ενάντια στην κινεζική εχθρότητα και παραβιάσεις της κυριαρχίας τους, ιδιαίτερα καθώς ο κόσμος συνεχίζει να παρακολουθεί ενώ η Κίνα καταχράται και ανταγωνίζεται ολοένα και περισσότερο τα πλοία του ναυτικού και τα ιδιωτικά πλοία των Φιλιππίνων.

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν έχει, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, τη δυνατότητα να αλλάξει τη διοικητική πολιτική σε αυτόν τον τομέα, ανεξάρτητα από τη νομοθετική συναίνεση. Τα γεωγραφικά ονόματα είναι συνήθως προνόμιο της Επιτροπής Ξένων Ονομάτων του Διοικητικού Συμβουλίου των ΗΠΑ και των Γεωγραφικών Ονομάτων, ωστόσο, η ευθύνη του Συμβουλίου ισχύει μόνο για γεωγραφικά συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης για τα οποία ο Πρόεδρος ή το Κογκρέσο δεν έχουν ακόμη καθορίσει κυβερνητική θέση. Για μια περιοχή τόσο επιβαρυμένη με γεωπολιτική σημασία όπως ο Ινδο-Ειρηνικός, ο Πρόεδρος έχει την επιτακτική ανάγκη να ενεργήσει σε κατά τα άλλα εγκόσμια ζητήματα πολιτικής, λόγω της εντολής που παρέχεται από την παραδοσιακή κατανόηση της εξουσίας της ολομέλειας του Προέδρου στις εξωτερικές σχέσεις. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν θα πρέπει, μέσω εκτελεστικού διατάγματος — αν και ένα Προεδρικό Μνημόνιο μπορεί επίσης να είναι αρκετό για να εκπληρώσει το ίδιο έργο, χωρίς να φέρει την πλήρη ισχύ του νόμου — να δώσει εντολή σε όλους τους εκτελεστικούς οργανισμούς να υιοθετήσουν το όνομα «Η Θάλασσα της Νοτιοανατολικής Ασίας» σε όλους τους επίσημους αλληλογραφία, δημοσιεύσεις και έγγραφα. Αυτό θα στείλει ένα τεράστιο, συμβολικό μήνυμα τόσο στην Κίνα όσο και στους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ινδο-Ειρηνικό, επιβεβαιώνοντας την πίστη των Ηνωμένων Πολιτειών στα διαρκή δικαιώματα όλων των κρατών να χρησιμοποιούν αυτό το αμφισβητούμενο σώμα νερού και καθησυχάζοντας τους συμμάχους μας ότι Οι Ηνωμένες Πολιτείες, πράγματι, θα σταθούν σταθερά στο πλευρό τους απέναντι στην αδικαιολόγητη κινεζική επιθετικότητα. Επιπλέον, ο Πρόεδρος Μπάιντεν θα πρέπει να συνδυάσει μια τέτοια δήλωση με μια ταυτόχρονη, δραματική αύξηση της διεξαγωγής των επιχειρήσεων ελευθερίας ναυσιπλοΐας , σε συνδυασμό με τους περιφερειακούς συμμάχους, εντός της Θάλασσας. Αυτές οι επιχειρήσεις ελευθερίας ναυσιπλοΐας (FONOP) παρέχουν μια απτή διεκδίκηση των θαλάσσιων δικαιωμάτων και των συμφερόντων εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών, και η αύξηση των FONOP εντός της αμφισβητούμενης Θάλασσας θα ενισχύσει σημαντικά το συμβολικό μήνυμα που στέλνεται με τη μετονομασία της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Ειδικά επειδή η ΛΔΚ αντιτίθεται σθεναρά σε αυτές τις επιχειρήσεις από πολεμικά πλοία των ΗΠΑ.

[Φωτογραφία από Qilei Cai, μέσω Wikimedia Commons]

Ο Λόγκαν Μ. Ουίλιαμς είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, σπουδάζοντας Ιστορία και Παγκόσμιες Σπουδές, και επί του παρόντος ερευνητής στο Κέντρο για μια Ελεύθερη Κούβα. Το Κέντρο είναι ένας οργανισμός αφιερωμένος στην παρακολούθηση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα και στην υποστήριξη της τελικής ελευθέρωσης της Κούβας. Οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι αυτές του συγγραφέα.